Η διακριτική εξουσία του δικαστηρίου στη δίκη των ασφαλιστικών μέτρων

Abstract

The PhD thesis examines the interrelation of the conditions set by the article 692 of the Greek Code of Civil Procedure in determining the appropriate interim measure and attempts to answer the question why the court of interim proceedings is equipped with broad discretionary powers for this purpose. The focus of the research is to explore the nature and limits of the court's power to order the provisional measure it deems appropriate to secure or preserve the right to be protected, possibly distancing itself from the precise request for interim relief. Next, the legislative limits of the above mentioned judicial discretion, as contained in paragraphs 2 to 5 of Article 692 of the Greek Code of Civil Procedure, are examined: first, the rule of the adequacy of the provisional measure, in its more specific manifestations as the rule of the multiplicity of provisional measures and the rule of the less severe measure, the prohibition of satisfaction of the right to be secured and the prohibition of infringement of the rights of third parties by the provisional measure.

Η παρούσα μελέτη αναζητεί την αλληλεπίδραση των επιμέρους προϋποθέσεων που θέτει η διάταξη του άρθρ. 692 ΚΠολΔ στην επιλογή και διαμόρφωση του κατάλληλου ασφαλιστικού μέτρου και επιχειρεί να απαντήσει στο ερώτημα γιατί το δικαστήριο των ασφαλιστικών μέτρων εξοπλίζεται με ευρεία διακριτική εξουσία προς αυτό τον σκοπό. Στο επίκεντρο της έρευνας τάσσεται η διερεύνηση της νομικής φύσης και των ορίων της εξουσίας του δικαστηρίου να διατάζει το ασφαλιστικό μέτρο εκείνο που κρίνει πρόσφορο να επιτύχει την εξασφάλιση ή διατήρηση του ασφαλιστέου δικαιώματος, κατ' απόκλιση, ενδεχομένως, από το ακριβές περιεχόμενο της αίτησης παροχής προσωρινής έννομης προστασίας. Στην πορεία, ερευνώνται τα νομοθετικά όρια της ανωτέρω δικαστικής διακριτικής εξουσίας, όπως περιγράφονται στις §§ 2-5 του άρθρ. 692 ΚΠολΔ: δηλαδή, πρώτον, ο κανόνας της επάρκειας του ασφαλιστικού μέτρου, στις ειδικότερες εκδηλώσεις του ως κανόνα της πολλαπλότητας των ασφαλιστικών μέτρων και του ηπιότερου μέτρου, η απαγόρευση της ικανοποίησης του ασφαλιστέου δικαιώματος και η απαγόρευση προσβολής δικαιωμάτων τρίτων από το διατασσόμενο ασφαλιστικό μέτρο.