Η μουσική δραματουργία της όψιμης Γαλλικής Ιστορικής Μεγάλης Όπερας στα έργα του Camille Saint Saens και του Jules Massenet

Abstract

Late French historical Grand Opera has drawn on many sources – mostly from history. Also. There are some non-western elements, which can be integrated into European classical operatic tradition concerning this genre, like exoticism and local color. This paper will highlight musical elements used by composers of late French historical grand opera, focusing on Camille Saint Saens' and Jules Massenet's oeuvre exterminating selected works, and seeking common elements that western operatic art of the genre embraced. During nineteenth century and the early period (1809- 1827), there were depicted the general trends in historic grand opera, whilst at genres’ culmination (1828- 1867), there were established the musical and non-musical elements that form it. Central axis of the dissertation, consists of the late period of the genre, featuring on major idioms and musical as dramatic characteristics that configure it, and portraying alongside the traditional - conventional elements that were invaginated in. In addition, fundamental problematic of the dissertation is, the position of the historical subject matter in the creation of Grand Opera and the consequences of historical dimensions as far as concerns esthetics, reception and development of the genre, but mostly the impact that the previews had during the late period of creativity.

Η όψιμη Γαλλική ιστορική Μεγάλη Όπερα, αντλεί τη θεματολογία της από ποικίλες πηγές – κυρίως όμως από την ιστορία, περιλαμβάνοντας και κάποια μη δυτικά στοιχεία, τα οποία εντάσσονται στην Ευρωπαϊκή οπερική παράδοση που αφορούν το συγκεκριμένο είδος, όπως ο εξωτισμός και το τοπικό χρώμα. Η διατριβή θα επισημάνει τα μουσικοδραματουργικά στοιχεία που χρησιμοποιήθηκαν από τους συνθέτες της όψιμης Γαλλικής ιστορικής Μεγάλης Όπερας, εστιάζοντας στο έργο του Σαιν-Σανς και του Μασνέ. Θα εξετάσει επιλεγμένη εργογραφία, αναζητώντας τα κοινά στοιχεία που η δυτική οπερική τέχνη του είδους ενστερνίστηκε. Κατά τη διάρκεια του 19ου αι. στην πρώιμη περίοδο (1809- 1827), εμφανίστηκαν οι γενικές τάσεις της ιστορικής Μεγάλης Όπερας, ενώ στην περίοδο ακμής (1828- 1867), καθιερώθηκαν τα μουσικά και μη μουσικά στοιχεία που την μορφοποίησαν. Κεντρικό άξονα της διατριβής, αποτελεί η όψιμη περίοδος του είδους, ώστε να αναδειχθούν τα σημαντικά ιδιώματα καθώς και τα μουσικοδραματουργικά χαρακτηριστικά που τη διαμορφώνουν, περιγράφοντας ταυτόχρονα τα παραδοσιακά – συμβατικά στοιχεία που εγκολπώθηκαν. Επιπροσθέτως, βασικό προβληματισμό της διατριβής αποτελεί η θέση που κατείχαν τα ιστορικά θέματα στη θεματολογία της Μεγάλης Όπερας και τις συνέπειες των ιστορικών παραμέτρων στην αισθητική, στην υποδοχή και την ανάπτυξη του είδους, αλλά κυρίως την επίδραση που είχαν τα παραπάνω κατά τη διάρκεια της όψιμης περιόδου δημιουργίας.