Αντιμετώπιση ιατρογενών διατρήσεων του παχέος εντέρου μετά από κολονοσκόπηση

Abstract

Study purpose: Perforations of the large bowel during diagnostic or therapeutic colonoscopy are a rare but significant complication. Their treatment has evolved over the last decade, but there are still no specific guidelines for their optimal management.Material and Methods: Retrospective review of 105,786 consecutive colonoscopies performed in a 21-year period allowed assessment of the medical records in all patients treated at our institution for colonoscopic perforation. Also, an attempt was made to identify the mechanisms of bowel injury during colonoscopy in animal models.Results: Thirty-five patients suffered perforation (perforation rate 0.033%) during colonoscopy from January 1986 to October 2007 (14 men, 21 women; mean age 69.4 years). Twenty-four of the perforations occurred during diagnostic colonoscopy, whereas 11 during therapeutic colonoscopy. Twenty-three (66%) of the patients underwent operative treatment and 12 (34%) were managed nonoperatively. The average length of stay was 15.2 days, and there was one death (2.9% 30-day mortality rate) among the patients.Conclusions: Perforations from diagnostic colonoscopy usually are large enough to warrant surgical management, whereas perforations from therapeutic colonoscopy usually are small, leading to successful nonoperative treatment. Over the last decade, the surgical treatment of colonoscopic perforations has evolved, as there has been a trend that favors primary repair versus bowel resection with successful outcome. Careful observation and clinical care adherent to strict guidelines for patients treated nonoperatively is appropriate in order to minimize morbidity and mortality and identify early those who may benefit from operation. Each treatment, however, has to be individualized according to the patients’ comorbidities and clinical status, as well as the specific conditions during the colonoscopy that lead to the perforation.

Σκοπός της μελέτης: Οι ιατρογενείς διατρήσεις του παχέος εντέρου κατά τη διάρκεια διαγνωστικής ή θεραπευτικής κολονοσκόπησης είναι σπάνιες αλλά σημαντικές επιπλοκές. Η αντιμετώπισή τους έχει εξελιχθεί και αλλάξει κατά την τελευταία δεκαετία, αλλά προς το παρόν δεν υπάρχουν θεραπευτικά πρωτόκολλα για την ιδανική θεραπεία τους.Υλικό και Μέθοδος: Έγινε μελέτη 105.786 συνεχόμενων κολονοσκοπήσεων σε μια χρονική περίοδο 21 ετών, η οποία επέτρεψε την αξιολόγηση των ιατρικών φακέλων όλων των ασθενών που αντιμετωπίστηκαν στο νοσοκομείο μας για διάτρηση του παχέος εντέρου κατά τη διάρκεια κολονοσκόπησης. Επίσης έγινε προσπάθεια αναγνώρισης των μηχανισμών διάτρησης κατά την κολονοσκόπηση σε ζωικά μοντέλα.Αποτελέσματα: Συνολικά, σε 35 (τριάντα-πέντε) ασθενείς προκλήθηκε κολονοσκοπική διάτρηση (ποσοστό 0.033%) από τον Ιανουάριο 1986 μέχρι τον Οκτώβριο 2007 (14 άντρες, 21 γυναίκες, μέση ηλικία 69.4 έτη). Είκοσι-τέσσερεις (24) διατρήσεις προκλήθηκαν κατά τη διάρκεια διαγνωστικής κολονοσκόπησης, ενώ 11 κατά τη διάρκεια θεραπευτικής κολονοσκόπησης. Είκοσι-τρεις (66%) ασθενείς υποβλήθησαν σε χειρουργική επέμβαση και 12 (34%) αντιμετωπίστηκαν συντηρητικά. Ο μέσος χρόνος παραμονής στο νοσοκομείο ήταν 15.2 ημέρες και υπήρξε ένας θάνατος (2.9% θνησιμότητα 30 ημερών) μεταξύ των ασθενών.Συμπεράσματα: H διάτρηση παραμένει μια σοβαρή επιπλοκή της κολονοσκόπησης με συνοδό σημαντική θνητότητα και θνησιμότητα αν δεν διαγνωστεί έγκαιρα. Οι διατρήσεις κατά τη διάρκεια διαγνωστικής κολονοσκόπησης συνήθως είναι αρκετά μεγάλες ώστε να απαιτούν χειρουργική αντιμετώπιση. Από την άλλη, οι διατρήσεις κατά τη διάρκεια θεραπευτικής κολονοσκόπησης συνήθως είναι μικρές και μπορεί να αντιμετωπιστούν συντηρητικά. Κατά την τελευταία δεκαετία, η χειρουργική θεραπεία των κολονοσκοπικών διατρήσεων έχει εξελιχθεί, καθώς υπάρχει μια τάση προς την πρωτογενή επιδιόρθωση (σε αντίθεση με κολεκτομή) με επιτυχημένα αποτελέσματα. Προσεκτική παρακολούθηση του ασθενούς και προσκόλληση σε αυστηρά θεραπευτικά πρωτόκολλα στην περίπτωση μη χειρουργικής θεραπείας είναι απαραίτητα συστατικά που οδηγούν στην απομείωση της νοσηρότητας και θνησιμότητας, καθώς και την έγκαιρη διάγνωση των ασθενών που θα ωφελούντο από μια χειρουργική επέμβαση.