Trauma toracico

Abstract

Isolated thoracic trauma is responsible for approximately 25% of deaths from accidents and contributes significantly to the 50% of the remaining deaths. It still constitutes a major public health problem worldwide as it is associated with high morbidity and mortality in both developed and developing countries. It is also reported to be the leading cause of death, hospitalization and permanent disability in the first four decades of life.The objective of this retrospective study is to investigate the incidence of thoracic trauma, the type of thoracic injury, the pathogenesis (mechanism of injury) and the chosen treatment. Through the analysis of the data obtained, we will try to make a comparison with the data from international literature.Thoracic trauma does not seem to have a distribution difference between the different decades of life although, numerically, males aged compressed between the 2nd and 3rd decade of life have had more thoracic trauma. About half of the patients had single or multiple rib fractures. 37.2% of patients were diagnosed with pneumothorax and 25.4% with bloody pleural effusion. Sternal fractures were the fourth cause of presentation at the emergency room. Diaphragmatic rupture, cardiac contusion, mediastinal hematoma, tracheal lesions and laceration of the lung were the lesions rarely found. Of note, the rare presentation of a patient with post-traumatic chylothorax and one with lesion of the left subclavian vein. Overall, among the 532 patients included in the study, 423 (79.5%) patients presented with isolated trauma to the chest organs. In the remaining 109 (20.5%) the lesion of at least one other system coexisted. Closed chest injuries were 475 (89.3%) of which there were 334 road accidents (62.8%) and 124 (23.3%) falls from height. The road accidents involved car accidents (driver or passengers) and / or with pedestrian involvement. On the contrary, the open injuries were 57 (10.7%) of which the gunshot injuries were 9 (1.7%), while 48 (9%) injuries were due to sharp instrument. In 339 patients observation was the treatment of choice. They stayed in the hospital for an average of 3.3 days. Mortality after isolated thoracic trauma or associated with extra-thoracic trauma was 0.58%. The absence of obvious lesions in the thoracic level after trauma does not exclude the presence of major internal injuries. Therefore, it is vital to be aware of the conditions and violence under which the trauma occurred. Trauma continues to be a social problem even in the twentieth century and its proper management must begin with the perception of the problem. The improvement of road and working conditions, places of thoracic trauma, is useful.

Το μεμονωμένο θωρακικό τραύμα ευθύνεται για περίπου το 25% των θανάτων από ατυχήματα και συμβάλλει σημαντικά στο 50% των υπόλοιπων θανάτων. Εξακολουθεί να είναι ένα μείζον πρόβλημα δημόσιας υγείας παγκοσμίως καθώς σχετίζεται με υψηλή νοσηρότητα και θνησιμότητα τόσο στις ανεπτυγμένες όσο και στις αναπτυσσόμενες χώρες. Αναφέρεται, επίσης, ότι είναι η κύρια αιτία θανάτου, νοσηλείας και μόνιμης αναπηρίας κατά τις τέσσερις πρώτες δεκαετίες της ζωής.Ο στόχος αυτής της αναδρομικής μελέτης είναι να διερευνήσει την επίπτωση, τον τύπο του τραύματος, την παθογένεση (μηχανισμός τραυματισμού) και την επιλεγμένη θεραπεία του θωρακικού τραύματος. Μέσω της ανάλυσης των δεδομένων που λαμβάνονται, θα προσπαθήσουμε να κάνουμε μια σύγκριση με τα δεδομένα από τη διεθνή βιβλιογραφία.Το θωρακικό τραύμα δεν φαίνεται να έχει διαφορά κατανομής μεταξύ των διαφόρων δεκαετιών ζωής, παρόλο που, αριθμητικά, οι άντρες μεταξύ της 2ης και της 3ης δεκαετίας της ζωής υπερτερούσαν. Περίπου οι μισοί από τους ασθενείς είχαν μεμονωμένα ή πολλαπλά κατάγματα πλευρών. Το 37,2% των ασθενών διαγνώστηκε με πνευμοθώρακα, ενώ το 25,4% με αιματηρή υπεζωκοτική συλλογή. Τα κατάγματα στέρνου ήταν η τέταρτη αιτία προσέλευσης στο τμήμα επειγόντων περιστατικών. Η ρήξη διαφράγματος, η θλάση του καρδιακού μη, το μεσοθωρακικό αιμάτωμα, η ρήξη τραχείας και η τρώση του πνευμονικού παρεγχύματος ήταν σπάνιες βλάβες. Αξίζει να σημειωθεί, η σπάνια παρουσίαση ενός ασθενούς με μετατραυματικό χυλοθώρακα και ενός με τρώση της αριστερής υποκλείδιας φλέβας. Συνολικά, μεταξύ των 532 ασθενών που συμπεριλήφθηκαν στη μελέτη, 423 (79,5%) ασθενείς παρουσίασαν μεμονωμένο τραύμα στα όργανα του θώρακα. Στο υπόλοιπο 109 (20,5%) συνυπήρχε βλάβη τουλάχιστον ενός άλλου συστήματος. Οι κλειστοί τραυματισμοί του θώρακα ήταν 475 (89,3%) εκ των οποίων υπήρχαν 334 (62,8%) τροχαία ατυχήματα και 124 (23,3%) περιπτώσεις τραυματισμού από πτώση εξ ύψους. Τα τροχαία ατυχήματα αφορούσαν ατυχήματα με αυτοκίνητο (οδηγός ή συνεπιβάτης) ή/και με εμπλοκή πεζών. Αντίθετα, οι ανοιχτοί τραυματισμοί ήταν 57 (10,7%) εκ των οποίων οι τραυματισμοί από πυροβόλο όπλο ήταν 9 (1,7%), ενώ 48 (9%) τραυματισμοί οφείλονταν σε νύσσον όργανο. Σε 339 ασθενείς, η συντηρητική αντιμετώπιση ήταν η θεραπεία επιλογής. Οι ασθενείς αυτοί έμειναν στο νοσοκομείο για 3,3 ημέρες κατά μέσο όρο. Η θνησιμότητα μετά από απομονωμένο θωρακικό τραύμα ή σχετιζόμενη με εξωθωρακικό τραύμα ήταν 0,58%. Η απουσία εμφανών βλαβών στο θωρακικό επίπεδο μετά από τραύμα δεν αποκλείει την παρουσία σοβαρών εσωτερικών τραυματισμών. Επομένως, είναι ζωτικής σημασίας να γνωρίζουμε τις συνθήκες και τη δύναμη υπό την οποία συνέβη το τραύμα. Το τραύμα εξακολουθεί να είναι ένα κοινωνικό πρόβλημα ακόμη και τον εικοστό αιώνα και η σωστή διαχείριση του πρέπει να ξεκινήσει με την αντίληψη του προβλήματος. Είναι χρήσιμη η βελτίωση των οδικών και εργασιακών συνθηκών.