Examining forensic testimonies as a genre of narrative discourse

Abstract

Most previous research of courtroom interaction has been predominantly based on the concepts of communication asymmetry and coercive interviewing and was mainly centered on the roles of subjects who are professionally trained and legally-empowered to ask questions in order to elicit the truth. And narrative production in interaction in such settings has been also viewed from this perspective, with lawyers being understood as main narrators moving their preferred versions of the stories forward by means and through evidence provided by witnesses. However, this research brings into limelight the witness as the primary and full-fledged storyteller, recounting their personal experience. The main objective of this research lies in an attempt to ‘give back’ witnesses their storytelling rights, and allocate forensic testimonies into a separate genre of narrative discourse. For this task to be accomplished, this research had to synthesize the general theory of genres (including pragmatic aims of the speaker and the specific features of the context) and the framework of narrative dimensions (including specific macro and micro parameters of structural organization of narratives, tellability, tellership, embeddedness, linearity and moral stance). The complexity of the main objective and the issues to be investigated results in a number of hypotheses to be tested:H1: Narratives of witnesses transpiring in trial are based on and governed by parameters specific to this discursive context; • H2: Tellability in testimonies is governed and constrained by specifically legal admissibility rules; • H3: Narrative testimonies have a specific structure due to the institutional courtroom context; • H4: Tellership rights are shared by lawyer and witness, but it is the witness who is the primary teller of their story; • H5: The story is embedded in a highly asymmetrical situation, but witnesses tend to demonstrate a degree of resistance and maintenance; In particular, lawyers dominate interactionally and strategically over witnesses, with asymmetry rising in rounds of cross examinations and witnesses may demonstrate resistance; • H6: The reasons witnesses come to testify in court go beyond their obligation to testify due to subpoena; • H7: Witness identity is constructed and contested throughout their testimony. The methods applied to test the suggested hypotheses include elements of conversational analysis, discourse analysis, traditional narrative analysis, topical episode analysis, turn design analysis, initiative-response analysis, and a new method designed specifically for measuring tellership in interaction – narrative information density analysis. With all hypotheses confirmed, this research has met its main objective. Having created and tested a theoretical model of witness forensic testimony as a narrativegenre, the results of this research suggest that narratively and discursively relevant parameters constitutive of witness testimonies in courtroom interaction in their interplay represent a unique narrative genre of legal discourse.

Η πλειονότητα των ερευνών σχετικά με την αλληλεπίδραση στις δικαστικές αίθουσες στις Ηνωμένες Πολιτείες κυρίως εστίασε στις έννοιες της ασύμμετρης επικοινωνίας και των αναγκαστικών συνεντεύξεων. Η έρευνα επικεντρώθηκε στο ρόλο των δικηγόρων που είναι επαγγελματικά εκπαιδευμένοι και νομικά εξουσιοδοτημένοι να υποβάλλουν ερωτήσεις για να αποσπάσουν την αλήθεια. Η αφηγηματική παραγωγή από αλληλεπίδραση σε ανάλογα περιβάλλοντα έχει επίσης αντιμετωπιστεί από την ίδια οπτική γωνία, με τους δικηγόρους να γίνονται αντιληπτοί ως οι κύριοι αφηγητές, οι οποίοι μετακινούν τις προτιμώμενες εκδοχές των ιστοριών τους με διάφορους τρόπους και μέσα από τα στοιχεία που παρέχουν οι μάρτυρες. Ωστόσο, αυτή η έρευνα φέρνει στο προσκήνιο τον μάρτυρα ως πρωταρχικό και πλήρη αφηγητή, μνημονεύοντας την προσωπική του εμπειρία. Ο στόχος της παρούσας διατριβής δοκιμάζει να αποδώσει στους μάρτυρες τα δικαιώματά τους στην αφήγηση έτσι ώστε να κατανεμηθούν οι εγκληματολογικές μαρτυρίες σε ένα ξεχωριστό είδος αφηγηματικού λόγου. Για να επιτευχθεί αυτό το έργο, η έρευνα έπρεπε να συνθέσει τη γενική θεωρία των ‘γλωσσικών ειδών’ (συμπεριλαμβανομένων των πραγματιστικών στόχων του ομιλητή και των ειδικών χαρακτηριστικών του πλαισίου) και το πλαίσιο των αφηγηματικών διαστάσεων (συμπεριλαμβανομένων των συγκεκριμένων μακρο-παραμέτρων της δομικής οργάνωσης των αφηγήσεων, όπως φερεγγυότητα, ακροαματικότητα, ενσωμάτωση, γραμμικότητα και ηθική στάση). Στην μέθοδο διερεύνησης των δεδομένων περιλαμβάνονται στοιχεία της συνομιλητικής ανάλυσης, της ανάλυσης του λόγου, της παραδοσιακής αφηγηματικής ανάλυσης, της ανάλυσης τοπικών επεισοδίων, της ανάλυσης σχεδιασμού ανάληψης του λόγου, της ανάλυσης πρωτοβουλίας και μιας νέας μεθόδου που σχεδιάστηκε ειδικά για τη μέτρηση της κατανόησης στην ανάλυση της αλληλεπίδρασης της αφηρημένης πληροφορίας. Καθώς οι υποθέσεις έχουν επιβραβευθεί από την ανάλυση των δεδομένων, θα μπορούσαμε να πούμε ότι η έρευνα αυτή έχει επιτύχει τον κύριο στόχο της. Έχοντας δημιουργήσει και δοκιμάσει ένα θεωρητικό μοντέλο εγκληματολογικής μαρτυρίας ως αφηγηματικό είδος, τα αποτελέσματα αυτής της έρευνας υποδηλώνουν ότι παράμετροι που συνιστούν αφηγηματικές μαρτυρίες από την αλληλεπίδραση στις δικαστικές αίθουσες αντιπροσωπεύουν ένα μοναδικό αφηγηματικό είδος νομικού λόγου.