Reconciliation on the banks of the Danube: the Congress of Carlowitz (1698-1699) and the supra-cultural diplomatic practices of peace-making at the end of the seventeenth century

Abstract

The present thesis explores the inter-polity peace-making norms and practices during the late-seventeenth century through the first comprehensive analysis of the Peace Congress of Carlowitz (1698-1699), which ended the Sixteen Years’ War between the Ottoman Empire and a coalition of Christian powers, the so-called Holy League. It perceives reconciliation as a process that must pass through various determined phases to achieve completion and as a theatrical play containing specific and particularly choreographed acts. It equally contends that the Carlowitz Congress, the first genuinely multi-religious such diplomatic gathering of the early modern period, reveals the extent to which inter-cultural diplomatic encounters were primarily based on supra-cultural and long-established peace-making procedures and attests that congress diplomacy, far from being the cultural monopoly of a specific geographical area, was quickly supra-culturally appropriated and evolved as a practice across Europe during the second half of the seventeenth century.

Η παρούσα διατριβή διερευνά τις διαπολιτειακές ειρηνευτικές νόρμες και πρακτικές κατά τα τέλη του 17ου αιώνα μέσω της πρώτης σφαιρικής προσέγγισης του Συνεδρίου Ειρήνης του Κάρλοβιτς (1698-1699), το οποίο αποτελεί τον επίλογο του Δεκαεξαετούς Πολέμου μεταξύ της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και ενός συνασπισμού χριστιανικών δυνάμεων, της λεγόμενης Ιεράς Συμμαχίας. Αντιλαμβάνεται την πορεία προς την ειρήνη ως μια διαδικασία που πρέπει να διέλθει από διάφορες καθορισμένες φάσεις για να ολοκληρωθεί και ως ένα θεατρικό έργο με συγκεκριμμένες και ειδικά χορογραφημένες πράξεις. Υποστηρίζει εξίσου ότι το συνέδριο του Κάρλοβιτς, η πρώτη πραγματικά πολυθρησκευτική διπλωματική διάσκεψη αυτού του είδους κατά την πρώιμη νεότερη περίοδο, αποκαλύπτει το βαθμό στον οποίο οι διαπολιτισμικές διπλωματικές συναντήσεις βασίζονταν κυρίως σε υπερπολιτισμικές και από καιρό καθιερωμένες διαδικασίες ειρήνευσης και πιστοποιεί ότι η διπλωματία των συνεδρίων, μακράν του να αποτελεί το πολιτισμικό μονοπώλιο μιας συγκεκριμένης γεωγραφικής περιοχής, οικειοποιήθηκε γρήγορα υπερπολιτισμικά και εξελίχθηκε ως διπλωματική πρακτική σε ολόκληρη την Ευρώπη κατά το δεύτερο μισό του 17ου αιώνα.