Αξιολόγηση του προεμφυτευτικού γενετικού ελέγχου με χρήση συγκριτικού γενωμικού υβριδισμού σε μικροσυστοιχίες

Abstract

Purpose: To investigate whether preimplantation genetic testing for aneuploidy (PGT-A) improves the clinical outcome in patients with advanced maternal age (AMA), recurrent miscarriages (RM), and recurrent implantation failure (RIF). Methods: Retrospective cohort study from a single IVF center and a single genetics laboratory. One hundred seventy-six patients undergoing PGT-A were assigned to three groups: an AMA group, an RM group, and a RIF group. Two hundred seventy- nine patients that did not undergo PGT-A were used as controls and subgrouped similarly to the PGT-A cohort. For the PGT-A groups, trophectoderm biopsy was performed and array comparative genomic hybridization was used for PGT-A. Clinical outcomes were compared with the control groups.Results: In the RM group, we observed a significant decrease of early pregnancy loss rates in the PGT-A group (18.1% vs 75%) and a significant increase in live birth rate per transfer (50% vs 12.5%) and live birth rate per patient (36% vs 12.5%). In the RIF group, a statistically signifcant increase in the implantation rate per transfer (69.5% vs 33.3%) as well as the live birth rate per embryo transfer (47.8% vs 19%) was observed. In the AMA group, a statistically significant reduction in biochemical pregnancy loss was observed (3.7% vs 31.5%); however, live birth rates per embryo transfer and per patient were not significantly higher than the control group. Conclusion: Our results agree with recently published studies, which suggest caution in the universal application of PGT-A in women with infertility. Instead, a more personalized approach by choosing the right candidates for PGT-A intervention should be followed.

Σκοπός: Σκοπός της παρούσας διδακτορικής διατριβής ήταν να διερευνηθεί ο ρόλος του προεμφυτευτικού γενετικού ελέγχου για ανευπλοειδίες (PGT-A) στην κλινική έκβαση περιστατικών με ασθενείς που παρουσιάζουν προχωρημένη αναπαραγωγική ηλικία (AMA), επαναλαμβανόμενες αποβολές (RM) και επαναλαμβανόμενες αποτυχίες εμφύτευσης (RIF).έθοδοι: Η παρούσα μελέτη αποτελεί μια αναδρομική μελέτη κοόρτης που πραγματοποιήθηκε αποκλειστικά σε ένα κέντρο εξωσωματικής γονιμοποίησης και ένα εργαστήριο γενετικής. Εκατόν εβδομήντα έξι (176) ασθενείς που υποβλήθηκαν σε PGT-A κατηγοριοποιήθηκαν σε τρεις ομάδες με κριτήριο το αίτιο της υποκείμενης υπογονιμότητας: μια ομάδα αποτελούνταν από ασθενείς AMA, μια ομάδα από ασθενείς με RM και μια ομάδα από ασθενείς με RIF. Διακόσιοι εβδομήντα εννέα (279) ασθενείς που δεν υποβλήθηκαν σε PGT-A αποτελούσαν την ομάδα ελέγχου και κατηγοριοποιήθηκαν σε ομάδες αντίστοιχες με την κοόρτη ασθενών οι οποίοι υποβλήθηκαν σε PGT-A. Για τις ομάδες PGT-A, πραγματοποιήθηκε βιοψία κυττάρων τροφοεξωδέρματος και εφαρμόστηκε ανάλυση με συγκριτικό γενωμικό υβριδισμό σε μικροσυστοιχίες για τον έλεγχο PGT-A. Τα κλινικά αποτελέσματα που καταγράφηκαν συγκρίθηκαν με τις ομάδες ελέγχου.Αποτελέσματα: Στην ομάδα RM, παρατηρήθηκε μια σημαντική μείωση των ποσοστών πρώιμων αυτόματων αποβολών στην ομάδα PGT-A (18,1% έναντι 75%) και σημαντική αύξηση του ποσοστού γέννησης ζώντος νεογνού ανά εμβρυομεταφορά (50% έναντι 12,5%) και του ποσοστού γέννησης ζώντος νεογνού ανά ασθενή (36% έναντι 12,5%). Στην ομάδα RIF, καταγράφηκε μια στατιστικά σημαντική αύξηση στο ποσοστό εμφύτευσης ανά εμβρυομεταφορά (69,5% έναντι 33,3%), ενώ παρατηρήθηκε αύξηση στο ποσοστό γέννησης ζώντος νεογνού ανά εμβρυομεταφορά (47,8% έναντι 19%). Στην ομάδα AMA, παρατηρήθηκε στατιστικά σημαντική μείωση του ποσοστού αυτού, ενώ το ποσοστό βιοχημικής εγκυμοσύνης που καταγράφηκε ήταν 3,7% έναντι 31,5%. Ωστόσο, τα ποσοστό γέννησης ζώντος νεογνού ανά εμβρυομεταφορά και ανά ασθενή δεν ήταν σημαντικά υψηλότερα συγκριτικά με την ομάδα ελέγχου.Συμπέρασμα: Τα αποτελέσματα της παρούσας διδακτορικής διατριβής βρίσκονται σε συμφωνία με τις πρόσφατα δημοσιευμένες μελέτες, οι οποίες εγείρουν προβληματισμό για την καθολική εφαρμογή του PGT-A σε γυναίκες με υπογονιμότητα. ρίνεται αναγκαία μια πιο εξατομικευμένη προσέγγιση που θα εξασφαλίζει την επιλογή των κατάλληλων υποψηφίων περιστατικών για τα οποία η εφαρμογή του PGT-A μπορεί να βελτιώσει την κλινική έκβαση του κύκλου εξωσωματικής γονιμοποίησης στον οποίο υποβάλλονται.