Αξιολόγηση οργανικών βλαβών μετά από ενδονοσοκομειακή καρδιακή ανακοπή

Abstract

Purpose: Low-dose steroids may benefit severely ill patients with septic shock. Cardiac arrest patients are susceptible to nosocomial infections, which contribute to postresuscitation mortality. We reasoned that stress-dose steroids during and/or after resuscitation may be associated with reduced risk of death due to postresuscitation infections causing septic shock. Methods: We conducted a cumulative incidence competing risks (CICR) reanalysis of pooled, individual patient data from 2 prior, randomized clinical trials (RCTs). RCTs evaluated vasopressin, steroids, and epinephrine (VSE) during resuscitation and stress-dose steroids after resuscitation in inhospital cardiac arrestIn primary analyses, patients with postresuscitation shock were assigned to a Steroids (n=118) or No Steroids (n=73) group according to an "as-treated" principle. We used CICR Cox regression to determine cause-specific hazard ratios (CSHRs) for pre-specified predictors of lethal septic shock (primary outcome), death of noninfectious causes, and poor inhospital outcome (cerebral performance category score ≥3). In sensitivity analyses, data were analyzed according to the intention-to-treat (ITT) principle (VSE group, n=103; Control group, n=88). Results: Lethal septic shock was less likely in Steroids vs. No Steroids group, CSHR, 0.40, 95% confidence interval (CI), 0.20-0.82; p=0.012. Death of noninfectious causes and poor inhospital outcome were predicted by group and resuscitation-related bicarbonate dose. ITT analysis results on lethal septic shock and poor inhospital outcome were similar. Steroids vs. No Steroids group had more organ failure-free and ventilator-free days, and hyperglycemia/insulin use. Conclusions: In this reanalysis, stress-dose steroids were associated with lower risk of postresuscitation lethal septic shock. The establishment of causality requires future RCT confirmation.

Σκοπός: Η χαμηλή δόση στεροειδών μπορεί να φανεί ωφέλιμη σε βαρέως πάσχοντες ασθενείς με σηπτική καταπληξία. Οι ασθενείς με καρδιακή ανακοπή είναι επηρρεπείς σε νοσοκομειακές λοιμώξεις, οι οποίες συμβάλλουν στη μετά την αναζωογώνηση θνησιμότητα. Υποθέσαμε ότι στρες-δόση στεροειδών κατά τη διάρκεια και/ή μετά την ανάταξη μπορεί να συσχετίζεται με μειωμένο κίνδυνο θανάτου εξ αιτίας μετά της ανακοπής λοιμώξεων που οδηγούν σε σηπτική καταπληξία. Μέθοδοι: Διεξάγαμε μια επανανάλυση [cumulative incidence competing risks (CICR)] στοιχείων από 2 προηγούμενες, τυχαιοποιημένες κλινικές μελέτες. Οι μελέτες αυτές αξιολογούσαν τη βαζοπρεσσίνη, τα στεροειδή και την επινεφρίνη [vasopressin, steroids, and epinephrine (VSE)] κατά τη διάρκεια της αναζωογώνησης και τη στρες-δόση στεροειδών μετά την αναζωογώνηση σε ασθενείς που είχαν υποστεί ενδονοσοκομειακή ανακοπή. Στις πρωτογενείς αναλύσεις, οι ασθενείς με μετά την ανάταξη καταπληξία χωρίστηκαν σε μια ομάδα που έλαβε Στεροειδή (n=118) ή στην ομάδα Μη Στεροειδή (n=73) , σύμφωνα με την αρχή «as treated». Εφαρμόσαμε CICR Cox ανάλυση παλινδρόμησης ώστε να καθορίσουμε σχετικές με την αιτία αναλογίες κινδύνου [cause-specific hazard ratios (CSHRs)] για προκαθορισμένους προγνωστικούς παράγοντες μοιραίας σηπτικής καταπληξίας (πρωτογενής έκβαση), θάνατο από μη λοιμώδη αίτια και πτωχή ενδονοσοκομειακή έκβαση outcome (cerebral performance category score ≥3). Στις αναλύσεις ευαισθησίας, τα δεδομένα επεξεργάστηκαν σύμφωνα με την αρχή intention-to-treat (ITT) (ομάδα VSE, n=103; Ομάδα ελέγχου, n=88). Αποτελέσματα: Η μοιραία σηπτική καταπληξία ήταν λιγότερο πιθανή στην ομάδα Στεροειδή έναντι στην ομάδα Μη Στεροειδή [CSHR, 0.40, 95% confidence interval (CI), 0.20-0.82; p=0.012]. Ο θάνατος από μη λοιμώδη αίτια και η πτωχή ενδονοσοκομειακή έκβαση προβλέφθηκαν από την ομάδα και από τη σχετιζόμενη με την αναζωογώνηση δόση διττανθρακικών. Τα αποτελέσματα της ανάλυσης ΙΤΤ για τη μοιραία σηπτική καταπληξία και την πτωχή ενδονοσοκομειακή έκβαση ήταν παρόμοια. Η ομάδα Στεροειδή σε σχέση με την ομάδα ΜηΣτεροειδή είχε περισσότερες ημέρες ελεύθερες οργανικής ανεπάρκειας και εκτός αναπνευστήρα, καθώς και χωρίς επεισόδια υπεργλυκαιμίας/ χρήσης ινσουλίνης. Συμπέρασμα: Σε αυτήν την επανανάλυση, η στρες-δόση στεροειδών συσχετίστηκε με χαμηλότερο κίνδυνο μετά την αναζωογώνηση μοιραίας σηπτικής καταπληξίας. Η απόδειξη της αιτιότητας απαιτεί επιβεβαιώση από μελλοντικές τυχαιοποιημένες μελέτες.