Διαμεσική αφήγηση και συμμετοχική παραγωγή κινηματογράφου και νέων μέσων, στην εποχή του Web3

Abstract

Participatory culture and transmediality are two of the most intrinsic characteristics of the internet and digital media. This thesis explores the issue of achieving creative coherence and authorship in participatory transmedia film productions. Can a polyphonic, participatory, bottom-up process in film production lead to the creation of works with artistic coherence? In the following chapters, this question is explored theoretically and practically. Theoretically it is approached through the framework of transmedia storytelling, authorship theories, participatory filmmaking and web video history. Practically it is approached through seven artwork-experiments that led to the design of a participatory transmedia storytelling project designed with Web3 standards. This thesis contains the history of online video and the main developments and trends that have determined the current state of video in everyday communication and social media. At the same time, it explores how gamification and the relationship between cinema and interactive forms mutually shaped cinema and digital media, creating new hybrid forms and new ways of communicating, producing and distributing audiovisual media. The research was carried out simultaneously on a theoretical and practical level through the methodology of Practice Based Research and led to the creation of multiple practical audiovisual experiments which, in continuous dialogue with the theoretical study, provided innovative frameworks for describing and observing participatory audiovisual production and created original works connecting transmedia storytelling, cinema, gamification, participation and new media such as virtual reality and the decentralized Web3.In the methodology of P.B.R., the researcher-creator is called upon to start from a technique he/she knows well and introduce a new unexplored element: a new theoretical, technical or creative aspect, which will lead to the approach of a research question that will provide new knowledge for the community and not just for the creator. In the case of this research, after years of experience in the film industry as a professional director, animator and new media producer, the researcher studied the evolving applications of the internet for film production and distribution and especially those that enabled participation and polyphony in directing.

Η συμμετοχικότητα και η διαμεσικότητα είναι δύο από τα βασικότερα χαρακτηριστικά του διαδικτύου και των ψηφιακών μέσων. Η παρούσα διατριβή διερευνά το ζήτημα της επίτευξης καλλιτεχνικής έκφρασης και συνοχής μέσα από το πρίσμα συμμετοχικής παραγωγής κινηματογράφου. Μπορεί μια πολυφωνική, συμμετοχική, από τη βάση προς την κορυφή, διαδικασία στην παραγωγή κινηματογράφου, να οδηγήσει στη δημιουργία έργων με καλλιτεχνική συνοχή και συγκρότηση; Στα κεφάλαια που ακολουθούν, το ερώτημα αυτό διερευνάται θεωρητικά και πρακτικά. Θεωρητικά προσεγγίζεται μέσα από το πλαίσιο της διαμεσικής αφήγησης, των θεωριών δημιουργικής κυριότητας και της ιστορίας του διαδικτύου, ενώ πρακτικά μέσα από επτά πειράματα βάσης που οδήγησαν σε ένα συμμετοχικό έργο διαμεσικής αφήγησης σχεδιασμένο για τα νέα πρότυπα του Web3. Η διατριβή περιέχει την ιστορία του διαδικτυακού βίντεο και των κυριότερων εξελίξεων και τάσεων που καθόρισαν την σημερινή μορφή και θέση του βίντεο στην καθημερινή επικοινωνία και στα μέσα δικτύωσης. Ταυτόχρονα διερευνά τον τρόπο που η παιγνιοποίηση και η σχέση κινηματογράφου και διαδραστικών μορφών αλληλοδιαμόρφωσαν τον κινηματογράφο και τα ψηφιακά μέσα δημιουργώντας νέες υβριδικές μορφές και νέους τρόπους επικοινωνίας, παραγωγής και διανομής οπτικοακουστικών μέσων. Η έρευνα επιτελέστηκε παράλληλα σε θεωρητικό και πρακτικό επίπεδο μέσα από την μεθοδολογία της Έρευνας μέσω Πρακτικής (Practice Based Research) και οδήγησε στην δημιουργία πολλαπλών πρακτικών οπτικοακουστικών πειραμάτων τα οποία σε συνεχή διάλογο με την θεωρητική μελέτη έδωσαν πρωτοποριακά πλαίσια περιγραφής και παρατήρησης της συμμετοχικής οπτικοακουστικής παραγωγής αλλά και δημιούργησαν πρωτότυπα έργα συνδέοντας την διαμεσική αφήγηση, τον κινηματογράφο, την παιγνιοποίηση, την συμμετοχικότητα και τα νέα μέσα, όπως την εικονική πραγματικότητα και το αποκεντρωμένο διαδίκτυο Web3. Στη μεθοδολογία της Ε.μ.Π, ο ερευνητής-δημιουργός καλείται να αρχίσει από μια τεχνική που κατέχει καλά και να εισάγει ένα νέο ανεξερεύνητο στοιχείο: μια νέα θεωρητική, τεχνική ή δημιουργική πτυχή, που θα οδηγήσει στην προσέγγιση ενός ερευνητικού ερωτήματος που θα παράσχει καινούρια γνώση για την κοινότητα και όχι μόνο για τον δημιουργό. Στην περίπτωσή αυτής της έρευνας, μετά από χρόνια εμπειρίας στον χώρο του κινηματογράφου ως επαγγελματίας σκηνοθέτης, animator και παραγωγός νέων μέσων, ο ερευνητής μελέτησε τις εξελισσόμενες εφαρμογές του διαδικτύου για την παραγωγή και διανομή κινηματογράφου και ιδιαίτερα αυτές που επέτρεπαν τη συμμετοχικότητα και την πολυφωνία στη σκηνοθεσία.