Πειραματική μελέτη της ανάπτυξης συμφύσεων μετά την τοποθέτηση ενδοπεριτοναϊκά διαφόρων πλαστικών υλικών

Abstract

Background. Adhesion formation caused by the use of foreign materials is a major medical and financial problem. The aim of this study is to compare the histological findings in intraperitoneal adhesion development due to long standing tubes, used in common surgical practice, in a rat model. Methods. Pieces of Polyurethane, Teflon, Silicone and Polyvinyl Chloride (PVC) from commercial available intravenous catheters (7F) were placed intraperitoneally in thirty-six female Wistar rats randomly assigned to four groups. Three months later, histologic evaluation by two independent pathologists was done blindly. The number of organs involved was examined, and the degree of inflammatory infiltration, thickness, extent and density of the adhesions were graded in a score system. Results. The overall adhesion score differed significantly (p<0.01) among the groups, the highest being in the Teflon group (mean: 13.2), followed by the PVC group (10), the silicone group (9.6) and the polyurethane group which was the lowest (6.8). Discussion. Polyurethane caused the least adhesion development in this experimental model than the other materials and therefore can be used more extensively for the construction of catheters for intraperitoneal use. This is clinically important in cases where indwelling intra-peritoneal catheters for prolonged use are necessary.

Σκοπός της μελέτης είναι η σύγκριση της δημιουργίας συμφύσεων, σε ένα πειραματικό μοντέλο, μετά από την ενδοπεριτοναϊκή τοποθέτηση τεσσάρων υλικών, τα οποία χρησιμοποιούνται για τη κατασκευή ενδοπεριτοναϊκών καθετήρων. Τμήματα πολυουρεθανίου, τεφλόν, σιλικόνης και πολυβινυλοχλωριδίου (PVC) τοποθετήθηκαν ενδοπεριτοναϊκά σε 36 θηλυκούς αρουραίους τύπου Wistar. Η ανάπτυξη συμφύσεων εκτιμήθηκε ποσοτικά με τη κλίμακα Nair. To πολυουρεθάνιο προκάλεσε το μικρότερο σχηματισμό συμφύσεων ενώ υψηλότερη βαθμολογία στη κλίμακα Nair έλαβαν τα πειραματόζωα της ομάδας πολυβινυλοχλωριδίου PVC. Όταν συγκρίναμε το πάχος και τη σταθερότητα των συμφύσεων ανάμεσα στις τέσσερις ομάδες, παρατηρήθηκαν σημαντικές διαφορές, με την ομάδα του πολυουρεθανίου να παρουσιάζει λεπτές και χαλαρές συμφύσεις. Αντίθετα, σχεδόν όλα τα πειραματόζωα της ομάδας τεφλόν ανέπτυξαν παχιές και πυκνές συμφύσεις. Συμπερασματικά, το πολυουρεθάνιο προκάλεσε τη μικρότερη δημιουργία συμφύσεων σε σχέση με τα υπόλοιπα υλικά και μπορεί να χρησιμοποιηθεί ευρύτερα για τη κατασκευή ενδοπεριτοναϊκών καθετήρων παρατεταμένης χρήσης.