Μελέτη των οστεοτομιών του 1ου μετατάρσιου στη χειρουργική θεραπεία του βλαισού μεγάλου δακτύλου του ποδιού

Abstract

The reason behind this study was the numerous surgical techniques for the correction of Hallux Valgus (HV) deformity presented in the literature and their unpredictable rating of failure and dissatisfaction, which leads to young surgeons becoming confused in their practice about which technique to choose for their patient. The aim was to answer the following questions: i. Do “traditional” methods, like Mitchell or Chevron have a place in currently armamentarium for the correction of HV?ii. Is Scarf osteotomy – very popular in Europe since 1990’s – the ideal technique for the treatment of all grades of HV?iii. In a case of severe HV which procedure is more successful: Scarf or a proximal osteotomy?In a period of 10 years (2000-2010) 253 patients (293 feet) underwent surgical treatment for HV deformity in the University Hospital of Larissa (Thessaly, Greece). It was about 228 women and 25 men with mean age of 54.5 years old. In 67% of cases there was at least one relative with the same deformity. Several approaches which were performed by 8 different surgeons were studied. The results included radiological parameters and subjective satisfaction via a questionnaire concerning pain, appearance, walking ability, footwear and range of motion of forefoot. Undercorrection, recurrence and complications were notably recorded. The average time of follow-up was 24 months.The results showed that:i. “Old” techniques (Mitchell and Chevron), introduced in ‘60s and ’70s decades, still have place in the treatment of mild and moderate grades of the deformity, provided that the indications are strictly adhered to. ii. It is risky to characterize Scarf as the one and only osteotomy that a surgeon must possess for the correction of all grades of the deformity. It is a powerful and versatile procedure, but the learning curve is stiff and the technical difficulties a lot. The 20 out of 24 complications in this series occurred in the first 50 cases. iii. Equal results in satisfaction recorded between Scarf and proximal osteotomies in severe HV. Greater angular correction in proximal osteotomy group had no statistical difference. When plates with locking screws were introduced in proximal osteotomies, complications were minimized compared to K-w fixation and the technique was easier.

Οι πολυάριθμες χειρουργικές τεχνικές διόρθωσης της παραμόρφωσης του Βλαισού Μεγάλου Δακτύλου του ποδιού (ΒΜΔ), τα απρόβλεπτα αποτελέσματα πολλών εξ αυτών, με σημαντικά ποσοστά υποτροπής και δυσαρέσκειας των ασθενών, και η όλο και μεγαλύτερη ενασχόληση των γενικών ορθοπαιδικών χειρουργών με μια τόσο κοινή πάθηση, ήταν η αφορμή να γίνει η παρούσα μελέτη, με απόβλεψη να απαντηθούν τα παρακάτω ερωτήματα: i. Οι «παραδοσιακές» τεχνικές, όπως η Mitchell ή η Chevron, έχουν θέση στη σημερινή εποχή; ii. Η οστεοτομία Scarf – δημοφιλής στην Ευρώπη από τη δεκαετία του 1990 – αποτελεί την ιδανική τεχνική για όλους του βαθμούς παραμόρφωσης του ΒΜΔ; iii. Σε μια βαρειά παραμόρφωση ΒΜΔ, ποια μέθοδος υπερτερεί: η Scarf ή μια εγγύς οστεοτομία; Σε μια περίοδο 10 ετών (2000-2010) μελετήθηκαν 253 ασθενείς (293 πόδια) με ΒΜΔ, που χειρουργήθηκαν στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Λάρισας. Πρόκειται για 228 γυναίκες και 25 άνδρες με μέση ηλικία 54,5 έτη και ποσοστό 67% παρουσία της ίδιας παραμόρφωσης σε τουλάχιστον ένα συγγενή τους. Αξιολογήθηκαν διαφορετικές χειρουργικές τεχνικές, που πραγματοποιήθηκαν από 8 χειρουργούς. Τα αποτελέσματα προέκυψαν από ακτινολογικές μετρήσεις παραμέτρων της παραμόρφωσης και από την υποκειμενική ικανοποίηση- βάσει ερωτηματολογίου- που αφορούσε στον πόνο, το αισθητικό αποτέλεσμα, τη βάδιση, την υπόδηση και την κίνηση του προσθίου ποδιού. Ο μέσος χρόνος μετεγχειρητικής παρακολούθησης ήταν 24 μήνες. Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι: i. Οι «παλιές» τεχνικές της δεκαετίας του ‘60 και ‘70 έχουν ακόμη θέση στην διόρθωση των ήπιων / μέτριων ΒΜΔ και είναι αξιόπιστες, καθώς, αν ακολουθηθούν αυστηρά οι ενδείξεις, προσφέρουν καλά και άριστα αποτελέσματα. Οι χειρουργοί που εκπαιδεύτηκαν σ’ αυτές δυσκολεύονται να τις αλλάξουν, εφόσον βλέπουν ότι «στα χέρια τους» δουλεύουν. ii. Ο χαρακτηρισμός της Scarf ως η απόλυτη και μοναδική οστεοτομία που χρειάζεται να γνωρίζει κάποιος για την διόρθωση όλων των τύπων ΒΜΔ είναι παρακινδυνευμένος. Πρόκειται για μια «πολλαπλώς χρήσιμη» οστεοτομία με μακρά καμπύλη εκμάθησης και με πολλές τεχνικές δυσκολίες. Πιθανόν στα χέρια εξειδικευμένων χειρουργών ποδιού και ποδοκνημικής να είναι το απόλυτο εργαλείο.iii. Στις μεγάλες παραμορφώσεις δε φάνηκε να υπερέχει η Scarf ή η εγγύς οστεοτομία. Τα υποκειμενικά αποτελέσματα ήταν παρόμοια. Η χρήση πλάκας με κλειδούμενες βίδες στην εγγύς οστεοτομία μείωσε κατά πολύ τις επιπλοκές και ήταν σχετικά εύκολη τεχνική.