Φαινοτυπικός καθορισμός ασθενών με άσθμα και χρόνια αποφρακτική πνευμονοπάθεια

Abstract

Protocol Ι: Introduction: Mepolizumab is a targeted, humanized anti–IL-5 monoclonal antibody that prevents IL-5 from binding to its receptor on eosinophils, and selectively inhibits eosinophilic inflammation and is approved for the treatment of severe eosinophilic asthma.Aims / objectives: To determine the 2-year clinical experience, effectiveness, and safety of mepolizumab treatment for patients with severe eosinophilic asthma, in referral centers in Greece.Methods: This is a prospective, multicenter, observational study, which was conducted in 22 different centers in Greece. The primary endpoint was to assess clinically significant asthma exacerbations (CSE) after 12 and 24 months of treatment respectively.Results: 169 patients were eligible for the study (28% male, mean±SD age 57.7±12.6). 134 (79.3%) completed the 24-month follow -up. After a 2-year treatment there was 71.8% reduction (p<0.001) of CSE. At 24 months, there was a significant improvement in the ACT score from 15.2±4.5 to 21.8±3.1, and lung function as assessed by the increase in FEV1, from 1.87±0.7 to 2.2±0.8 L, p<0.001. OCS maintenance was significantly reduced from 10.6±7.5 mg/day to 1.7±3mg/day, p<0.001 at 24 months. Of note, 71% of those treated with OCS at baseline discontinued OCS altogether. According to the pre-defined Response Definition 1, 83.8% of patients were responders at 24 months and 19.6% were super-responders, and according to the Response Definition 2, 93.1% were responders at 24 months and 27.5% were super-responders. No significant safety issues were observed. Conclusions: In this observational study mepolizumab was associated with significant reductions in the annual rate of exacerbations and maintenance OCS use, and improvement in asthma control and lung function that were maintained after two years of treatment. Protocol ΙΙ: Objectives: Omalizumab is a recombinant humanized IgG1 monoclonal anti-IgE antibody, used for the treatment of severe refractory allergic asthma. However, not all patients with IgE levels within the limits of administration respond to treatment. The aim of the present study was to determine clinical and inflammatory characteristics that could predict response to omalizumab. Methods: We studied retrospectively patients treated with omalizumab as per GINA guidelines in one asthma tertiary referral center. Demographic and functional characteristics, level of asthma control, fractional exhaled nitric oxide, blood and eosinophils and IgE level, induced sputum cell count, eosinophil cationic protein and Interleukin-13 in sputum supernatant were recorded. All measurements were performed before starting treatment with omalizumab. Response to treatment was evaluated according to the physician’s global evaluation of treatment effectiveness. Patients were characterized as early responders when improvement was achieved within 16 weeks and as late responders when improvement was achieved between 16 and 32 weeks. Patients who did not show any improvement after 32 weeks of therapy were considered as non-responders. Results: Forty-one patients treated with omalizumab were included in the study. 28 (68.3%) patients were characterized as responders while 13 patients (31.7%) were considered as non-responders. Among responders, 25 (89%) were early responders and 3 (n = 11%) were late responders. Responders were characterized by lower baseline FEV1 and FEV1/FVC and higher IL-13 levels in induced sputum supernatant compared to non-responders. Late responders had higher serum IgE levels, shorter disease duration and higher number of blood eosinophils. Finally, using ROC curve analysis, the best predictors of response to omalizumab were FEV1 (AUC = 0.718) and IL-13 in sputum supernatant (AUC = 0.709). Conclusion: Lower baseline FEV1 and higher IL-13 levels in induced sputum supernatant were predictors

Πρωτόκολλο Ι: Εισαγωγή: Η Μεπολιζουμάμπη είναι ένα εξανθρωποποιημένο μονοκλωνικό αντίσωμα έναντι της ιντερλευκίνης 5 (IL-5), που εμποδίζει την σύνδεση της με τον υποδοχέα της IL-5 στην επιφάνεια των ηωσινοφίλων, με αποτέλεσμα την εκλεκτική αναστολή της ηωσινοφιλικής φλεγμονής, ενώ αποτελεί εγκεκριμένη θεραπεία για το σοβαρό ηωσινοφιλικό άσθμα. Στόχος: Να περιγραφεί η διετής κλινική εμπειρία, η αποτελεσματικότητα και η ασφάλεια της θεραπείας με μεπολιζουμάμπη στη θεραπεία ασθενών με σοβαρό ανθιστάμενο στη θεραπεία ηωσινοφιλικό άσθμα, σε ειδικά κέντρα στην Ελλάδα. Μέθοδοι: Πρόκειται για μία προοπτική, πολυκεντρική, μη παρεμβατική μελέτη παρατήρησης που διεξήχθη σε 22 διαφορετικά κέντρα στην Ελλάδα. Κύριο καταληκτικό σημείο ήταν ο προσδιορισμός των κλινικά σημαντικών παροξύνσεων του άσθματος μετά από 12 και 24 μήνες θεραπείας, αντίστοιχα. Αποτελέσματα: 169 ασθενείς συμπεριλήφθηκαν στη μελέτη (28% άνδρες, μέση ± SD ηλικία 57.7±12.6). 134 (79.3%) ολοκλήρωσαν τους 24 μήνες παρατήρησης. Μετά από 2 χρόνια θεραπείας υπήρξε μείωση κατά 71.8% (p<0.001) των κλινικά σημαντικών παροξύνσεων. Στους 24 μήνες υπήρξε στατιστικά σημαντική βελτίωση του ACT score από 15.2±4.5 σε 21.8±3.1, και της αναπνευστικής λειτουργίας όπως φαίνεται από την αύξηση του FEV1, από 1.87±0.7 σε 2.2±0.8 L, p<0.001. Η δόση συντήρησης των από του στόματος κορτικοστεροειδών μειώθηκε σημαντικά από 10.6±7.5 mg/day σε 1.7±3mg/ημέρα, p<0.001 στους 24 μήνες. Αξίζει να σημειωθεί ότι το 71% των ασθενών που λάμβαναν από του στόματος κορτικοστεροειδή στην έναρξη της μελέτης τα διέκοψαν τελείως. Σύμφωνα με τον προκαθορισμένο Ορισμό 1 το 83.8% των ασθενών ανταποκρίθηκαν στη θεραπεία μετά από 24 μήνες, ενώ το 19.6% ήταν υπερ-ανταποκριτές, και σύμφωνα με τον Ορισμό 2, 93.1% ανταποκρίθηκαν στους 24 μήνες και το 27.5% ήταν υπέρ-ανταποκριτές, ενώ δεν παρατηρήθηκαν σημαντικά ζητήματα ασφαλείας. Συμπεράσματα: Σε αυτή τη μελέτη παρατήρησης, η μεπολιζουμάμπη συσχετίστηκε με σημαντική μείωση στον ετήσιο αριθμό των παροξύνσεων, στη δόσης συντήρησης των από του στόματος κορτικοστεροειδών, βελτίωση του ελέγχου του άσθματος και της αναπνευστικής λειτουργίας, οφέλη που διατηρήθηκαν μετά από δύο έτη θεραπείας. Πρωτόκολλο ΙΙ: Εισαγωγή: Η ομαλιζουμάμπη είναι ένα ανασυνδυασμένο εξανθρωποποιημένο IgG1 μονοκλωνικό αντίσωμα έναντι της IgE, που χρησιμοποιείται για τη θεραπεία του σοβαρού ανθιστάμενου στη θεραπεία αλλεργικού άσθματος. Όλοι οι ασθενείς όμως, δεν ανταποκρίνονται το ίδιο στη θεραπεία παρόλο που έχουν επίπεδα IgE μέσα στα θεραπευτικά κριτήρια. Ο στόχος της παρούσας μελέτης ήταν να προσδιοριστούν τα κλινικά και φλεγμονώδη χαρακτηριστικά των ασθενών που μπορούν να προβλέψουν την απάντηση στη ομαλιζουμάμπη.Μέθοδοι: Μελετήσαμε αναδρομικά ασθενείς που λάμβαναν θεραπεία με ομαλιζουμάμπη σύμφωνα με τις κατευθυντήριες οδηγίες της GINA. Καταγράφηκαν τα δημογραφικά δεδομένα, τα λειτουργικά χαρακτηριστικά, ο έλεγχος του άσθματος, το FeNO, τα ηωσινόφιλα του περιφερικού αίματος, τα επίπεδα της IgE στο αίμα, η ηωσινοφιλική κατιονική πρωτεΐνη (ECP), η ιντερλευκίνη 13 και ο αριθμός των κυττάρων στα προκλητά πτύελα. Όλες οι μετρήσεις έγιναν πριν την έναρξη θεραπείας με ομαλιζουμάμπη. Η αξιολόγηση της απάντησης στη θεραπεία έγινε σύμφωνα με συνολική αξιολόγηση της αποτελεσματικότητας της θεραπείας από τον ιατρό (physician’s global evaluation of treatment effectiveness – GETE). Οι ασθενείς χαρακτηρίστηκαν σαν πρώιμοι ανταποκριτές όταν η ανταπόκριση επιτεύχθηκε μέσα σε 16 εβδομάδες και σαν όψιμοι ανταποκριτές όταν επιτεύχθηκε μεταξύ των 16 και 32 εβδομάδων. Οι ασθενείς που δεν έδειξαν καμία βελτίωση μετά από 32 εβδομάδες θεραπείας θεωρήθηκαν μη ανταποκριτές. Αποτελέσματα: 42 ασθενείς συμπεριλήφθηκαν στη μελέτη. 28 ασθενείς (68.3%) χαρακτηρίστηκαν σαν ανταποκριτές, ενώ 13 (31.7%) σαν μη ανταποκριτές. Από τους ασθενείς που ανταποκρίθηκαν, 25 (89%) ήταν πρώιμοι ανταποκριτές και 3 (11%) ήταν όψιμοι ανταποκριτές. Οι ασθενείς που ανταποκρίθηκαν χαρακτηρίζονταν από χαμηλότερο FEV1 και FEV1/FVC κατά την έναρξη της θεραπείας και υψηλότερα επίπεδα IL-13 στο υπερκείμενο των προκλητών πτυέλων σε σύγκριση με αυτούς που δεν ανταποκρίθηκαν. Οι όψιμοι ανταποκριτές είχαν υψηλότερα επίπεδα IgE στον ορό, μικρότερη διάρκεια του άσθματος και υψηλότερες τιμές ηωσινοφίλων στο περιφερικό αίμα. Τέλος, χρησιμοποιώντας ROC καμπύλες, οι καλύτεροι προβλεπτικοί παράγοντες για την ανταπόκριση στην ομαλιζουμάμπη ήταν ο FEV1 (AUC=0.718) και η IL-13 στο υπερκείμενο των προκλητών πτυέλων (AUC=0.709). Συμπέρασμα: Ο χαμηλότερος FEV1 πριν την έναρξη της θεραπείας και οι υψηλότερες τιμές της IL-13 στο υπερκείμενο των προκλητών πτυέλων ήταν προβλεπτικοί παράγοντες της ανταπόκρισης στη θεραπεία με ομαλιζουμάμπη.