Επίδραση της βοηθητικής τομής (sideport) στη διάθλαση του οφθαλμού μετά από επέμβαση καταρράκτη

Abstract

Purpose: To study the changes in corneal astigmatism after cataract surgery when the sideport incision is performed at a predetermined location away from the tunnel incision. Materials and methods: A total of 333 eyes with corneal astigmatism ≤1.5 diopters (D) underwent cataract surgery. A three-step superotemporal clear corneal incision for the right eye and a superonasal clear corneal incision for the left eye (3.0mm) was made, while the sideport incision was located at ≤95°, 100°–110° and 110°. Keratometric data were measured with corneal topography EyeSys Vista 2000 pre- and postoperatively at the 1st and 6th month. Surgically induced astigmatism was calculated by vector analysis. We noted all cases in which a change >0.5 D in corneal astigmatic power occurred, as well as a change >20° in axis torque, despite axis direction. Results: After multiple logistic regression analysis was conducted, cases with >110° distance between the tunnel and sideport incision had 2.22 times (P=0.021) greater likelihood for having changed >0.5 D in astigmatic power at the 1st month and 3.45 times (P=0.031) at the 6th month postoperatively, as compared with cases with a 100°-110° distance between the tunnel and sideport incision. As for the change in the astigmatic axis, cases with ≤95° distance had a 4.18 times greater likelihood for having a change >20° (P<0.001) (preoperative to 1st month) as compared with cases having 100°-110° of distance. Conclusion: For surgeons that operate only from the superior position, we propose that in order to produce and incision that is as “astigmatically neutral” as possible, they should perform the sideport incision at a 100°-110° distance.

Σκοπός: η μελέτη των αλλαγών του κερατοειδικού αστιγματισμού μετά από επέμβαση καταρράκτη, σε όταν η βοηθητική τομή (sideport) εκτελείται σε ορισμένη απόσταση από την κύρια τομή (tunnel). Υλικό και μέθοδος: 333 οφθαλμοί με κερατοειδικό αστιγματισμό ≤1,5 διοπτρίες (D) υποβλήθηκαν σε επέμβαση καταρράκτη. Μια 3-βημάτων, 3.0mm, άνω κροταφική, καθαρά κερατική κύρια τομή στους δεξιούς οφθαλμούς και άνω ρινική καθαρά κερατική κύρια τομή στους αριστερούς οφθαλμούς, εκτελούνταν, ενώ η βοηθητική τομή εντοπιζόταν σε απόσταση ≤95°, 100°-110° και 110° από την κύρια τομή. Οι κερατομετρικές ενδείξεις μετρήθηκαν σε τοπογραφία κερατοειδή EyeSys Vista 2000 προ- και μετεγχειρητικά τον 1ο και 6ο μήνα. Ο χειρουργικά προκαλούμενος αστιγματισμός (surgically induced astigmatism-SIA) υπολογίστηκε με διανυσματική ανάλυση. Μελετήθηκαν οι περιπτώσεις που παρουσίαζαν αλλαγή την ισχύος του αστιγματισμού >0,5D, καθώς και οι περιπτώσεις με αλλαγή >20° στον άξονα του αστιγματισμού, ανεξάρτητα από την κατεύθυνση της κλίσης. Αποτελέσματα: τα αποτελέσματα αναλύθηκαν με τη μέθοδο πολυπαραγοντικής λογαριθμιστικής παλινδρόμησης με εξαρτημένη μεταβλητή. Στις περιπτώσεις >110° απόστασης μεταξύ κύριας και βοηθητικής τομής υπήρξε 2,22 φορές (p=0,021) μεγαλύτερη πιθανότητα αλλαγής >0,5D της αστιγματικής ισχύος τον 1ο μετεγχειρητικό μήνα και 3,45 φορές (p=0,031) μεγαλύτερη πιθανότητα αλλαγής της ισχύος, τον 6ο μετεγχειρητικό μήνα, σε σύγκριση με τις περιπτώσεις με απόσταση μεταξύ των δύο τομών 100-110°. Ως προς την αλλαγή του άξονα του αστιγματισμού, στις περιπτώσεις ≤95° απόστασης μεταξύ των δύο τομών, υπήρχε 4,18 φορές μεγαλύτερη πιθανότητα αλλαγής >20° (p<0,001) τον 1ο μετεγχειρητικό μήνα σε σύγκριση με τις περιπτώσεις με απόσταση 100-110°. Συμπέρασμα: για τους χειρουργούς που χειρουργούν άνωθεν της κεφαλής του ασθενή, προκειμένου να έχουν κατά το δυνατόν «αστιγματικά ουδέτερες» τομές να εκτελούν την βοηθητική τομή σε απόσταση 100-110° από την κύρια τομή.