Μελέτη της μεθόδου "των συνεχών θωρακικών συμπιέσεων" σε σύγκριση με την "Αναλογία 3:1" στη νεογνική ασφυξία (πειραματική μελέτη)

Abstract

Introduction: Neonatal resuscitation is not only a major issue in scientific literature but it is also one that requires constant development for the survival of the neonate and the improvement of its neurological profile to the extent that this is possible. This has been the motive for the present research paper. The inquiring and comparison of two different methods of cardiopulmonary resuscitation on piglet model and its survival in any case.Material and methods: Twenty piglet models were included in this study. The research protocol was separated in six phases: stabilization, cardiopulmonary arrest, return of spontaneous circulation (ROSC), observation and monitoring every 2 and 4 hours. All the animals suffered cardiopulmonary arrest, caused by asphyxia to the point that the heart rate dropped to 60pulses/minute or the MAP 15mmHg. Twenty neonate piglets were devided in two groups of ten, the control group and the intervention group. In the control group cardiopulmonary resuscitation was performed in an analogy 3:1 of chest compressions and infusions, while in the intervention group cardiopulmonary resuscitation was performed with continuous chest compressions and infusions, about 90 chest compressions and 30 infusions per minute during resuscitation until they resuscitated according to specific criteria such as heart rate at about 100/minute or MAP at 50 mmHg..Results: Coronary perfusion pressure at the first 30 sec of CPR was higher in the experimental group (45.7±16.9 vs 21.8±6, p<0.001) and remained significantly elevated throughout the experiment. A statistically significant difference in diastolic aortic pressure was also noted between groups at 30 sec of CPR (50.6±17.5 vs. 25.8±6 in the experimental and control group, respectively, p<0.001). Furthermore, MAP was significantly higher in the experimental group (66.7±16.2 vs. 36.5±13, p<0.001). However, no difference was observed in right atrial pressure (4.9±1.2 vs. 4±1.4, p=0.14). Also, at 4 hours, 2 (20%) animals survived in the control group compared to 7 (70%) animals in the experimental group. Conclusion: Continuous performance of chest compressions seems to take advantage as a method of neonate resuscitation when it comes to spontaneous recovery of circulation as well as the survival of the animal models during the four hours according to the present research protocol.

Εισαγωγή: Η νεογνική ανάνηψη αποτελεί ένα από τα καίρια ζητήματα στην παγκόσμια βιβλιογραφία και χρήζει συνεχούς εξέλιξης για την επιτυχή έκβαση κι επιβίωση του νεογνού με συνοδό βελτίωση της νευρολογικής εικόνας, όσο αυτό είναι εφικτό. Αυτό αποτέλεσε το κίνητρο για την έναρξη της παρούσας ερευνητικής μελέτης ,η διερεύνηση και η σύγκριση δύο διαφορετικών μεθόδων καρδιοαναπνευστικής ανάνηψης σε χοίρειο μοντέλο ασφυξίας και η επιβίωση, σε κάθε περίπτωση. Υλικό και μέθοδοι: Τα χοίρεια μοντέλα που συμπεριελήφθησαν στη μελέτη ήταν είκοσι. Οι φάσεις του ερευνητικού πρωτοκόλλου ήταν έξι: η σταθεροποίηση, η πρόκληση καρδιοαναπνευστικής ανάνηψης, η καρδιοαναπνευστική ανάνηψη, η ανάκτηση αυτόματης κυκλοφορίας( ROSC), η παρακολούθηση κι έλεγχος στις 2 και στις τέσσερις ώρες. Σε όλα τα ζώα προκλήθηκε καρδιοαναπνευστική ανακοπή, ως κύρια αιτία την ασφυξία, έως ότου η καρδιακή συχνότητα να αγγίξει τις 60σφ/λεπτό ή η ΜΑΠ τα 15mmHg. Είκοσι νεογνά χοιρίδια χωρίστηκαν σε δύο επιμέρους ομάδες των δέκα, την ομάδα ελέγχου και την ομάδα παρέμβασης. Στην ομάδα ελέγχου ακολούθησε καρδιοαναπνευστική αναζωογόνηση με αναλογία 3:1 θωρακικών συμπιέσεων κι εμφυσήσεων ενώ στην ομάδα παρέμβασης ακολούθησε καρδιοανανπνευστική αναζωογόνηση με ασύγχρονη χορήγηση θωρακικών συμπιέσεων κι εμφυσήσεων, υπολογίζονται 90 θωρακικές συμπιέσεις και 30 εμφυσήσεις περίπου το λεπτό, κατά τη φάση της αναζωογόνησης, έως ότου καταφέρουν να ανανήψουν, με συγκεκριμένα κριτήρια όπως η καρδιακή συχνότητα να είναι περίπου 100/λεπτό ή η ΜΑΠ να αγγίζει τα 50mmHg. Αποτελέσματα: Η πίεση πλήρωσης των στεφανιαίων αγγείων στα πρώτα 30΄΄ της αναζωογόνησης φαίνεται να είναι υψηλότερη στην ομάδα παρέμβασης (45.7±16.9 vs 21.8±6, p<0.001) έναντι της ομάδας ελέγχου και παραμένει στα ίδια υψηλά επίπεδα καθ΄ όλη την διάρκεια του πειραματικού πρωτοκόλλου. Άλλη μία στατιστικώς σημαντική διαφορά φαίνεται στην Διαστολική Αρτηριακή Πίεση, στα 30΄΄, ανάμεσα στις δύο ομάδες κατά την διάρκεια της ΚΑΑ (50.6±17.5 vs. 25.8±6 ομάδα παρέμβασης έναντι ομάδα ελέγχου, αντίστοιχα,p<0.001). Επιπλέον, η Μέση Αρτηριακή Πίεση ήταν εμφανώς υψηλότερη στην ομάδα παρέμβασης (66.7±16.2 vs. 36.5±13, p<0.001) έναντι της ομάδας ελέγχου, ωστόσο δεν προέκυψε στατιστικώς σημαντική διαφορά στην Πίεση του Δεξιού Κόλπου (4.9±1.2 vs. 4±1.4, p=0.14). Επίσης, στη φάση των 4 ωρών μετά την αναζωογόνηση, 2 (20%) μόλις χοιρίδια επεβίωσαν από την ομάδα ελέγχου σε σύγκριση με την ομάδα παρέμβασης που επεβίωσαν 7 (70%). Συμπέρασμα: Η ακολουθία και η ασύγχρονη χορήγηση θωρακικών συμπιέσεων φαίνεται να υπερτερεί ως μέθοδος νεογνικής ανάνηψης τόσο στην αυτόματη ανάκτηση κυκλοφορίας και την πίεση πλήρωσης των στεφανιαίων αγγείων όσο και στην επιβίωση των ζωικών προτύπων στις 4 ώρες, σύμφωνα με το παρόν ερευνητικό πρωτόκολλο.