Η προστασία του περιβάλλοντος και η οικονομική ελευθερία: από την σύγκρουση συμφερόντων στη βιώσιμη ανάπτυξη: η αρχή της εναρμονισμένης ενσωμάτωσης στο εθνικό και ευρωπαϊκό δημόσιο δίκαιο

Abstract

In the modern rule of law, constitutionalism is multi-tiered and dynamic, especially with regard to the state governance of common objectives, democratic social needs and supra-legality of human rights. The collaborative and guaranteed public interest for all the above, is enlightened and governed by the regulatory provisions and the normative standards of sustainable development. Legal claims for the protection of the environment in conjunction with the legal conditions of financial initiative accumulate acquired rights (droits acquis), demarcated freedoms and institutional guarantees that interact in favor of their coordinated sustainability. In all these synergies, the “consolidating legal- productive bridge” of the principal of proportionality, founded on the safety and effectiveness of the law, transcends weighted conflicts or mitigating compromises and puts forward, systematically and with the aim to optimize, legal convergences towards the unified and common holistic objective, as the major functional criterion within the suggested modernizer methodology of the principle of “harmonized integration”, claiming legal rationale and consistent justification of the regulatory estimations of the Decision issued by the competent Public Administration and Court of Justice, far from arbitrary and pointless “out-of-law” activisms. The positive impetus to the sustainability of Environmental Security and Euphoria, with Social Benefit and Productively Balanced Economic Prosperity, ultimately contributes to the Sustainability of the State itself. The lucidity of the legal rationale and the regulatory clarity of legal principles have the potential to lead to regenerate the overall organizational position and functional interaction of public law in relation to reality. The aim pursued is an essentially democratic and technocratic governance imposed by contemporary challenges, based on the support of an equally social and liberal rule of law, between the “preventive protectionism” and the “upgrading right-ism”. Besides, the pressure exerted by reality itself imposes a coordinated management of public objectives as common needs, in a more solidary and transparent way than ever before, so that the State may move from the “law of expediency” to the «expediency of the law», and that the Rule (“the State”) of Law may claim a Fairer State.

Στο σύγχρονο κράτος δικαίου ο συνταγματισμός είναι πολυεπίπεδος και δυναμικός, ιδιαίτερα για την πολιτειακή διακυβέρνηση των κοινών στόχων, των δημοκρατικών κοινωνικών αναγκών αλλά και των υπερνομοθετικά κατοχυρωμένων ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Το εγγυητικό και συνεργατικό για τα παραπάνω, δημόσιο συμφέρον εκσυγχρονιστικά και συγκεκριμενοποιημένα διαφωτίζεται και διαπνέεται από τις κανονιστικές προδιαγραφές και τους ρυθμιστικούς όρους της Βιώσιμης Ανάπτυξης. Οι έννομες αξιώσεις για την προστασία του περιβάλλοντος σε συνάρτηση με τις σύννομες προϋποθέσεις της οικονομικής πρωτοβουλίας συναθροίζουν κεκτημένα δικαιώματα, οριοθετημένες ελευθερίες και θεσμικές εγγυήσεις που αλληλενεργούν για τη συντεταγμένη βιωσιμότητα τους. Σε όλες αυτές τις συνέργειες, η ενοποιητική «δικαιοπαραγωγική» γέφυρα της αρχής της αναλογικότητας με άξονα την ασφάλεια και την αποτελεσματικότητα του δικαίου, προσπερνά τις συγκρουσιακές σταθμίσεις ή τους μετριαστικούς συμβιβασμούς και προτάσσει, συστηματικά και βελτιστοποιητικά, έννομες συγκλίσεις προς τον ενιαίο και κοινά ολιστικό στόχο, ως κομβικό λειτουργικό κριτήριο εντός της εκσυγχρονιστικά προτεινόμενης μεθοδολογίας της αρχής της «Εναρμονισμένης Ενσωμάτωσης», διεκδικώντας τον νομικό ορθολογισμό και τη συνεπή αιτιολογία στις ρυθμιστικές εκτιμήσεις της οικείας Δημόσιας Απόφασης και της Δικαστικής Κρίσης, μακριά από αυθαίρετους και αλυσιτελείς «εξωδικαιικούς» ακτιβισμούς. Η θετική επιταγή προς τη βιωσιμότητα της Περιβαλλοντικής ασφάλειας και ευφορίας, με Κοινωνικό όφελος και παραγωγικά ισόρροπη Οικονομική ευημερία, συντείνει εν τέλει στη Βιωσιμότητα της ίδιας της Πολιτείας. Η διαύγεια του νομικού ορθολογισμού και η κανονιστική ευκρίνεια των δικαιικών αρχών έχουν το δυναμικό εκτόπισμα ν’ αναγεννήσουν συνολικά τη οργανωτική θέση και τη λειτουργική διαδραστικότητα του δημοσίου δικαίου σε σχέση με την πραγματικότητα. Αποβλέποντας στην κατ’ ουσία δημοκρατική και στην κατ’ απαίτηση -των σημερινών προκλήσεων- τεχνοκρατική διακυβέρνηση, με άξονα την υποστήριξη ενός ισοδύναμα κοινωνικού και φιλελεύθερου κράτους δικαίου, ανάμεσα στον «προληπτικό προστατευτισμό» και τον «αναβαθμιστικό δικαιωματισμό». Άλλωστε, οι πιέσεις της ίδιας της πραγματικότητας επιβάλλουν τη συντονισμένη διαχείριση των δημόσιων σκοπών ως κοινών αναγκών, πιο αλληλέγγυα και πιο διάφανα από πότε, για τη μετάβαση της Πολιτείας από το «δίκαιο της σκοπιμότητας» στη «σκοπιμότητα του δικαίου», ώστε το κράτος δικαίου να αξιώσει ένα πιο Δίκαιο Κράτος.