Μελέτη δεικτών αυτοανοσίας στον ορό ασθενών με μεταστατικό καρκίνο νεφρού που λαμβάνουν θεραπεία με αντιαγγειογενετικούς παράγοντες

Abstract

Σκοπός: Η ανοσοθεραπεία είναι μια δραστική θεραπεία στον μεταστατικό καρκίνο του νεφρού. Με δεδομένη πλέον τη βελτιωμένη δραστικότητα των νέων αντι-VEGF θεραπειών στον μεταστατικό καρκίνο του νεφρού, η επίδραση αυτών στο ανοσολογικό σύστημα προκύπτει ως εύλογο ερώτημα. Μέθοδοι: Αυτοαντισώματα, ιντερλευκίνες, ιντερφερόνη-γ, VEGF στον ορό και λεμφοκυτταρικοί υποπληθυσμοί στο αίμα αναλύθηκαν σε 43 μη προθεραπευμένους ασθενείς με μεταστατικό καρκίνο του νεφρού πριν και κατά τη διάρκεια θεραπείας με sunitinib ανά 3 μήνες μέχρι προόδου της νόσου.Αποτελέσματα: 81% των ασθενών είχαν τουλάχιστον 1 baseline αυτοαντίσωμα. Κατά τη διάρκεια της θεραπείας 83% των ασθενών που δεν είχαν baseline αυτοαντισώματα ανέπτυξαν αυτοαντισώματα, ενώ τα επίπεδα των C3 και IL-6 αυξήθηκαν. Όλες οι αλλαγές παρατηρήθηκαν μέσα στους πρώτους 9 μήνες θεραπείας αλλά δε φάνηκε να έχουν καμμιά προγνωστική σημασία. Χαμηλά baseline επίπεδα VEGF και IL-6 συσχετίστηκαν με μεγαλύτερο διάστημα χωρίς πρόοδο της νόσου και μεγαλύτερη σχετιζόμενη με τον καρκίνο επιβίωση. Καμμιά αλλαγή των λεμφοκυτταρικών πληθυσμών υπό θεραπεία δεν παρατηρήθηκε. Συμπεράσματα: Η θεραπεία με sunitinib μπορεί να οδηγήσει στην ανάπτυξη αυτοαντισωμάτων αλλά αυτό δε φαίνεται να σχετίζεται με την πρόγνωση. Τα baseline επίπεδα VEGF και IL-6 φάνηκε να συσχετίζονται με το αποτέλεσμα και την έκβαση της νόσου.