Η επίδραση της θεραπείας με παρικαλσιτόλη στην αρτηριακή σκληρότητα και τα επίπεδα ADMA οστεοπρωτεγερίνης και οστεοποντίνης ορού σε υπερτασικούς ασθενείς με χρόνια νεφρική νόσο σταδίου 3 - 5 και δευτεροπαθή υπερπαραθυρεοειδισμό

Abstract

Yπάρχουν ισχυρές ενδείξεις για τα οφέλη στην υγεία που επιτυγχάνονται από τη χρήση ενεργοποιημένης βιταμίνης D (VD), μέσω της αλληλεπίδρασης με τον υποδοχέα της βιταμίνης D (VDR), οι οποίες είναι πέρα από τις κλασικές δράσεις στην ομοιόσταση του ασβεστίου και τη ρύθμιση της παραθυρεοειδικής λειτουργίας. Όσο η νεφρική λειτουργία φθίνει, τα επίπεδα της ενεργού μορφής της VD (δηλ. της 1,25D) ελαττώνονται. Για το λόγο αυτό, οι ασθενείς με έκπτωση της νεφρικής λειτουργίας αποτελούν ένα κατάλληλο πληθυσμό για να μελετηθούν τα αποτελέσματα της θεραπείας με VD. Μειωμένα επίπεδα 1,25D προκαλούν αύξηση της έκκρισης παραθορμόνης και ανάπτυξη δευτεροπαθούς υπερπαραθυρεοειδισμού (ΔΥΠΘ). Τα υψηλά επίπεδα PTH και η υπερφωσφαταιμία είναι γνωστοί παράγοντες κινδύνου αυξημένης θνητότητας σε αιμοκαθαιρόμενους ασθενείς. Για το λόγο αυτό, πρόσφατες κατευθυντήριες οδηγίες διατύπωσαν αυστηρότερα όρια για τα επίπεδα ασβεστίου, φωσφόρου και παραθορμόνης.Υπάρχει αυξημένη θνητότητα, κυρίως καρδιαγγειακή, στους αιμοκαθαιρόμενους ασθενείς με έλλειψη VD.4 Ενώ η θεραπεία με VDRAs είναι συνδεδεμένη με μειωμένη θνητότητα σε ασθενείς με χρόνια νεφρική νόσο προ-τελικού σταδίου ανεξάρτητα από τα επίπεδα PTH και το γινόμενο ασβεστίου x φωσφόρου. Προτείνεται επομένως η ύπαρξη βιολογικών μηχανισμών της VD, που είναι ανεξάρτητοι από τη σχέση της με τους παραθυρεοειδείς.Η παρικαλσιτόλη (19-nor-1α,25(OH)2D2) είναι ένα ανάλογο της καλσιτριόλης και πρόδρομα αποτελέσματα υποστήριξαν την ύπαρξη μεγαλύτερου ωφέλους στη μείωση των παραγόντων κινδύνου της καρδιαγγειακής νόσου σε σχέση με άλλα ανάλογα της VD. Με την παρούσα εργασία προσπαθήσαμε να διαφωτίσουμε την επίδραση ενός ισχυρού ενεργοποιημένου VDR σε έναν πλυθησμό υπερτασικών υψηλού κινδύνου επίπτωσης καρδιαγγειακών συμβαμάτων.