Δημόσια αρχαιολογία και δημόσια σύγχρονη τέχνη: διερευνώντας την κοινωνική και πολιτισμική ταυτότητα του αρχαιολογικού χώρου

Abstract

The perception of historical and socio-cultural value of an archaeological site is an individual process of interpretation, which is created by the interaction of aesthetic perception with the structured space. Although, due to the remoteness and the main “musealization” character of the archaeological sites, the created perception of the visitors remains unilateral and selected. The state describes the inability to relay the archaeological and historical information, leading to an understanding of the site which is mainly characterized as an unresponsive and static object of the view. Therefore, the reading of an archaeological site, which so far does not give meaning to every possible viewing but is seen more as a sterile institutional area or as a simple exhibition and storage space of findings, gives us the opportunity to search for alternative ways in cultural management in order to reverse the above consideration. The purpose of this thesis is to show how the implementation of public contemporary art, affects, formulates and defines the attitudes and the opinions of both experts and audience about the management and perception process of the archaeological sites and to what extent the modern character (of art) could connect both social and experiential view with the audience by creating strong social and cultural bonds.

Η πρόσληψη της ιστορικής και κοινωνικό-πολιτισμικής αξίας ενός αρχαιολογικού χώρου είναι μια διαδικασία ατομικής ερμηνείας, η οποία δημιουργείται από τη διάδραση της αισθητικής αντίληψης με τον δομημένο χώρο. Παρόλο αυτά συχνά, λόγω της χωρικής αποστασιοποίησης του αρχαιολογικού χώρου και του «μουσειακού» του κυρίως χαρακτήρα, εκείνο που δημιουργείται στον επισκέπτη είναι, μια μονομερής και επίλεκτη οπτική και αντίληψη του «εσωτερικού» του περιεχομένου. Αυτή η θεώρηση των αρχαιολογικών χώρων περιγράφει κατ’ ουσία, την αδυναμία ουσιαστικής αναμετάδοσης της αρχαιολογικής και ιστορικής πληροφορίας, οδηγώντας στην πρόσληψή τους ως αδιάφορα και στατικά αντικείμενα του βλέμματος. Επομένως, η ανάγνωση ενός αρχαιολογικού χώρου, ο οποίος μέχρι τώρα δεν αποδίδει πάντα νόημα σε κάθε πιθανή θέαση, αλλά εκλαμβάνεται περισσότερο ως ένας στείρος θεσμικός χώρος ή ως ένας απλός χώρος έκθεσης και αποθήκευσης ευρημάτων, μας δίνει την αφορμή να αναζητήσουμε εναλλακτικούς τρόπους στην πολιτιστική διαχείριση, προκειμένου να ανατραπεί η παραπάνω θεώρηση. Σκοπός της παρούσας διδακτορικής διατριβής είναι να παρουσιάσει πως, η δημόσια σύγχρονη τέχνη επηρεάζει, διαμορφώνει και καθορίζει τις στάσεις και τις απόψεις των ειδικών και του κοινού σχετικά με την διαχείριση και την πρόσληψη του αρχαιολογικού χώρου αλλά και σε πιο βαθμό μπορεί, ο σύγχρονος χαρακτήρας της να συνδεθεί βιωματικά με το κοινό των αρχαιολογικών χώρων δημιουργώντας ισχυρούς κοινωνικούς και πολιτισμικούς δεσμούς.