Studying children as digital game players: interactive narratives, frames and dialogism

Abstract

Today more and more children become digital players, but we know little of their game experiences, as they are influenced by a multitude of interconnections. So far, children’s interactions that take place during or beyond gameplay have not been adequately examined. Accordingly, little research has been done regarding children’s game narratives. The thesis argues that the elements of the narrative and interaction are interrelated and proposes the term “children’s interactive narratives” to capture the phenomenon of children’s co-creation of narratives through their interaction as digital game players. We ask what is the contribution of narrative in the understanding of young digital players’ interactions. We also explore children’s interactions within their contexts. Realized in two different settings, a school workshop and an after-school home-based activity, the study observes children’s digital game play and investigates “children’s interactive narratives” with the aid of two theories as methodological perspectives: In phase one children’s interactions are studied according to Goffman’s framing theory, on the basis of game rituals, the image of the player’s “self” and the relations to others. Phase two focuses on children’s relations depicted in their narratives, which are investigated according to Bakhtin’s theory of dialogism , based on the elements of transgredience, chronotope, polyphony and heteroglossia. The main findings of our research suggest that to organize their gameplay experiences, children create frames that connect the fictional and the real world. We also demonstrate that interactions between players are of dialogic nature and reflect the children’s immediate personal and social contexts. In this respect, “children’s interactive narratives” serve as a communication vehicle among children as digital game players. The study informs our theoretical understanding of game narratives created by children and shows a correspondence between digital games and children’s social contexts.

Στις μέρες μας όλο και περισσότερα παιδιά γίνονται παίκτες ψηφιακών παιχνιδιών. Ωστόσο, γνωρίζουμε ελάχιστα σχετικά με τις εμπειρίες τους στο παιχνίδι, καθώς αυτές επηρεάζονται από ένα πλήθος διασυνδέσεων. Μέχρι στιγμής δεν έχουν εξεταστεί επαρκώς οι αλληλεπιδράσεις των παιδιών που λαμβάνουν χώρα κατά τη διάρκεια ή πέραν του ψηφιακού παιχνιδιού. Αντίστοιχα, λίγες έρευνες έχουν γίνει σχετικά με τις αφηγήσεις των παιδιών ως παίκτες των ψηφιακών παιχνιδιών. Η παρούσα διατριβή πραγματεύεται το συσχετισμό του στοιχείου της αφήγησης και της διάδρασης και προτείνει τον όρο "παιδικές διαδραστικές αφηγήσεις" για να περιγράψει τις αφηγήσεις που προκύπτουν από τις αλληλεπιδράσεις που λαμβάνουν χώρα μεταξύ των νεαρών παικτών ψηφιακών παιχνιδιών. Αναρωτιόμαστε ποια είναι η συμβολή της αφήγησης στην κατανόηση των αλληλεπιδράσεων των παιδιών. Διερευνούμε επίσης τις αλληλεπιδράσεις των παιδιών σε σχέση με τα περιβάλλοντα που τα επηρεάζουν. Εφαρμοσμένη σε δύο διαφορετικούς χώρους, ένα σχολικό εργαστήριο και μια εξωσχολική δραστηριότητα στο σπίτι, η μελέτη παρατηρεί το ψηφιακό παιχνίδι των παιδιών και διερευνά τις "διαδραστικές αφηγήσεις των παιδιών" με τη βοήθεια δύο θεωριών ως μεθοδολογικά εργαλεία: Στην πρώτη φάση της έρευνας οι αλληλεπιδράσεις των παιδιών μελετώνται σύμφωνα με τη θεωρία των πλαισίων του Goffman, με βάση τις τελετουργίες του παιχνιδιού, την εικόνα του "εαυτού" του παίκτη και τις σχέσεις με τους άλλους. Η δεύτερη φάση της έρευνας επικεντρώνεται στις αφηγήσεις νεαρών παικτών ψηφιακών παιχνιδιών, οι οποίες διερευνώνται σύμφωνα με τη διαλογική θεωρία του Bakhtin, με βάση τέσσερα διαλογικά στοιχεία: το πλεόνασμα θέασης, τον χρονότοπο, την πολυφωνία και την ετερογλωσσία. Τα κύρια ευρήματα της έρευνας μας δείχνουν ότι για να οργανώσουν τις εμπειρίες τους στο παιχνίδι, τα παιδιά δημιουργούν πλαίσια που συνδέουν τον φανταστικό κόσμο του ψηφιακού παιχνιδιού και τον πραγματικό κόσμο. Αναδεικνύουμε επίσης το διαλογικό χαρακτήρα των αλληλεπιδράσεων μεταξύ των νεαρών παικτών, αντανακλώντας τα άμεσα προσωπικά και κοινωνικά περιβάλλοντα των παιδιών. Από αυτή την άποψη, οι "παιδικές διαδραστικές αφηγήσεις" χρησιμεύουν ως όχημα επικοινωνίας μεταξύ των νεαρών παικτών των ψηφιακών παιχνιδιών. Η σημασία αυτής της μελέτης έγκειται στο ότι συμβάλλει στην αποτελεσματικότερη προσέγγιση των αφηγήσεων που δημιουργούνται από τα παιδιά, με σημείο εκκίνησης τις εμπειρίες τους από το ψηφιακό παιχνίδι. Συμβάλλει επίσης στον προβληματισμό για την αναζήτηση πιθανών συνδέσεων μεταξύ των ψηφιακών παιχνιδιών και των κοινωνικών περιβαλλόντων των παιδιών.