Η επίδραση της θεραπείας καταστολής με θυροξίνη στην ογκομετρική οστική πυκνότητα και την οστική γεωμετρία σε γυναίκες με διαφοροποιημένο καρκίνο του θυρεοειδούς αδένα

Abstract

Differentiated thyroid cancer (DTC) comprises the vast majority of all thyroid cancers (90%) and has an optimal prognosis that allows patients to live a long life with the condition of exogenous subclinical hyperthyroidism.After initial therapy, all the patients should be administered thyroid hormone in suppressive doses of thyroid stimulating hormone (TSH) inhibiting recurrence of disease. However, longitudinal TSH-suppression therapy has been associated with adverse effects on areal bone mineral density (aBMD) only in postmenopausal women. Dual X-ray absorptiometry (DXA) is currently the clinical gold standard technique for bone density assessment, but does not offer insight into compartment- specific bone densities.During the last 20 years peripheral quantitative computed tomography (pQCT) has emerged, which offers many opportunities for the investigation of bone mechanics. The purpose of the study was to examine the effect of TSH-suppression therapy on skeletal integrity using peripheral quantitative computed tomography (pQCT) at the radius and tibia in pre- and postmenopausal women with DTC and controls.Subjects included 80 women with DTC and 89 controls. pQCT was performed at the radius and tibia, DXA at the hip and lumbar spine, while samples were taken for calciotropic hormones and bone markers.No differences were observed concerning aBMD by DXA while pQCT results indicate that LT4 suppression therapy leads to significant trabecular bone loss only in postmenopausal women and mainly at non-weight bearing sites such as the radius. The lack of deficit at the respective distal site of the tibia probably indicates that mechanical loading protects, up to a point, against bone loss, a finding observed also in other high bone turnover disease states. The significant negative association between serum CTX and trabecular vBMD and BMC at both sites along with the preservation of the increased endocortical circumference at least at the radius, indicates that TSH suppression therapy probably leads to increased endocortical resorption and “trabecularization” of cortical bone along with significant reduction of cortical thickness. In premenopausal patients with DTC cortical thickness was higher in patients at the radius, a rather unexpected finding. Given that higher cortical thickness at the radius has been reported in patients with hypoparathyroidism, it is possible that higher cortical thickness is related to the “relative hypoparathyroidism” observed in this group following thyroidectomy.Given that differentiated thyroid cancer has become a chronic disease and that survivors are a growing population, assessment of affected skeletal sites and prevention of bone loss becomes critical in improving quality of life.

Ο διαφοροποιημένος καρκίνος του θυρεοειδούς (ΔΚΘ) αποτελεί την συχνότερη μορφή (90%%) του καρκίνου του θυρεοειδή, ενώ η βέλτιστη πρόγνωση του, επιτρέπει στους ασθενείς να έχουν μακρό χρόνο επιβίωσης υπό συνθήκες υποκλινικού υπερθυρεοειδισμού.Μετά την αρχική θεραπεία, χορηγείται θυροξίνη σε δόσεις καταστολής της TSH όλους τους ασθενείς αναστέλλοντας την υποτροπή της νόσου. Εντούτοις, η θεραπεία καταστολής της TSH έχει συνδεθεί με δυσμενείς παρενέργειες στην οστική πυκνότητα μόνο στις μετεμμηνοπαυσιακές γυναίκες. Η διπλής ενέργειας απορροφησιομετρία (DXA) αποτελεί, μέχρι στιγμής, την εξέταση εκλογής για τον προσδιορισμό της οστικής πυκνότητας, αλλά δεν προσφέρει ξεχωριστές πληροφορίες για την πυκνότητα του κάθε τμήματος του οστού.Τα τελευταία 20 έτη έχει αναδειχθεί η περιφερική ποσοτική αξονική τομογραφία (pQCT) η οποία προσφέρει πολλαπλές δυνατότητες διερεύνησης της μηχανικής των οστών. Σκοπός της μελέτης ήταν να εξετάσει την επίδραση της θεραπείας καταστολής της TSH στην σκελετική ακεραιότητα με την χρήση της pQCT στην κερκίδα και την κνήμη σε γυναίκες προεμμηνοπαυσιακές και μετεμμηνοπαυσιακές με ΔΚΘ και ομάδα ελέγχου.Συμμετείχαν 80 γυναίκες με ΔΚΘ και 89 μάρτυρες. Πραγματοποιήθηκε pQCT σε κνήμη και κερκίδα, DXA στο ισχίο και την σπονδυλική στήλη, καθώς ληφθήκαν δείγματα για ασβεστιοτρόπες ορμόνες και οστικούς δείκτες.Δεν παρατηρήθηκε καμία διαφορά σε ότι αφορά την οστική πυκνότητα με την μέθοδο DXA, ενώ σύμφωνα με τα αποτελέσματα της pQCT η θεραπεία καταστολής με θυροξίνη οδηγεί σε σημαντική ελάττωση του σπογγώδους οστού μόνο στις ΜΤΕΜ και κυρίως στα σημεία μη άσκησης βάρους, όπως είναι η κερκίδα. Η απουσία ελάττωσης στο άπω τμήμας της κνήμης πιθανόν υποδεικνύει ότι η μηχανική φόρτιση προστατεύει, μέχρι ενός σημείου, από την οστική απώλεια, εύρημα το οποίο έχει επίσης παρατηρηθεί σε νοσήματα με υψηλό ρυθμό οστικής εναλλαγής. Η σημαντική αρνητική συσχέτιση της CTX του ορού με την vBMD και την BMC της σπογγώδους μοίρας, σε συνδυασμό με την αυξημένη ενδοοστική περίμετρο στην κερκίδα, σημαίνουν ότι η θεραπεία καταστολής της TSH πιθανόν οδηγεί σε αυξημένη ενδοοστική απορρόφηση και αντικατάσταση του φλοιώδους οστού από σπογγώδες με σημαντική ελάττωση του πάχους του φλοιού. Στις ΠΡΕΜ με ΔΚΘ το πάχος του φλοιού της κερκίδας ήταν μεγαλύτερο, ένα μη αναμενόμενο εύρημα. Εφόσον το μεγαλύτερο πάχος του φλοιού της κερκίδας έχει καταγραφεί σε αρρώστους με υποπαραθυρεοειδισμό, είναι πιθανόν το μεγαλύτερο πάχος του φλοιού σε αυτήν την ομάδα να οφείλεται στον «σχετικό υποπαραθυρεοειδισμό» μετά την θυρεοειδεκτομή.Με βάση το γεγονός ότι ο ΔΚΘ είναι μία χρόνια νόσος και οι επιζήσαντες από αυτόν είναι ένας αυξανόμενος πληθυσμός, ο προσδιορισμός των βεβλαμένων σκελετικών θέσεων και η πρόληψη έναντι της οστικής απώλειας γίνονται κρίσιμα για την βελτίωση της ποιότητας ζωής.