Συγκριτική μελέτη της επίδρασης της τοπικής εφαρμογής ιατρικού μελιού και υπερικού στην κατά δεύτερο σκοπό επούλωση δερματικών ελλειμάτων σε γάτες: πειραματική μελέτη

Abstract

The aim of the present study was to determine the effects of the local application of medical-grade honey or Hypericum in second-intention cutaneous wound healing in healthy cats. Eight spayed purpose-bred healthy DSH cats were included in this blind study. Under general isoflurane anesthesia eight 2 X 2 cm square wounds, four on each side of the dorsal midline were created full-thickness removing the subcutaneous fat until the thoracolumbar fascia was apparent. There were 4 treatment groups: medical grade honey ointment (MGH) and its control (HC), and Hypericum-based ointment (HP) and its control (HPC). An ointment with inactive ingredients was applied to control wounds. Wounds were assigned randomly using computer software (random number generator) to receive either treatment or control. The four wounds on the same side were randomly used as controls, and the other four were used for the application of either medical-grade honey or hypericum-based ointment. Assessment of wound healing was made with daily clinical examination, planimetry, laser Doppler flowmetry, histologic examination, and MMPs expression on days 0, 7, 14, and 25. An evaluation of the expression of MMP-2, MMP-9, and TIMP-1 by real-time PCR was performed to investigate their association with the different measurement days. There was no significant difference in clinical measures of healing between any of the 4 groups and all the wounds healed without complications. Tissue perfusion was better on MGH (2.14 ± 0.18 mm/sec) and HP wounds (2.02 ± 0.13 mm/sec) than the untreated controls HC (1.59 ± 0.11 mm/sec) and HPC (1.60 ± 0.05 mm/sec) respectively (p=0.001). Histopathology revealed that the degree of edema score was lower in the MGH (2; range 1-4) compared to the HC wounds (3; range 2-4) on day 7 (p<0.05). Based on histopathological results, the degree of angiogenesis was higher on day 7 in the MGH (2; range 1-3) compared to the HP wounds (2; range 1-2) (p=0.046). Histopathologic examination showed that on day 25, the degree of fibroblast accumulation was increased in the MGH wounds (3.5; range 3- 4) compared to HP wounds (3; range 2-4) (p=0.046), but no detectable differences in collagen fiber proliferation between the 2 active ingredient groups at any time point.MMP-2, MMP-9, and TIMP-1 expressions did not differ between the MGH and HP-treated wounds. No significant differences between sampling days for MMP-2 MMP-9 and TIMP-1 expressions were noted in all treated and control wounds (p= 0.188, 0.580, and 0.407 respectively). In conclusion, although MGH and HP increased tissue perfusion compared to their untreated controls, only MGH wounds had histologic parameters superior to HP in terms of angiogenesis and fibroblast proliferation in cutaneous wound healing in cats. MMP-2, MMP-9, and TIMP-1 expressions were not affected by medical-grade honey or Hypericum applied locally in cutaneous wounds in cats. Topical application of MGH and HP did not accelerate the healing process of feline cutaneous wounds, but their application may be beneficial to certain phases of cutaneous wound healing.

Η παρούσα διατριβή είχε σκοπό να μελετήσει την επίδραση της τοπικής εφαρμογής ιατρικού μελιού και υπερικού στην κατά δεύτερο σκοπό επούλωση δερματικών ελλειμμάτων σε γάτες. Οκτώ στειρωμένες υγιείς γάτες, φυλής DSH συμπεριλήφθηκαν σε αυτή την μελέτη προερχόμενες από εγκεκριμένη εκτροφή του Τμήματος Κτηνιατρικής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας. Σε όλα τα ζώα προκλήθηκαν υπό γενική αναισθησία με ισοφλουράνιο, οκτώ χειρουργικά τραύματα 2 Χ 2 cm, χωρίς τον υποδόριο ιστό, τέσσερα σε κάθε πλευρά, σε συγκεκριμένο σημείο της μέχρι να εμφανιστεί η θωρακοοσφυϊκή περιτονία. Υπήρχαν 4 ομάδες: τα ελλείμματα στα οποία γινόταν επάλειψη με επουλωτική αλοιφή με βάση το μέλι (MGH) και οι μάρτυρές τους (HC) και τα ελλείματα στα οποία γινόταν επάλειψη με επουλωτική γέλη με βάση το υπερικό (HP) και οι μάρτυρές τους (HPC). Έγινε τυχαία κατανομή των τραυμάτων χρησιμοποιώντας ειδικό λογισμικό σε τραύματα που έλαβαν θεραπεία ή σε τραύματα-μάρτυρες. Τα τέσσερα ελλείμματα στην ίδια πλευρά χρησιμοποιήθηκαν τυχαία ως μάρτυρες και τα άλλα τέσσερα χρησιμοποιήθηκαν για την εφαρμογή είτε αλοιφής με βάση το ιατρικό μέλι είτε γέλης με βάση το υπερικό. Η αξιολόγηση της επούλωσης του τραύματος έγινε με καθημερινή κλινική εξέταση, φωτοπλανημετρία, μέτρηση της αιματικής ροής με laser Doppler, ιστοπαθολογική εξέταση και έλεγχος της έκφρασης των MMPs και των αναστολέων τους (ΤΙΜP-1) τις ημέρες 0, 7, 14 και 25. Δεν υπήρχε στατιστικά σημαντική διαφορά στις παραμέτρους φωτοπλανημετρίας μεταξύ των 4 ομάδων, ενώ όλα τα ελλείματα επουλώθηκαν χωρίς επιπλοκές. Αναφορικά με τις μετρήσεις της αιματικής ροής με Laser Doppler, υπήρχε στατιστικώς σημαντική διαφορά μεταξύ των ελλειμάτων MGH (2.14 ± 0,18 mm/sec) και HP (2.02 ± 0.13 mm/sec) σε σχέση με τα αντίστοιχα ελλείματα- μάρτυρες HC (1.59 ± 0.11 mm/sec) και HPC (1.60 ± 0.13 mm/sec) (p=0.001). Αναφορικά με τα ιστολογικά ευρήματα, παρατηρήθηκε ότι ο βαθμός του οιδήματος ήταν μικρότερος στα ελλείμματα της ομάδας MGH (2 εύρους 1-4) σε σύγκριση αυτά της HC (3, με εύρος 2-4) την ημέρα 7 (p<0,05), ενώ ο βαθμός αγγειογένεσης ήταν μεγαλύτερος την ημέρα 7 στα ελλείμματα της ομάδας MGH (2, με εύρος 1-3) σε σύγκριση με τα αυτά της HP (2, με εύρος 1-2) (p=0,046). Ο βαθμός της συγκέντρωσης των ινοβλαστών ήταν στατιστικά σημαντικός την ημέρα 25 (p=0.046), στα ελλείμματα της ομάδας MGH (3.5, με εύρος 3-4) σε σχέση με εκείνα της ομάδας HP (3, με εύρος 2-4). Οι συγκεντρώσεις των MMP-2, MMP-9 και TIMP-1 δεν διέφεραν στατιστικώς σημαντικά μεταξύ των ελλειμάτων που υποβλήθηκαν σε θεραπεία με MGH και HP και στα αντίστοιχα ελλείμματα μάρτυρες. Συμπερασματικά, αν και η αιμάτωση των ιστών στα ελλείμματα των ομάδων MGH και HP ήταν υψηλότερη σε σύγκριση με τα ελλείματα-μάρτυρες, μόνο τα τραύματα της ομάδας MGH εμφάνιζαν τιμές στις ιστολογικές παραμέτρους ανώτερες από τα τραύματα της ομάδας HP όσον αφορά την αγγειογένεση και την συγκέντρωση των ινοβλαστών στην επούλωση δερματικών τραυμάτων σε γάτες. Φάνηκε ότι οι συγκεντρώσεις των MMP-2, MMP-9 και TIMP-1 δεν επηρεάστηκαν από την εφαρμογή επουλωτικών ουσιών στα δερματικά ελλείματα στις γάτες. Τέλος, η τοπική εφαρμογή επουλωτικών ουσιών με βάση το ιατρικό μέλι και το υπερικό δεν επιτάχυνε τη διαδικασία επούλωσης των δερματικών τραυμάτων της γάτας, αν και η εφαρμογή τους μπορεί να είναι ευεργετική σε ορισμένες φάσεις επούλωσης των δερματικών ελλειμμάτων.