Το τραγικό προσωπείο στις παραστάσεις της αρχαιότητας και στην αναβίωση του αρχαίου δράματος στη νεότερη και σύγχρονη Ελλάδα

Abstract

This research examines the use of the tragic mask in the performances of antiquity through the study and analysis of the surviving archaeological and literary sources. The questions that the present work is called upon to answer are mainly related to the origin, construction, form, evolution and use of the tragic mask in the theatre of antiquity, both Greek and Roman. After a long absence, it follows the revival of ancient drama in Europe and modern Greece. The reappearance of tragic mask in the revival of ancient drama at the Delphic Festivals by Angelos Sikelianos and Eva Palmer-Sikelianos in 1927 and 1930 respectively is well focused. At the same time, its use or non-use after the Delphic Festivals as well as in contemporary performances of ancient drama revivals is analyzed. The theoretical part of the research concludes with an experimental practical and artistic part, which includes the experimental reconstruction and the use of masks in the context of an experimental-research performance; the reception by the actors and the spectators is investigated.

Η διενεργούμενη έρευνα εξετάζει τη χρήση του τραγικού προσωπείου στις παραστάσεις της αρχαιότητας μέσα από τη μελέτη και ανάλυση των σωζόμενων αρχαιολογικών και φιλολογικών πηγών. Τα ερωτήματα που καλείται να απαντήσει το παρόν πόνημα σχετίζονται στο κύριο μέρος τους με την προέλευση, την κατασκευή, τη μορφή, την εξέλιξη και τη χρήση του τραγικού προσωπείου στο θέατρο της αρχαιότητας, ελληνικής και ρωμαϊκής. Έπειτα παρακολουθεί την αναβίωση του αρχαίου δράματος εν γένει στην Ευρώπη καθώς και στη νεότερη Ελλάδα. Μετά από ένα μεγάλο χρονικό κενό στη χρήση του προσωπείου, η έρευνα επικεντρώνεται στην επανεμφάνισή του στην αναβίωση του αρχαίου δράματος στις Δελφικές Εορτές από τον Άγγελο Σικελιανό και την Εύα Πάλμερ-Σικελιανού το 1927 και 1930 αντίστοιχα. Παράλληλα, διερευνάται η χρήση ή η μη χρήση του μετά τις Δελφικές Εορτές καθώς και στις σύγχρονες παραστάσεις αναβίωσης αρχαίου δράματος. Το θεωρητικό μέρος της έρευνας κλείνει με ένα αμιγώς πρακτικό και καλλιτεχνικό μέρος, το οποίο περιλαμβάνει την πειραματική ανακατασκευή και τη χρήση τραγικών προσωπείων στο πλαίσιο μιας πειραματικής-ερευνητικής παράστασης και μελετά την πρόσληψη από τις ηθοποιούς και από το κοινό.