Expletiveness across functional categories: evidence from Greek

Abstract

The present thesis adopts for the first time a unifying approach to expletiveness, which is traditionally understood as the existence of linguistic form that is void of meaning, and seeks to identify the characteristic properties that so-called expletive categories share. Based on experimental evidence on the distribution and interpretation of five allegedly expletive categories from Greek, I demonstrate that expletiveness arises systematically in the co-presence of (i) a syntactically local semantic dependency, (ii) a truth-conditional contribution not richer than an identity function, and (iii) the potential development of a speech act-related interpretative import. I start with the investigation of the expletive voice emerging in Greek anticausative verbs with non-active voice morphology and motivate empirically two main claims: Expletive voice does not affect the truth conditions of the sentence it appears in, and it merges always in a syntactic environment that formally encodes cause-related information. I proceed with the study of the expletive determiners involved in Greek polydefinite DPs and show experimentally that they are preferred, both syntactically and semantically, in the context of restrictive modification. Additional evidence is provided that such expletive determiners belong to colloquial registers of Greek and often develop an expressive meaning. Next, I investigate the expletive plural number on Greek mass nouns and demonstrate that it does not alter the already cumulative denotation of the noun it combines with but, like the expletive polydefinite determiners, carries expressive meaning. Finally, I study allegedly expletive instances of the Greek sentential negation markers min and dhen. I argue, both empirically and theoretically, that min conveys a positive speaker bias inference when occurring in polar questions and fear-predicate complements, while dhen does not appear to show expletive uses. Under the light of the novel findings above, I conclude that expletives do not correspond to linguistic forms that are devoid of meaning. The major contribution of the thesis is that expletive categories are shown to be interpretable at the level of Logical Form and also beyond grammar, at the level of speech act-information interpretation.

Η παρούσα διατριβή υιοθετεί για πρώτη φορά μία ενοποιητική προσέγγιση απέναντι στην πλεοναστικότητα, δηλαδή στην παραδοσιακή γλωσσολογική παραδοχή περί ύπαρξης γλωσσικής μορφής χωρίς σημασία. Συγκεκριμένα, η διατριβή επιδιώκει να απομονώσει τις ιδιότητες που χαρακτηρίζουν τις πλεοναστικές γραμματικές κατηγορίες. Με αναφορά σε πειραματικά δεδομένα, αποδεικνύεται ότι η πλεοναστικότητα προκύπτει συστηματικά κατά τη σύμπτωση των εξής τριών στοιχείων: (i) μίας τοπικής συντακτικής εξάρτησης, (ii) μιας αληθειακής συνεισφοράς περιοριζόμενης στην ταυτοτική συνάρτηση, και (iii) της πιθανής εμφάνισης πρόσθετης πληροφορίας ερμηνεύσιμης στο επίπεδο των προσλεκτικών πράξεων.Η εργασία ξεκινά με τη μελέτη της πλεοναστικής Φωνής που απαντά σε ελληνικά αντιμεταβιβαστικά ρήματα με μη ενεργητική μορφολογία και προβάλλει επιχειρήματα υπέρ της ακόλουθης θέσης: Η πλεοναστική Φωνή δεν μεταβάλλει τις συνθήκες αλήθειας της πρότασης της οποίας αποτελεί μέρος και συγχωνεύεται πάντα σε συντακτικό περιβάλλον που κωδικοποιεί αιτιακή πληροφορία. Στη συνέχεια εξετάζονται οι πλεοναστικοί Προσδιοριστικοί Δείκτες που περιλαμβάνονται στις ελληνικές πολυοριστικές φράσεις. Αποδεικνύεται πειραματικά ότι αυτοί οι Προσδιοριστικοί Δείκτες εμφανίζονται συχνότερα σε περιβάλλοντα περιοριστικής τροποποίησης. Παρατίθενται, επιπλέον, ενδείξεις που συνδέουν τους πλεοναστικούς Προσδιοριστικούς Δείκτες κυρίως με ανεπίσημες επικοινωνιακές περιστάσεις καθώς και με την εμφάνιση εκφραστικής σημασίας. Έπειτα, μελετάται ο πλεοναστικός Πληθυντικός Αριθμός που ενίοτε μαρκάρεται μορφολογικά σε ελληνικά μη μετρήσιμα ουσιαστικά. Τα πειραματικά αποτελέσματα υποστηρίζουν ότι ο πλεοναστικός Πληθυντικός Αριθμός δεν μεταβάλλει τη σωρευτική δήλωση του ουσιαστικού που τροποποιεί αλλά, ομοίως με τους πλεοναστικούς Προσδιοριστικούς Δείκτες, φέρει εκφραστική σημασία. Η εργασία κλείνει με τη μελέτη των ελληνικών πλεοναστικών προτασιακών Αρνητικών Δεικτών «μην» και «δεν». Εμπειρικές και θεωρητικές ενδείξεις οδηγούν στη γενίκευση ότι το πλεοναστικό «μην» εκφράζει θετική επιστημική προτίμηση του ομιλητή όταν εμφανίζεται σε πολικές ερωτήσεις και συμπληρώματα κατηγορημάτων που δηλώνουν φόβο, ενώ το «δεν» δεν έχει πραγματικά πλεοναστικές πραγματώσεις. Λαμβάνοντας υπόψη όλα τα παραπάνω, η εργασία καταλήγει στο συμπέρασμα ότι οι πλεοναστικές γραμματικές κατηγορίες δεν αντιστοιχούν σε γλωσσικές μορφές που στερούνται σημασίας. Η βασική συνεισφορά της παρούσας διατριβής έγκειται στη θέση και εμπειρική και θεωρητική τεκμηρίωση της ακόλουθης γενίκευσης: Οι πλεοναστικές κατηγορίες είναι ερμηνεύσιμες στο επίπεδο της Λογικής Μορφής αλλά και πέρα από τον πυρήνα της γραμματικής, στο επίπεδο ερμηνείας πληροφοριών που σχετίζονται με την εκάστοτε επιτελούμενη προσλεκτική πράξη.