Η επίδραση της ενδοαυλικής απόφραξης της θωρακικής αορτής στην αιμάτωση και στο μεταβολισμό των σπλαγχνικών οργάνων μετά από μεθαιμορραγική καταπληξία

Abstract

Aim: The aim of this study is to determine the minimum time required for aortal occlusion to restrict occurrence of ischemia while maintaining hemodynamic stabilityMethod-Materials: The study was conducted with three groups of Yorkshire swine. The pigs were subjected to type IV haemorrhagic shock (systolic blood pressure of 50 mmHg) (BP), induction by exsanguination through the femoral sheath. The blood was collected in a transfusion bag. In each group the balloon was inflated close to the left subclavian artery. In group A, the balloon was inflated for 30΄. In group B, the balloon was decompressed for 30΄΄ every 10΄ for a period of 30΄ and in group C for 30΄΄ every 5΄ for a period of 30΄. The placement of the wire and the deployment of the balloon near left subclavian artery at the first pig was performed under fluoroscopic control. Just after the balloon΄s inflation, the length of the wire and the balloon’s catheter outside of the sheath was calculated. To achieve the correct placement of the wire and the balloons’ catheter we used the method of external placement. Τheir top was placed at the top of the sternum and the remaining part extended to the femoral sheath. At the end we calculated the length (wire – balloon) which was outside of the sheath. It was proved that the length with this technique was the same as with the fluoroscopic technique. When the monitor recorded BP of 50 mmHg the exsanguination was terminated. The balloon was forwarded to the thoracic aorta at the predefined length. The inflation of the balloon lasted 30 minutes. Seven minutes later followed the transfusion of the previously collected blood. 24 hours post procedure, the euthanasia of the pig was performed.Results: During occlusion, all pigs survived. At the end of the experiment, all pigs of group B, five out of six of group A survived. Αll pigs of group C died.All groups presented paraplegia. Mann-Whitney control for renal, liver and intestinal function recorded a statistically significant difference of p=0,017 for potassium at t4, p=0,017 for SGOT and p=0,049 for phosphorus at t1. Wilcoxon control indicated that group B presents the fewest deviations in the particular time periods. The acid-base homeostasis of group A according to Wilcoxon control, presents the fewest deviations in the particular time periods. Group B prevails for the pCO2. In all pigs, increase of BP was recorded after the balloon’s inflation. Histological control revealed that the level of necrosis was smaller in the B group.Conclusions: The study demonstrates that endovascular occlusion of the thoracic aorta beneath the left subclavian artery, without fluoroscopic guidance is feasible, can temporarily control the haemorrhagic shock, creating conditions of hemodynamic stability. The occlusion at an interrupted rate (group B) causes less damage in the visceral organs, as well as in PCO2, it does not however protect the spinal cord from ischemia, as is also the case in continuous occlusion (group A).

Σκοπός: Ο προσδιορισμός του ελαχίστου χρονικού διαστήματος του αορτικού αποκλεισμού το οποίο αποτρέπει την εμφάνιση της ιστικής ισχαιμίας αλλά ταυτόχρονα διατηρεί την αιμοδυναμική σταθερότητα. Μέθοδος-Υλικά: Η μελέτη διενεργήθηκε σε τρείς ομάδες χοίρων. Οι χοίροι κατά την έναρξη του πειράματος υποβλήθηκαν σε αιμορραγική καταπληξία σταδίου IV (συστολική πίεση 50 mmHg) μέσω αφαίμαξης δια του μηριαίου θηκαριού ενώ το αίμα συλλέχτηκε σε ασκό επαναμετάγγισης. Η θέση έκπτυξης του ασκού ήταν κάτωθεν της αριστερής Υποκλειδίου αρτηρίας. Στην Α ομάδα ο ασκός εκπτύχθηκε για χρονικό διάστημα 30΄. Στη Β ομάδα ο ασκός αποσυμπιέζετο επί 30΄΄ κάθε 10΄ για χρονικό διάστημα 30΄ ενώ στη Γ ομάδα επί 30΄΄ δευτερόλεπτα κάθε 5΄ για χρονικό διάστημα 30΄.Η τοποθέτηση του σύρματος Τerumo μήκους 180 cm και η έκπτυξη του ασκού με μήκος καθετήρα 100 cm αμέσως μετά την έκφυση της αριστερής Υποκλειδίου αρτηρίας πραγματοποιήθηκε στον πρώτο χοίρο με τη χρήση ακτινοσκόπησης. Αμέσως μετά την έκπτυξη του ασκού, το μήκος του σύρματος και του καθετήρα του ασκού που εκτείνονταν εκτός του θηκαριού μετρήθηκε. Προκειμένου να επιτύχουμε τη σωστή τοποθέτηση των υλικών χωρίς ακτινοσκόπηση εφαρμόσαμε την τεχνική της εξωτερικής τοποθέτησης αυτών. Η κορυφή των υλικών τοποθετούνταν στην στερνική εντομή ενώ το υπόλοιπο τμήμα αυτών εκτείνονταν μέχρι την κοινή μηριαία αρτηρία. Στο τέλος μετρήσαμε το μήκος των υλικών που εκτείνονταν του θηκαριού. Αποδείχτηκε ότι το μήκος των υλικών εκτός του θηκαριού ήταν το ίδιο όπως με την ακτινοσκόπηση. Όταν στο monitor καταγράφηκε συστολική πίεση 50 mm Hg η αφαίμαξη τερματιζόταν. Ακολούθησε η προώθηση του ασκού άνευ ακτινοσκόπησης. Η διάρκεια έκπτυξης του ασκού ήταν 30΄. Στο 37΄ ξεκινούσε η επαναμετάγγιση του χοίρου. 24 ώρες μετεγχειρητικά διενεργούνταν ευθανασία. Αποτελέσματα: Κατά τη διάρκεια του αποκλεισμού όλοι οι χοίροι επιβίωσαν. Στο τέλος του πειράματος επιβίωσαν αντιστοίχως Β ομάδα 6/6, Α ομάδα 5/6, Γ ομάδα 0/4. Όλοι οι χοίροι εμφάνισαν παραπληγία. Ο έλεγχος κατά Mann-Whitney της νεφρικής, της ηπατικής και της εντερικής λειτουργίας ανέδειξε σημαντικά στατιστική διαφορά στην παράμετρο του καλίου p=0,017 τη χρονική στιγμή t4, στην παράμετρο του SGOT p=0,017 και στην παράμετρο του φωσφόρου p=0,049 τη χρονική στιγμή t1. Ο έλεγχος κατά Wilcoxon ανέδειξε ότι η Β ομάδα εμφανίζει τις λιγότερες αποκλείσεις στις συγκεκριμένες χρονικές στιγμές. Αντιθέτως σύμφωνα με τη μέθοδο Wilcoxon, οι παράμετροι της οξεοβασικής ισορροπίας εμφανίζουν τις λιγότερες αποκλείσεις στις συγκεκριμένες χρονικές στιγμές στην ομάδα Α, εκτός της παραμέτρου pCO2 στην οποία υπερτερεί η Β ομάδα. Σε όλους τους χοίρους καταγράφηκε αύξηση της συστολικής πίεσης αμέσως μετά την έκπτυξη του ασκού. Ο ιστολογικός έλεγχος έδειξε ότι το ποσοστό νέκρωσης ήταν μικρότερο στη Β ομάδα.Συμπέρασμα: Η μελέτη καταδεικνύει ότι η ενδοαορτική απόφραξη της θωρακικής αορτής κάτωθεν της αριστερής Υποκλειδίου αρτηρίας χωρίς ακτινοσκόπηση είναι εφικτή, επιτυγχάνοντας προσωρινή αιμόσταση και συνθήκες αιμορραγικής σταθερότητας. Η απόφραξη με διακοπτόμενο ρυθμό - τύπου ομάδας Β - , προκαλεί λιγότερες βλάβες στο ήπαρ, στο νεφρό, στο έντερο όπως επίσης και στο επίπεδο του pCO2. Παρόλα αυτά δεν προστατεύει το νωτιαίο μυελό από την ισχαιμία και την εμφάνιση της παραπληγίας όπως συμβαίνει και στην ομάδα Α με τη συνεχή έκπτυξη του ασκού.