Becoming-Alice: critical posthumanist readings of contemporary screen reimaginings of Lewis Carroll’s Alice

Abstract

My dissertation explores the rich tapestry of Lewis Carroll’s Alice narratives and their contemporary screen reimaginings, to offer fresh insights into the posthuman predicament. The examination of the six selected reimaginings, spanning from 1966 to 2016, traces the convergence of post-humanism and post-anthropocentrism, as well as the challenges and sites of resistance that arise in relation to the context of each work. This study has harnessed the potent tools of posthuman critical thought to decode and interpret works influenced by the evolving notions of anthropos and the human, taking figurations and processes of becoming as departure points to analyse our posthuman condition. Notably, the profound theoretical framework of Rosi Braidotti and her work on the posthuman have been instrumental in shaping this exploration. Reflective of the posthuman predicament, my research is essentially interdisciplinary, always in dialogue with literary and cultural studies, film studies, feminist theory, nomadic theory, technoscience studies, and environmental studies. The primary contribution of this thesis lies in showcasing how Carroll’s intricate Victorian tales, along with their reimaginings, serve as exceptional platforms for the contemplation and reevaluation of the posthuman condition—a dimension that few nineteenth-century literary works have ventured into with such depth and complexity.

Η διατριβή μου διερευνά το πλούσιο μωσαϊκό των αφηγήσεων της Αλίκης του Lewis Carroll και τις σύγχρονες επανεκτελέσεις τους στην οθόνη, για να προσφέρει νέες ιδέες για τη μετα-ανθρώπινη δυσπραγία. Η εξέταση των έξι επιλεγμένων επανεκτελέσεων, που εκτείνονται από το 1966 έως το 2016, ανιχνεύει τη σύγκλιση του μετα-ανθρωπισμού και του μετα-ανθρωποκεντρισμού, καθώς και τις προκλήσεις και τους τόπους αντίστασης που προκύπτουν σε σχέση με το πλαίσιο κάθε έργου. Η μελέτη αυτή αξιοποίησε τα ισχυρά εργαλεία της μετα-ανθρώπινης κριτικής σκέψης για να αποκωδικοποιήσει και να ερμηνεύσει έργα που επηρεάζονται από τις δυναμικές έννοιες του «ανθρωπου», λαμβάνοντας ως αφετηρία τις παραστάσεις και τις διαδικασίες του γίγνεσθαι για να αναλύσει τη μετα-ανθρώπινη κατάστασή μας. Ειδικότερα, το βαθύ θεωρητικό πλαίσιο της Rosi Braidotti και το έργο της για τον μετάνθρωπο έχουν συμβάλει καθοριστικά στη διαμόρφωση αυτής της διερεύνησης. Αντανακλώντας τη μετανθρώπινη θέση, η έρευνά μου είναι ουσιαστικά διεπιστημονική, πάντα σε διάλογο με τις λογοτεχνικές και πολιτισμικές σπουδές, τις κινηματογραφικές σπουδές, τη φεμινιστική θεωρία, τη νομαδική θεωρία, τις τεχνοεπιστημονικές σπουδές, και τις περιβαλλοντικές σπουδές. Η πρωταρχική συμβολή της παρούσας διατριβής έγκειται στην ανάδειξη του τρόπου με τον οποίο οι περίπλοκες βικτωριανές ιστορίες της Carroll, μαζί με τις επανεκτελέσεις τους, χρησιμεύουν ως εξαιρετικές πλατφόρμες για τον στοχασμό και την επανεκτίμηση της μετανθρώπινης κατάστασης—μια διάσταση στην οποία λίγα λογοτεχνικά έργα του 19ου αιώνα έχουν αποτολμήσει με τέτοιο βάθος και πολυπλοκότητα.