Ο ρόλος της φετουίνης-Α στην φλεγμονώδη αντίδραση της άρθρωσης του γόνατος: πειραματική μελέτη σε επίμυες

Abstract

Purpose: The purpose of this study is to investigate the possible attenuating role of the intra-articular administration of Fetuin-A in post-traumatic secondary osteoarthritis in rats, and also its effect on the systematic levels of interleukins (ILs)-2,4 ,7, bone morphogenetic proteins (BMPs) 2, 4, 7, C-Reactive Protein (CRP) and Fetuin-A. Methods: 30 male Sprague Dawley rats were separated in two groups where post traumatic osteoarthritis was induced surgically by Anterior Cruciate Ligament Transection and the transection of the Medial Collateral Ligament of the right knee. In the Control Group, only the surgical intervention took place. In Fetuin Group, along with the induction of osteoarthritis, a single dose of bovine fetuin was administrated intra-articularly, intra-operatively. Both groups were examined for 8 weeks. The levels of interleukins, bone morphogenetic proteins, Fetuin-A and C-Reactive Protein were evaluated by ELISA of peripheral blood in three time periods: preoperatively, 5 and 8 weeks post-operatively. Osteoarthritic lesions of the knee were classified according to the Osteoarthritis Research Society International Grading System and the Modified Mankin Score, by histologic examination. Results: IL-2 levels were significantly decreased in the Fetuin Group. No statistical difference was signed on the levels of IL-7, BMP-2,4,7 and Fetuin-A between the two groups. CRP levels were significantly increased in the Fetuin Group in 5 weeks of the experiment. Fetuin Group signed better scores according to the OARSI classification system and Modified Mankin Score, without any statistical significance. Conclusions: Intra-articular administration of Fetuin-A restrictively affected the progression of post-traumatic arthritis in rats, as only the levels of IL-2 were decreased as well as limited osteoarthritic lesions were observed on the Fetuin Group.

Σκοπός: Ο σκοπός της παρούσας μελέτης είναι να μελετήσει τον πιθανό επιβραδυντικό ρόλο της ενδαρθρικής χορήγησης της αντιφλεγμονώδους πρωτεΐνης οξείας φάσης Φετουίνης-Α στην μετατραυματική δευτεροπαθή οστεοαρθρίτιδα του γόνατος σε επίμυες, καθώς και την επίδρασή της στα συστηματικά επίπεδα των IL-2,4 7, BMP2, 4, 7, CRP και Φετουίνης-Α στον ορό. Υλικά και Μέθοδοι: 30 αρσενικοί Sprague Dawley επίμυες, ηλικίας 6 μηνών χωρίστηκαν σε δύο ομάδες. Η μετατραυματική αρθρίτιδα του γόνατος εγκαταστάθηκε χειρουργικά μέσω ρήξης του προσθίου χιαστού συνδέσμου και κάκωση του έσω πλαγίου συνδέσμου του δεξιού γόνατος. Στην ομάδα Μαρτύρων (n=15), πραγματοποιήθηκε μόνο η χειρουργική παρέμβαση. Στην ομάδα Φετουίνης (n=15), εκτός από την συνδεσμική κάκωση, χορηγήθηκε διεγχειρητικά ενδαρθρικά στο χειρουργηθέν γόνατο μονή δόση 1 μl 3 %w/v Φετουίνης-Α. Οι δύο ομάδεςμελετήθηκαν για 8 εβδομάδες. Πραγματοποιήθηκε συλλογή περιφερικού αίματος των επίμυων για την πραγματοποίηση ELISA για την μελέτη των τιμών ιντερλευκινών , μορφογενετικών πρωτεϊνών , Φετουίνης-A και CRP. Η συλλογή περιφερικού αίματος πραγματοποιήθηκε προεγχειρητικά και στις 5 και 8 εβδομάδες μετεγχειρητικά για την κάθε ομάδα. Πραγματοποιήθηκε ιστολογική εκτίμηση των παρασκευασμάτων της άρθρωσης του γόνατος με αιματοξυλίνη και ηωσίνη. Οι οστεοαρθριτικές αλλοιώσεις του γόνατος αναλύθηκαν με βάση την ταξινόμηση Osteoarthritis Research Society International (OARSI) και το τροποποιημένο σύστημα βαθμονόμησης κατά Mankin. Κατόπιν πραγματοποιήθηκε στατιστική ανάλυση των αποτελεσμάτων. Αποτελέσματα: Τα επίπεδα IL-2 ήταν στατιστικά σημαντικά μειωμένα στην ομάδαχορήγησης Φετουίνης στο τέλος του πειράματος, σε σύγκριση με την ομάδα μαρτύρων. Δεν παρατηρήθηκε στατιστικά σημαντική διαφορά στα επίπεδα IL-7, BMP-2,4,7, Φετουίνης-A ανάμεσα στις δύο ομάδες. Τα επίπεδα CRP ήταν στατιστικά σημαντικά αυξημένα στην ομάδα χορήγησης Φετουίνης στις 5 εβδομάδες του πειράματος (p<0.05) σε σύγκριση με την ομάδα μαρτύρων. Όσον αφορά την ιστολογική εκτίμηση των δειγμάτων, η ομάδα Φετουίνης σημείωσε καλύτερα scores σύμφωνα με το σύστημα ταξινόμησης OARSI και Mankin σε αντίθεση με την ομάδα μαρτύρων, χωρίς ωστόσο να σημειώνεται στατιστικά σημαντική διαφορά. Συμπέρασμα: Η ενδαρθρική χορήγηση Φετουίνης-Α επηρέασε σε περιορισμένοβαθμό την πρόοδο της μετατραυματικής αρθρίτιδας του γόνατος στους επίμυες, καθώς στην ομάδα χορήγησης Φετουίνης παρατηρήθηκαν μόνο χαμηλότερα επίπεδα IL-2. Όσον αφορά τις ιστολογικές αλλοιώσεις οστεοαρθρίτιδας , ήταν λιγότερες στην ομάδα Φετουίνης χωρίς ωστόσο να σημειώνεται στατιστικά σημαντική διαφορά σε σύγκριση με την ομάδα μαρτύρων.