Liability of supervisory and resolution authorities in the European Banking Union: the escape room of the ‘sufficiently serious breach’ test, compensatory immunity and composite procedures and the unspoken loopholes in the protection of fundamental rights

Abstract

The well-known concept of non-contractual liability constitutes the beating heart of this Thesis. In particular, the research topic of the Thesis is narrowed down to the complex realm of the non-contractual liability of the financial authorities, namely the supervisory and resolution authorities on EU and national level. The Thesis research pinpoints fundamental aspects of the statutory provisions and the pertinent case-law governing the non-contractual liability on Union level, as well as on Greek law level, whilst the status quo in other EU jurisdictions is also examined. Financial authorities, such as central banks, regulatory agencies, and supervisory bodies, play a crucial role in maintaining the stability and efficiency of the financial system. Their actions encompass a wide range of activities, including setting monetary policy, overseeing banks and financial institutions, and enforcing compliance with regulatory standards or taking resolution action. As supervisory bodies tasked with overseeing and ensuring the stability and integrity of financial markets, these authorities wield considerable power and influence. While their primary objective is to safeguard the overall stability and protect the interests of various stakeholders, there are instances where their decisions or omissions can result in harm to individuals, market participants, or the broader economy. The Thesis provides an answer to the dilemma of whether the financial authorities should enjoy immunity from liability, or they should be held liable for the damage they caused during the performance of their duties. It also focuses on the potential limitations that are applied to the liability of the financial authorities by exploring the question of whether the current liability framework offers for ‘too much or too little’ liability, analysing also the compensatory immunity granted to financial authorities when a guarantee scheme is in place and the unspoken loopholes in the protection of the right to property which emerge in the context of the EU resolution framework, and the bail-in tool. The Thesis further devotes particular attention to identifying accountability gaps between the ECB and respective competent national authorities which should be bridged whereas it equally puts great emphasis on the challenging issue of effective judicial protection in the composite procedures.

Η γνωστή έννοια της εξωσυμβατικής ευθύνης αποτελεί την καρδιά της παρούσας Διατριβής. Ειδικότερα, το ερευνητικό θέμα εστιάζει στο σύνθετο πεδίο της εξωσυμβατικής ευθύνης των χρηματοοικονομικών αρχών, δηλαδή των αρχών εποπτείας και εξυγίανσης σε ενωσιακό και εθνικό επίπεδο. Η έρευνα επισημαίνει θεμελιώδεις πτυχές των νομοθετικών διατάξεων και της σχετικής νομολογίας που διέπει την εξωσυμβατική ευθύνη σε επίπεδο Ένωσης, καθώς και σε επίπεδο ελληνικού δικαίου, ενώ εξετάζεται το status quo σε άλλες δικαιοδοσίες της ΕΕ.Οι χρηματοπιστωτικές αρχές, όπως οι κεντρικές τράπεζες, οι ρυθμιστικοί φορείς και οι εποπτικοί φορείς, διαδραματίζουν κρίσιμο ρόλο στη διατήρηση της σταθερότητας και της αποτελεσματικότητας του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Οι ενέργειές τους περιλαμβάνουν ένα ευρύ φάσμα δραστηριοτήτων, συμπεριλαμβανομένου του καθορισμού νομισματικής πολιτικής, της επίβλεψης τραπεζών και χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων και της επιβολής της συμμόρφωσης με τα ρυθμιστικά πρότυπα ή της λήψης μέτρων εξυγίανσης. Ως εποπτικά όργανα επιφορτισμένα με την επίβλεψη και τη διασφάλιση της σταθερότητας και της ακεραιότητας των χρηματοπιστωτικών αγορών, οι αρχές αυτές διαθέτουν σημαντική ισχύ και επιρροή. Ενώ ο πρωταρχικός τους στόχος είναι να διαφυλάξουν τη συνολική σταθερότητα και να προστατεύσουν τα συμφέροντα διαφόρων ενδιαφερομένων, υπάρχουν περιπτώσεις όπου οι αποφάσεις ή οι παραλείψεις τους μπορούν να οδηγήσουν σε βλάβη σε τρίτα μέρη του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Η Διατριβή απαντάει στο δίλημμα εάν οι χρηματοπιστωτικές αρχές εποπτείας και εξυγίανσης πρέπει να απολαύουν ασυλίας έναντι της εξωσυμβατικής τους ευθύνης ή πρέπει να υπέχουν ευθύνη για τη ζημία που προκάλεσαν κατά την άσκηση των καθηκόντων τους. Η έρευνα εστιάζει στους πιθανούς περιορισμούς που εφαρμόζονται στην ευθύνη των χρηματοπιστωτικών αρχών, αναλύοντας επίσης την αποζημιωτική ασυλία που χορηγείται στις χρηματοπιστωτικές αρχές όταν υπάρχει διαθέσιμο σύστημα εγγύησης καταθέσεων, καθώς επίσης και στα κενά στην προστασία του δικαιώματος της ιδιοκτησίας που προκύπτουν στο πλαίσιο εξυγίανσης. Η Διατριβή αφιερώνει ιδιαίτερη προσοχή στον εντοπισμό των κενών λογοδοσίας μεταξύ της ΕΚΤ και των αντίστοιχων αρμόδιων εθνικών αρχών, ενώ παράλληλα εξετάζει το ζήτημα της αποτελεσματικής δικαστικής προστασίας στις σύνθετες διοικητικές διαδικασίες.