Βαθμονόμηση κινδύνου (Risk Score) εμφάνισης υποτροπής σε ασθενείς με πρώτο επεισόδιο οξείας περικαρδίτιδας

Abstract

Background: Currently we remain uncertain about which patients are at increased risk for recurrent pericarditis. We developed a risk score for pericarditis recurrence in patients with acute pericarditis. Materials and methods: We prospectively recruited 262 patients with acute pericarditis. Patients’ demographics, clinical, imaging and laboratory data at presentation, were collected. Patients were followed-up for a median of 51 months (interquartile range 21-71) for recurrence. Variables with <10% missingness were entered into multivariable logistic regression models with stepwise elimination to explore independent predictors of recurrence. The performance of the final model was assessed by the c-index and model’s calibration and the optimism corrected c-index were evaluated after 10-fold cross-validation. Results: We identified six independent predictors for pericarditis recurrence i.e., age, effusion size, platelet count (negative predictors) and reduced inferior vena cava collapse, in-hospital use of glucocorticoids, and heart rate (positive predictors). The final model had good performance for recurrence, c-index 0.783 (95%CI 0.725-0.842), while the optimism corrected c-index after cross-validation was 0.752. Based on these variables we developed a risk score point system for recurrence (0-22 points) with equally good performance (c-index 0.740, 95%CI 0.677-0.803). Patients with a low score (0-7 points) had 21.3% risk for recurrence, while those with high score (≥12 points) had a 69.8% risk for recurrence. The score was predictive of recurrence among most patient subgroups. Conclusions: A simple risk score point system based on 6 variables easily obtained at hospital admission can be used to predict the individualized risk for pericarditis recurrence among patients with a first episode of acute pericarditis.

Σκοπός: Η ανάπτυξη μοντέλου βαθμονόμησης κινδύνου για εμφάνιση υποτροπής περικαρδίτιδας σε ασθενείς με πρώτο επεισόδιο οξείας περικαρδίτιδας. Μέθοδοι: Συμπεριελήφθησαν και μελετήθηκαν προοπτικά 262 διαδοχικοί ασθενείς με πρώτο επεισόδιο οξείας περικαρδίτιδας. Στην πρώτη εκτίμηση έγινε συλλογή των δημογραφικών, κλινικών, απεικονιστικών και εργαστηριακών δεδομένων. Ο διάμεσος χρόνος παρακολούθησης ήταν 51 μήνες (ενδοτεταρτημοριακό εύρος - interquartile range 21-71). Καταληκτικό σημείο ήταν η εμφάνιση πρώτης υποτροπής περικαρδίτιδας. Οι παράμετροι με <10% ελλείπουσες τιμές εισήχθησαν σε μοντέλα πολλαπλής λογαριθμιστικής παλινδρόμησης με σταδιακό αποκλεισμό για τη διερεύνηση πιθανών ανεξάρτητων προγνωστικών παραγόντων για υποτροπή. Η απόδοση του τελικού μοντέλου εκτιμήθηκε από το c-index ενώ η βαθμονόμηση του μοντέλου και το διορθωμένο c-index εκτιμήθηκε μετά από διασταυρούμενη επικύρωση 10 τμημάτων (10-fold cross-validation). Αποτελέσματα: Ταυτοποιήθηκαν 6 ανεξάρτητοι προγνωστικοί παράγοντες για υποτροπή περικαρδίτιδας και συγκεκριμένα η ηλικία, το μέγεθος της συλλογής, ο αριθμός των αιμοπεταλίων (αρνητικοί προγνωστικοί παράγοντες) και η μειωμένη αναπνευστική διακύμανση της κάτω κοίλης φλέβας, η ενδονοσοκομειακή χρήση γλυκοκορτικοειδών και η καρδιακή συχνότητα (θετικοί προγνωστικοί παράγοντες). Το τελικό μοντέλο είχε καλή απόδοση για την υποτροπή της περικαρδίτιδας, με c-index 0.783 (95%CI 0.725-0.842), ενώ το διορθωμένο c-index κατόπιν διασταυρούμενης επικύρωσης (cross-validation) ήταν 0.752. Βασιζόμενο σε αυτές τις μεταβλητές αναπτύχθηκε ένα σύστημα πόντων βαθμονόμησης κινδύνου για υποτροπή περικαρδίτιδας (0-22 βαθμοί) με ισάξια καλή απόδοση (c-index 0.740, 95%CI 0.677-0.803). Οι ασθενείς με χαμηλό σκορ (0-7 βαθμοί) είχαν 21.3% κίνδυνο υποτροπής, ενώ αυτοί με υψηλό σκορ (≥12 βαθμοί) εμφάνισαν κίνδυνο 69.8% αντιστοίχως. Η βαθμονόμηση κινδύνου ήταν προγνωστική για υποτροπή περικαρδίτιδας μεταξύ των περισσότερων υποομάδων ασθενών. Συμπεράσματα: Ένα απλό μοντέλο βαθμονόμησης κινδύνου βασισμένο σε 6 μεταβλητές που προσδιορίζονται κατά την εισαγωγή στο νοσοκομείο μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να προβλέψει τον εξατομικευμένο κίνδυνο για υποτροπή περικαρδίτιδας μεταξύ των ασθενών με πρώτο επεισόδιο οξείας περικαρδίτιδας.