Έλεγχος φαρμακευτικής αλλεργίας με δερματικές δοκιμασίες και δοκιμασίες πρόκλησης σε παιδιά με αναφερόμενη αντίδραση σε αντιβιοτικά

Abstract

Background: Adverse antibiotic reactions caused by an immunological mechanism are known as allergic reactions. The percentage of antibiotic allergies reported by caregivers, is likely to differ considerably from the one validated after a drug provocation test (DPT) with the culprit antibiotic. This study aims to compare the percentage of children who were thought to be allergic to a certain antibiotic with the percentage of those who have a true allergy, as confirmed by DPTs. The aim was also, to validate Skin Prick Tests (SPTs) and Intradermal Tests (IDTs) by assessing their sensitivity, specificity, and positive and negative predictive values in diagnosing antibiotic allergies using the DPT as the gold standard. Furthermore, we investigated several epidemiological risk factors regarding antibiotic allergy, personal and family history of atopic disease, eosinophilia, positive SPTs, and IDTs. Methods: Children with a history of possible allergic reaction to an antibiotic underwent a diagnostic procedure which included 1) Eosinophil blood count, 2) SPTs, 3) IDTs and 4) DPTs. The parameters were compared with Pearson’s Chi-Square and Fisher’s Exact Test. With multiple logistic regression analysis, several risk factors that were found significant in the univariate analysis, such as personal and family history of atopic disease, and positive SPTs and IDTs, were examined if they were related to a higher risk for a positive DPT. Results: A sample of 123 children, consisting of 73 boys and 50 girls with a mean age of 7.5 (SD± 4.5) years, with a personal history of an adverse reaction to a certain antibiotic, was evaluated. Semi-synthetic penicillin was the culprit antibiotic agent in 58.6% of the cases. In 87.8% of the cases, the symptoms had occurred several hours after administration of the culprit antibiotic, while in 12.2%, symptoms occurred in the first hour. Seventeen patients (13.8%) had a true antibiotic allergy, as confirmed with a positive DPT. SPTs had sensitivity 11.8%, specificity 100%, PPV: 100%, and NPV: 87. 6%. IDTs had sensitivity 23.5%, specificity 99.1%, PPV: 80%, and NPV: 89%. A positive IDT was a strong predictor of a positive DPT, along with positive personal and family history of atopy, while peripheral eosinophilia was not. Conclusion: Semi-synthetic penicillin was the most often group of antibiotics thought to cause allergic reactions in this study and the most often proven true allergy. Most allergic reactions that occurred during a positive DPT were of the delayed type of reaction, accounting for almost 90% of the cases. A DPT confirmed a true antibiotic allergy in 13.8% of the reported cases. SPTs and IDTs both had low sensitivity and high specificity. Moreover, they had a high PPV. Therefore, they are very reliable in confirming antibiotic allergy when found positive. However, their NPV is also high; thus, a negative result cannot help excluding drug allergies. A positive IDT and a positive personal and family history of atopy were recognized as significant risk factors for antibiotic allergy.

Εισαγωγή: Οι ανεπιθύμητες αντιδράσεις των φαρμάκων, που προκαλούνται με συμμετοχή του ανοσολογικού μηχανισμού, είναι γνωστές ως αλλεργικές αντιδράσεις. Το ποσοστό της αναφερόμενης αλλεργίας σε αντιβιοτικά στα παιδιά, είναι πιθανό να διαφέρει σημαντικά από αυτό που επιβεβαιώνεται μετά από μια δοκιμασία πρόκλησης φαρμάκων (DPT) με το ύποπτο αντιβιοτικό. Αυτή η μελέτη, έχει ως στόχο τη σύγκριση του ποσοστού των παιδιών με αναφερόμενη αλλεργία σε ένα συγκεκριμένο αντιβιοτικό, με το ποσοστό εκείνων που έχουν αληθινή αλλεργία, όπως επιβεβαιώνεται από τη δοκιμασία πρόκλησης. Επιπρόσθετα, έγινε προσπάθεια εκτίμησης της αξιοπιστίας των δερματικών δοκιμασιών νυγμού (SPTs) και των ενδοδερμικών δοκιμασιών (IDTs) αξιολογώντας την ευαισθησία, την ειδικότητά τους και τις θετικές και αρνητικές προγνωστικές τους αξίες στη διάγνωση αλλεργιών στα αντιβιοτικά, χρησιμοποιώντας τη δοκιμασία πρόκλησης ως χρυσό κανόνα για τη διάγνωση φαρμακευτικής αλλεργίας. Επιπλέον, διερευνήσαμε αρκετούς επιδημιολογικούς παράγοντες κινδύνου σχετικά με την αλλεργία στα αντιβιοτικά, όπως την ηωσινοφιλία, τις θετικές δερματικές δοκιμασίες νυγμού τις θετικές ενδοδερμικές δοκιμασίες και το ατομικό και οικογενειακό ιστορικό ατοπικής νόσου. Μέθοδοι: Παιδιά με ιστορικό πιθανής αλλεργικής αντίδρασης σε ένα αντιβιοτικό υποβλήθηκαν σε διαγνωστική διαδικασία που περιελάμβανε 1) Προσδιορισμό ηωσινοφίλων στο περιφερικό αίμα, 2) δερματικές δοκιμασίες νυγμού, 3) ενδοδερμικές δοκιμασίες και 4) από του στόματος δοκιμασίες πρόκλησης. Οι παράμετροι συγκρίθηκαν με τις στατιστικές μεθόδους Pearson's Chi-Square και Fisher's Exact Test. Επίσης, πραγματοποιήθηκε ανάλυση πολλαπλής λογιστικής παλινδρόμησης, για τους παράγοντες κινδύνου που βρέθηκαν σημαντικοί στη μονοπαραγοντική ανάλυση, όπως το ατομικό και οικογενειακό ιστορικό ατοπικής νόσου και οι θετικές δερματικές δοκιμασίες νυγμού και ενδοδερμικές δοκιμασίες, και εξετάστηκε η συσχέτισή τους με την εμφάνιση υψηλότερου κινδύνου για θετική έκβαση δοκιμασίας πρόκλησης. Αποτελέσματα: Αξιολογήθηκε δείγμα 123 παιδιών, αποτελούμενο από 73 αγόρια και 50 κορίτσια με μέση ηλικία 7,5 έτη (SD± 4,5), με κλινική διάγνωση ανεπιθύμητης αντίδρασης σε ένα συγκεκριμένο αντιβιοτικό. Η ημισυνθετική πενικιλλίνη ήταν το ύποπτο αντιβιοτικό στο 58,6% των περιπτώσεων. Στο 87,8% των παιδιών που μελετήθηκαν, τα συμπτώματα εμφανίστηκαν αρκετές ώρες μετά τη χορήγηση του ύποπτου αντιβιοτικού, ενώ στο 12,2% τα συμπτώματα εμφανίστηκαν την πρώτη ώρα. Δεκαεπτά ασθενείς (13,8%) είχαν πραγματική αλλεργία στο αντιβιοτικό, όπως επιβεβαιώθηκε με θετική δοκιμασία πρόκλησης. Οι δερματικές δοκιμασίες νυγμού είχαν ευαισθησία 11,8%, ειδικότητα 100%, PPV: 100% και NPV: 87,6%. Οι ενδοδερμικές δοκιμασίες είχαν ευαισθησία 23,5%, ειδικότητα 99,1%, PPV: 80% και NPV: 89%. Η θετική ενδοδερμική δοκιμασία ήταν ισχυρός προγνωστικός δείκτης για θετική έκβαση δοκιμασίας πρόκλησης, καθώς και το θετικό ατομικό και οικογενειακό ιστορικό ατοπίας. Αντίθετα η περιφερική ηωσινοφιλία δεν αποτελούσε παράγοντα κινδύνου για τη θετική έκβαση δοκιμασίας πρόκλησης. Συμπέρασμα: Οι ημισυνθετικές πενικιλίνες ήταν η πιο συχνά ομάδα αντιβιοτικών που πιστεύεται ότι προκαλεί αλλεργικές αντιδράσεις σε αυτή τη μελέτη καθώς και η ομάδα αντιβιοτικών που επιβεβαιώθηκε πιο συχνά ως παράγοντας στις θετικές δοκιμασίες πρόκλησης. Οι περισσότερες αλλεργικές αντιδράσεις που εμφανίστηκαν κατά τη διάρκεια μιας θετικής δοκιμασίας πρόκλησης ήταν επιβραδυνόμενου τύπου, αντιπροσωπεύοντας σχεδόν το 90% των περιπτώσεων. Θετική δοκιμασία πρόκλησης, και επομένως πραγματική αλλεργία σε κάποιο αντιβιοτικό, σημειώθηκε στο 13,8% των αναφερόμενων περιπτώσεων. Οι δερματικές δοκιμασίες νυγμού και οι ενδοδερμικές δοκιμασίες είχαν και οι δύο χαμηλή ευαισθησία και υψηλή ειδικότητα. Ως εκ τούτου, είναι πολύ αξιόπιστες στην επιβεβαίωση της αλλεργίας στα αντιβιοτικά όταν βρεθούν θετικές. Ωστόσο, η αρνητική προγνωστική τους αξία τους είναι επίσης υψηλή. Επομένως, ένα αρνητικό αποτέλεσμα δεν μπορεί να βοηθήσει στον αποκλεισμό των αλλεργιών στα φάρμακα. Η θετική ενδοδερμική δοκιμασία καθώς και θετικό ατομικό και οικογενειακό ιστορικό ατοπίας βρέθηκαν ως σημαντικοί παράγοντες κινδύνου για αλλεργία στα αντιβιοτικά.