Απεικονιστική μελέτη της διατατικής μυοκαρδιοπάθειας σε ασθενείς με διαβήτη τύπου 2 με δυναμική υπερηχοκαρδιογραφία αντίθεσης και δυναμική μαγνητική τομογραφία καρδιάς

Abstract

Objective: To evaluate myocardial perfusion reserve in patients with cardiomyopathy and type 2 diabetes mellitus but without non-obstructive coronary artery disease (DM2). We hypothesized that impaired myocardial perfusion reserve represents an early manifestation of this disease, which deteriorates as systolic dysfunction progresses.Background: Diabetic cardiomyopathy is characterized by microvascular disease and interstitial fibrosis, which lead to progressive heart failure; however, its pathogenesis remains uncertain. Modern non-invasive perfusion cardiac imaging techniques, such as contrast echocardiography (CME) and cardiac magnetic resonance (CMR) have proved efficient to detect perfusion abnormalities, suggestive of microvascular dysfynction, in context of various cardiomyopathies, in the absence of epicardial coronary artery disease. Method and results: Two groups of DM2 patients with systolic dysfunction and normal angiogram were examined with dobutamine CME and adenosine CMR, respectively.13 patients with DM2 and systolic dysfunction (9 males, 64%; age 67 (9.4) years, raneg 47- 84 years; NYHA I-II; mean LVEF: 49 (6) %, all euglycemic) were examined. One group of 18 DM2 patients with preserved systolic function (11 males, 61%; age 60 (9.4) years; mean LVEF: 60 (9.4) %, NYHA I-II, all euglycemic) and one group of 10 healthy volunteers with normal ECG (5 males, 50%; age 37 (7.4) years, range 23-54 years) were examined as control groups. 8/13 (61%) DM2 patients with systolic dysfunction had perfusion defects (5/8 (62%) males; 87% (7/8) mild hypertension, 3/ 8 (37%) symptomatic). 5/18 (27%) DM2 patients with preserved EF had perfusion defects (4/5 (20%) females; 4/5 (80%): mild hypertension; 1/5 (20%) symptomatic).CMR protocol: Mean myocardial perfusion relative upslope at rest and during hyperaemia (adenosine 140 mg/kg/min) and mean perfusion reserve index (MPRI), were examined in 11 clinically stable DM2 patients (mean (SD) age 67 (8.4) years, range 54-83 years; NYHA I-II; EF: 37.4 (11.3) %), in 16 DCM patients (mean age: 62 (14.0) years, range 37-82 years; NYHA I-II; mean EF: 46 (12.3) %) and 10 healthy volunteers with normal ECG and no evidence of cardiac disease (mean age 35 (11.2) years, range 27-66 years; mean EF: 65 (5.1) %) using perfusion cardiac magnetic resonance (CMR). DM2 patients had lower hyperemic perfusion relative upslope (0.2 (0.07) v 0.31 (0.04) p=0.001) and MPRI (0.736 (0.233) v 2.35 (0.284), p=0.001) compared to healthy subjects. Results of DM2 and DCM patients were similar (0.2 (0.07) v 0.19 (0.07) p=0.1 and 0.736 (0.233) v 0.844 (0.354), p=0.791, respectively). MPRI in DM2 patents with moderate LV dysfunction was not different from patients with severe dysfunction. Conclusion: In patients with DM2 and systolic dysfunction, myocardial perfusion reserve is markedly decreased in the absence of epicardial disease, suggestive of microvascular disease. No relation was detrmined between the severity of perfusion impairment and that of systolic dysfunction, the coexistence of other comorbidities and symptoms. CME and CMR are two modern, reproducible techniques that may offer accurate and similar efficiency in the detectin of microvascular dysfunction in diabetic patients.

Σκοπός: Να μετρηθεί τη μυοκαρδιακή εφεδρεία σε ασθενείς με σακχαρώδη διαβήτη τύπου 2 και μυοκαρδιοπάθεια σε απουσία στεφανιαίας νόσου. Υποθέσαμε ότι η μικροαγγειοπάθεια είναι μία πρώιμη εκδήλωση της νόσου, η οποία επιδεινώνεται με την εξέλιξη της συστολικής δυσλειτουργίας.Υπόβαθρο: Η διαβητική μυοκαρδιοπάθεια χαρακτηρίζεται από μικροαγγειοπάθεια και διάμεση ίνωση, η οποία οδηγεί προοδευτικά σε καρδιακή ανεπάρκεια. Οι σύγχρονες αναίμακτες μέθοδοι καρδιακής απεικόνισης παρέχουν ικανοποιητική διαγνωστική ακρίβεια στην ανίχνευση διαταραχών της αιμάτωσης και της τοιχωματικής συσπαστικότητας σε διαβητικούς ασθενείς με διατηρημένη συστολική λειτουργία, σε απουσία στεφανιαίας νόσου. Μέθοδοι και αποτελέσματα: Δύο ομάδες διαβητικών ασθενών τύπου 2 με συστολική δυσλειτουργία και φυσιολογική δυσλειτουργία εξετάστηκαν με υπερηχοκαρδιογραφία αντίθεσης (CME) με χρήση δοβουταμίνης και καρδιακό μαγνητικό συντονισμό καρδιάς (CMR) με χρήση αδενοσίνης, αντίστοιχα.Μελέτη CME: Δεκατρείς ασθενείς με ΣΔ τύπου 2 και συστολική δυσλειτουργία αριστερής κοιλίας (9 άρρενες, 64%; ηλικία 67 (9.4) έτη, εύρος 47- 84 έτη; NYHA I-II; μέση LVEF: 49 (6) %, όλοι ευγλυκαιμικοί) μελετήθηκαν με CME με χρήση δοβουταμίνης. Μία ομάδα 18 ασθενών με ΣΔ τύπου 2 και διατηρημένη λειτουργία αριστερής κοιλίας (11 άρρενες, 61%; ηλικία 60 (9.4) έτη; μέση LVEF: 60 (9.4) %, NYHA I-II, όλοι ευγλυκαιμικοί) και μία ομάδα 10 υγιειών ασυμπτωματικών εθελοντών με φυσιολογικό ΗΚΓ (5 άρρενες, 50%; ηλικία 37 (7.4) έτη, εύρος 23-54 έτη) εξετάσθηκαν και χρησιμοποιήθηκαν ως ομάδες ελέγχου. 8/13 (61%) ασθενείς με ΣΔ2 και συστολική δυσλειτουργία αριστερής κοιλίας εμφάνισαν ελλείματα πληρώσεως (5/8 (62%) άρρενες; 87% (7/8) ιστορικό ήπιας υπέρτασης; 3/8 (37%) συμπτωματικοί). Εκ των ασθενών με ΣΔ2 και διατηρημένη λειτουργία αριστερής κοιλίας 5/18 (27%) εμφάνισαν ελλείματα πληρώσεως (4/5 (20%) γυναίκες; 4/5 (80%): ιστορικό ήπιας υπέρτασης; 1/5 (20%) αναμνηστικό στηθαγχικών ενοχλημάτων).Μελέτη CMR: Ο μέσος σχετικός δείκτης αιμάτωσης σε ηρεμία και μέγιστη υπεραιμία (αδενοσίνη 140 mg/kg/min) και ο δείκτης μυοκαρδιακής εφεδρείας (MPRI), μελετήθηκαν σε 11 δαβητικούς ασθενείς τύπου 2 (ηλικία 67 (8.4) έτη, εύρος 54-83 έτη; NYHA I-II; LVEF: 37.4 (11.3) %), σε 16 ασθενείς με ιδιοπαθή μυοκαρδιοπάθεια (μέση ηλικία: 62 (14.0) έτη, εύρος 37-82 έτη; NYHA I-II; LVEF: 46 (12.3) %) και σε 10 φυσιολογικούς μάρτυρες με φυσιολογικό ΗΚΓ χωρίς υποψία στεφαναιαίας νόσου (ηλικία 35 (11.2) years, εύρος 27-66 έτη; LVEF: 65 (5.1) %). Η ομάδα μελέτης είχε μειωμένο σχετικό δείκτη αιμάτωσης σε υπεραιμία (0.2 (0.07) v 0.31 (0.04) p=0.001) και MPRI (0.736 (0.233) v 2.35 (0.284), p=0.001) σε σύγκριση με τους φυσιολογικούς μάρτυρες. Δεν υπήρχε σημαντική διαφορά μεταξύ των διαβητικών ασθενών και αυτών με Ιδιοπαθή Μυοκαρδιοπάθεια (0.2 (0.07) v 0.19 (0.07) p=0.1 και 0.736 (0.233) v 0.844 (0.354), p=0.791, respectively). Δεν παρατηρήθηκε επίσης σημαντική διαφορά μεταξύ διαβητικών ασθενών με μετρίου και σοβαρού βαθμού συστολική δυσλειτουργία. Το MPRI ήταν παρόμοιο στους διαβητικούς ασθενείς με μέτρια δυσλετουργία αριστερής κοιλίας.Συμπέρασμα: Σε ασθενείς με σακχαρώδη διαβήτη τύπου 2, συστολική δυσλειτουργία και φυσιολογικά στεφαναία αγγεία, η μυοκαρδιακή εφεδρεία είναι σημαντικά μειωμένη, ενδεικτική μικροαγγειακής νόσου. Δεν παρατηρήθηκε συσχέτιση μεταξύ του βαθμού της μικροαγγειοπάθειας και αυτού της συστολικής δυσλειτουργίας, της συνύπαρξης παραγόντων κινδύνου και συμπτωμάτων. Η CME και η CMR είναι δύο σύγχρονες, αναπαραγώγιμες απεικονιστικές τεχνικές οι οποίες προσφέρουν ακριβή και συγκρίσιμα αποτελέσματα στην ανάδειξη της μικροαγγειοπάθειας στους διαβητικούς ασθενείς.