Πειραματική ενδοκαρδίτιδα αριστερών κοιλοτήτων από χρυσίζοντα σταφυλόκοκκο: θεραπευτική προσέγγιση με νεώτερες κινολόνες

Abstract

Moxifloxacin (MXF) is an 8-methoxyquinolone with high activityagainst Gram-positive bacteria. In an experimental model of aorticvalve endocarditis (EAVE), the efficacy of MXF was evaluated againsta strain of methicillin-resistant Staphylococcus aureus (MRSA).Rabbits with catheter-induced aortic valve vegetations were randomlyassigned into four groups: a control group (A), a group (B) receivingvancomycin (VAN) 30 mg/kg twice a day (bid) intravenous (iv) for 4days, a group (C) receiving MXF 20 mg/kg iv bid for 4 days and a forthgroup (D) in which the therapy with moxifloxacin extended to 5 days inorder to detect possible relapses of endocarditis after the end oftreatment (test-of-cure (TOC) study). Rabbits in groups B, C weresacrificed 15 h after the last dose of antibiotics while the animals ofthe fourth group were sacrificed 5 days after the last dose (10th dose)of MXF in order the possibility of relapse to be evaluated. Both MXFand VAN significantly reduced the bacterial load in vegetations (P <0.001 vs. controls). All animals in the MXF-TOC group had sterilevegetations.In conclusion, MOXI given at a dose of 20 mg/kg IV b.i.d, forfour days was proved equally effective with VAN in the treatment ofEAVE due to MRSA. Extending the treatment with MOXI to five daysthe cure rate reached 100%, while no relapses of endocarditis wereobserved. The results of the present study, suggest that moxifloxacin,could be a new treatment option or an additional antibiotic in patientswith staphylococcal endocarditis, non-responsive or intolerant tostandard treatment regimens.

Η μοξιφλοξασίνη (MXF) είναι μία 8-μεθοξυκινολόνη με εξαιρετική δραστικότητα έναντι gram θετικών μικροοργανισμών. Σε ένα πειραματικό πρότυπο ενδοκαρδίτιδας σε κονίκλους αξιολογήθηκε η αποτελεσματικότητα της MXF έναντι στελέχους χρυσίζοντος σταφυλοκόκκου ανθεκτικού στη μεθικιλλίνη (MRSA). Τα πειραματόζωα μετά τη πρόκληση ενδοκαρδίτιδας με την είσοδο καθετήρα στην αορτική βαλβίδα τυχαιοποιήθηκαν σε τέσσερις ομάδες: μία ομάδα ελέγχου (Α),μία ομάδα (Β) που έλαβε ενδοφλέβια βανκομυκίνη 30 mg/kg δύο φορές την ημέρα για 4 ημέρες, μία ομάδα (Γ) που έλαβε μοξιφλοξασίνη 20mg/kg δύο φορές την ημέρα για 4 ημέρες και μία τέταρτη ομάδα (Δ), στην οποία η θεραπεία με μοξιφλοξασίνη επεκτάθηκε στις 5 ημέρες. Οι κόνικλοι στις ομάδες Β και Γ θανατώθηκαν 15 ώρες μετά την τελευταία δόση των αντιβιοτικών ενώ στην ομάδα Δ θανατώθηκαν 5 ημέρες μετά την τελευταία δόση (10η δόση) του αντιβιοτικού προκειμένου να ανιχνευθεί η πιθανότητα υποτροπής της ενδοκαρδίτιδας μετά το τέλος της θεραπείας. Η μοξιφλοξασίνη ήταν εξίσου αποτελεσματική στη μείωση του μικροβιακού φορτίου στις εκβλαστήσεις με τη βανκομυκίνη (Ρ <0,001έναντι της ομάδας ελέγχου και για τα δύο σχήματα). Όλα τα ζώα της ομάδας μελέτης υποτροπής είχαν στείρες εκβλαστήσεις.Συμπερασματικά η μοξιφλοξασίνη σε δόση 20 mg/kg ανά 12ωρο για τέσσερις ημέρες ήταν εξίσου αποτελεσματική με τη βανκομυκίνη στη θεραπεία της πειραματικής ενδοκαρδίτιδας από MRSA. Παρατείνοντας τη θεραπεία στις πέντε ημέρες το ποσοστό επιτυχούς θεραπείας ήταν100% και δεν παρατηρήθηκε υποτροπή ενδοκαρδίτιδας. Τα αποτελέσματα της παρούσας μελέτης προτείνουν ότι η μοξιφλοξασίνη θα μπορούσε να είναι αποδεκτή θεραπευτική επιλογή ή προσθήκη στη θεραπεία σε ασθενείς με σταφυλοκοκκική ενδοκαρδίτιδα μη ανταποκρινόμενη ή με δυσανεξία στην κλασσική αγωγή.