Η επίδραση των αυτόλογων αυξητικών παραγόντων P.R.G.F. και του αυξητικού παράγοντα P.R.G.F στην οστική ανάπλαση και στην επιτάχυνση της οστεοενσωμάτωσης στα οδοντικά εμφυτεύματα σε μεγάλες τεχνητές οστικές βλάβες

Abstract

Background:PDGF-BB growth factor and autologous growth factors and are evaluated in the literature for their potential to enhance bone formation and implant osseointegration.Aim: To evaluate whether platelet derived growth factor (PDGF) and autogenous plasma rich growth factors (PRGF) adsorbed on a β-TCP particulate carrier enhance bone formation and implant osseointegration in non-contained defects. Materials & Methods: Large box-type defects (10 mm x 6 mm; WxD) were prepared in edentulated mandibles of 6 Beagles. An implant with moderately rough surface (3.25 mm x 11.5 mm; ØxL) was placed in the middle of each defect, leaving the coronal 6 mm not covered by bone. The remaining defect space was filled-out with chair-side prepared PRGF absorbed on β-TCP particles and covered with a collagen membrane (CM) (PRGF+β-TCP+CM) (6 defects), 6 defects received only β-TCP covered with a collagen membrane (CM), 6 defects were filled with PDGF absorbed on a carrier of β-TCP covered with a collagen membrane (CM), (PDFG. –β-TCP+CM) and the last 6 defects were filled-out with chair-side prepared PRGF absorbed on β-TCP particles and were not covered with a collagen membrane (PRGF+β-TCP). Results: Histological analysis 4 months post-op showed that the mean percentage of new mineralized bone formation within the defect was similar among groups and averaged 44,07%±11,3, 40,639%±6,77, 47,133%±9,51, 41,639%±11,25 in the PDGF+β-TCP+CM, β-TCP+CM and PRGF+β-TCP+CM and PRGF+β-TCP groups, respectively. The mean percentage of relative mineralized bone-to-implant contact (BIC) averaged 22.7±19.79 in the PDGF+β-TCP+CM, 11.99±14.047 in the β-TCP+CM and 26.2±16.457 in the PRGF+β-TCP +CM group and 35.91%±24.456%, with no statistically significant differences among the three groups. However, average score differences between the PRGF+GTR and TCP+GTR groups were statistically significant, in favor of the ψ.Conclusions: Application of autologous PRGF and PDGF in a β-TCP carrier, with the use of a CM, does not enhance more bone formation over β-TCP in large peri-implant defects in the 4 month period. However, average score differences between the PRGF+GTR and TCP+GTR groups for BIC, and the linear distance to first point of BIC seems to be better for the PRGF+GTR group. Autologous PRGF may enhance the bone healing process as well as bone-to-implant contact.

Σκοπός: Nα αξιολογηθεί κατά πόσον συνδυασμός αυξητικού παράγοντα PDGF με β-τριφωσφορικού ασβεστίου σε συνδυασμό με μεμβράνης κολλαγόνου σε μεγάλα οστικά ελλείματα είναι αποτελεσματικός στη δημιουργία ενός περιβάλλοντος ευνοϊκού για την αναγέννηση οστού καθώς και στην αύξηση της οστεοενσωμάτωσης του οδοντικού εμφυτεύματος. Επίσης σκοπός είναι να αξιολογηθεί εάν ο συνδυασμός των αυτόλογων αυξητικών παραγόντων του πλάσματος με β-τριφωσφορικό ασβέστιο, με τεχνικές όπως αυτή του PRGF, σε συνδυασμό με ή χωρίς εφαρμογή μεμβράνης κολλαγόνου μπορεί να είναι ακόμη πιο αποτελεσματική από τον συνδυασμό αυξητικού παράγοντα PDGF με β-τριφωσφορικό ασβέστιο. Υλικά & Μέθοδοι:Μεγάλα οστικά κυβοειδή ελλείματα (10 mm x 6 χιλιοστά) παρασκευάστηκαν σε γνάθους από 6 σκυλιά. Ένα εμφύτευμα (3.25 mm χ 11,5 mm) τοποθετήθηκε στο μέσον του κάθε ελλείματος, Ένα εμφύτευμα [(3,25 mm X 11,5 χιλιοστά) (NanoTite Micro-Mini, Biomet 3i, Palm Beach Gardens, FL) τοποθετήθηκε στο κέντρο του κάθε οστικού ελλείμματος, με την κορυφή του εμφυτεύματος στο ίδιο ύψος με τη φατνιακή ακρολοφία. Τα 6 mm από το σώμα του οδοντικού εμφυτεύματος δεν έρχονταν σε επαφή με το κόκαλο και η απόσταση του σώματος τόσο από την εγγυής όσο και από την άπω πλευρά του τεχνητού οστικού ελλείμματος ήταν 3,4 mm Ο υπόλοιπος χώρος των οστικών ελλειμμάτων συμπληρώθηκε με τυχαία σειρά με αποτέλεσμα να να δημιουργηθούν 4 πειραματικές ομάδες με τους εξής συνδυασμούς: 1) β τριφωσφορικό ασβέστιο (β-TCP) μόνο του καλυμμένων με μια μεμβράνη κολλαγόνου ( (β-TCP + CM) (6 περιοχές) 2) Συνδυασμός αυξητικών παραγόντων PDGF (GEM 21 Osteohealth) και β τριφοσφορικού ασβεστίου (β-TCP) καλυμμένο με μια μεμβράνη κολλαγόνου (PDGF + β-TCP + CM) (6 περιοχές) 3) Συνδυασμός αυτόλογων αυξητικών παραγόντων PRGF και β τριφωσφορικού ασβεστίου (β-TCP) καλυμμένου με μια μεμβράνη κολλαγόνου (PRGF + β-TCP + CM) (6 περιοχές) 4) Συνδυασμός αυτόλογων αυξητικών παραγόντων PRGF και β τριφοσφορικού ασβεστίου (β-TCP) χωρίς την κάλυψη με μεμβράνη κολλαγόνου (PRGF + β-TCP) (6 περιοχές).Αποτελέσματα: Η ιστολογική ανάλυση 4 μήνες μετεγχειρητικά έδειξε ότι το μέσο ποσοστό των νέων σχηματισμό επιμεταλλωμένο οστό στο εσωτερικό του ελλείματος ήταν παρόμοια μεταξύ των ομάδων και κατά μέσο όρο 44,07% ± 11,3, 40.639% ± 6,77, 47.133% ± 9,51, 41639 % ± 11,25 στη PDGF + β-ΤCΡ + CM, β-ΤCΡ + CM και τις ομάδες PRGF + β-ΤCΡ + CM και PRGF + β-TCP, αντίστοιχα. Το μέσο ποσοστό οστεοενσωμάτωσης (BIC) κατά μέσο όρο ήταν 22,7 ± 19.79 στην PDGF + β-ΤCΡ + CM ομάδα, 11.99 ± 14.047 στην β-ΤCΡ + CM ,26,2 ± 16.457 στην PRGF + β-TCP + ομάδα CM και 35,91% ± 24,456%,στην PRGF, χωρίς στατιστικά σημαντικές διαφορές μεταξύ των τριών ομάδων. Ωστόσο, οι μέσες διαφορές μεταξύ των ομάδων PRGF + GTR και TCP + GTR ήταν στατιστικά σημαντική, υπέρ του PRGF + GTR, για γραμμική απόσταση από την κορυφή του εμφυτεύματος για πρώτο σημείο BIC (p = 0.039) και σημαντική (p = 0,062) για την BIC. Ο δείκτης κλινικής σημασίας είναι μέσης βαρύτητας και το μέγέθος επίδρασης για αυτές τις διαφορές ήταν πολύ μεγάλες, υποδηλώνοντας σημαντική κλινική σημασία.Συμπεράσματα:Εφαρμογή των αυτόλογων PRGF και του αυξητικού PDGF σε ένα φορέα β-ΤCΡ, με τη χρήση αφοριστικής μεμβράνης, δεν ενισχύει περισσότερο τον σχηματισμό οστού σε μεγάλα οστικά ελλείματα στην περίοδο των 4 μηνών. Ωστόσο, ο μέσος όρος διαφορών μεταξύ των ομάδων του PRGF + GTR και TCP + GTR για το BIC, και την γραμμική απόσταση από την κορυφή του εμφυτεύματος μέχρι το πρώτο BIC φαίνεται να είναι καλύτερη για την ομάδα PRGF + GTR. Οι αυτόλογοι αυξητικοί παράγοντες PRGF μπορεί να ενισχύσουν τη διαδικασία επούλωσης των οστών, καθώς και της οστεοενσωμάτωσης.