Εμβιομηχανική μελέτη ηλεκτρομηχανικής καθυστέρησης των διαστρεμμάτων της ποδοκνημικής άρθρωσης

Abstract

Ankle injury is one of the most common injuries among the physically active as it is frequently encountered during athletic and occasionally during daily activities. The most common ankle injury is an inversion sprain that affects the lateral ligaments of the ankle. Although it is generally considered a benign injury, research demonstrates that approximately 40% of patients who sustain an acute lateral ankle injury may suffer repeated episodes and/or chronic instability of the ankle (CAI). The causes of (CAI) have not been determined clearly, and many factors have been suggested as contributors, like fatigue and laterality. Also, the peroneal muscles are of major interest because they can protect from lateral sprains. However, although fatigue seems to affect muscle performance and studies focus on its action mechanism, there is no consensus in the literature regarding laterality. One way to approach CAI is to assess the response of the peroneal muscles by measuring their electromechanical delay (EMD). Patients with CAI had longer EMD times in neutral, but not when the ankle was placed in 30° of inversion. Both CAI and healthy subjects demonstrated longer EMD after fatigue, emphasizing the importance of proper conditioning in the prevention of delayed peroneal response and subsequent ankle injury. In a noninjured athlete, both ankles seem to be under the same protection of the reactive response of the peroneal muscles. Therefore, athletes should be aware that both their extremities are equally exposed to the danger of an ankle injury.

Το διάστρεμμα της ποδοκνημικής συμβαίνει συχνά κατά τη διάρκεια αθλητικών δραστηριοτήτων, ερασιτεχνικού ή ανώτερου επιπέδου, ή και κατά τη διάρκεια καθημερινών δραστηριοτήτων. Αρκετοί ασθενείς που υπέστησαν ένα οξύ διάστρεμμα της ποδοκνημικής πιθανά να υποφέρουν από χρόνια αστάθεια της ποδοκνημικής (CAI) σε ποσοστό 40%. Συνεπώς η πρόληψη και αντιμετώπιση αυτών των τραυματισμών αφορά ένα μεγάλο μέρος της καθημερινής κλινικής πράξης. Οι περονιαίοι μύες έχει αποδειχθεί ότι δρουν προστατευτικά στα διαστρέμματα και ειδικά αυτά των έξω στοιχείων που είναι και πιο συχνά. Ως παράγοντες που συμβάλλουν στην εμφάνιση αστάθειας της ποδοκνημικής έχουν χαρακτηριστεί πολλές καταστάσεις χωρίς η βιβλιογραφία να έχει ξεκάθαρη άποψη σχετικά με το ποιοι παράγοντες δρουν σαφώς ως προδιαθεσικοί. Στους παράγοντες που έχουν μελετηθεί μεταξύ άλλων ανήκουν η κόπωση και η κυριαρχία του άκρου. Ενώ η κόπωση φαίνεται να επηρεάζει τη μυϊκή απόδοση και οι μελέτες εστιάζουν σε βαθύτερη ερμηνεία του τρόπου δράσης της, η κυριαρχία του άκρου σαν παράγοντας διαστρέμματος της ποδοκνημικής έχει ακόμα ασαφή θέση καθώς μελέτες έχουν δώσει αντικρουόμενα αποτελέσματα. Ένας τρόπος να μελετηθεί η δράση και η απόδοση των περονιαίων μυών είναι μέσω της καταγραφής της ΗΜΓ δραστηριότητας των μυών και σε συνδυασμό με την καταγραφή άσκησης δύναμης ή εμφάνισης κίνησης, να αξιολογηθεί η ηλεκτρομηχανική καθυστέρηση (ΗΜΚ). Ο κύριος σκοπός της διατριβής αυτής ήταν με τη χρήση του εργαλείου της ΗΜΚ να μελετηθεί ηλεκτρομυογραφικά η αστάθεια της ποδοκνημικής. Επίσης αξιολογήθηκε η επίδραση της κόπωσης στους χρόνους ΗΜΚ των περονιαίων, ενώ επιχειρήθηκε να δοθεί απάντηση στο αν η κυριαρχία του άκρου αποτελεί παράγοντα κινδύνου για εμφάνιση διαστρέμματος στην επικρατούσα ποδοκνημική. Οι ασθενείς με CAI είχαν μεγαλύτερους χρόνους ΗΜΚ στην ουδέτερη θέση, αλλά όχι όταν η ποδοκνημική τοποθετήθηκε σε αναστροφή 30°. Τόσο οι ποδοκνημικές με CAI όσο και οι υγιείς επέδειξαν μεγαλύτερη ΗΜΚ μετά την κόπωση, τονίζοντας τη σημασία της σωστής προετοιμασίας για την πρόληψη της καθυστερημένης περονιαίας απόκρισης και του επακόλουθου τραυματισμού της ποδοκνημικής. Σε έναν μη τραυματισμένο αθλητή, και οι δύο ποδοκνημικές φαίνεται να βρίσκονται υπό την ίδια προστασία της αντιδραστικής απόκρισης των περονιαίων μυών. Επομένως, οι αθλητές θα πρέπει να γνωρίζουν ότι και τα δύο άκρα τους είναι εξίσου εκτεθειμένα στον κίνδυνο τραυματισμού στην ποδοκνημική.