Συμβολή στη μελέτη της σχέσης προ-φλεγμονωδών-αντιφλεγμονωδών ιντερλευκινών στην ανεπάρκεια πολλαπλών οργάνων μετά από μείζονα αορτική χειρουργική

Abstract

Conventional surgery for infra-reanl aortic aneurysms causes an ischaemia – reperfusion insult to all structures supplied by the inferion mesenteric, iliac and femoral arteries.Experimentally, ischaemia – reperfusion injury is associated with high levels of IL-1β and TNF-α which are released from macrophages in response to hypoxia. In clinical trials has been established a correlation between high cytokine levels and the development of adult respiratory distress syndrome (ARDS) and multiple organ failure. The origin of elevated cytokine levels following aortic surgery has not been completely elucidated but it appears that reperfusion injury of the gastrointestinal tract and subsequent endotoxaemia plays a significant role.In our study were measured both inteleukines and free oxygen radicals from the lower limbs, during conventional surgery for infra-renal aortic aneurysms. In this great aortic surgery, we quantified an increase, of both free oxygen radicals, inflammatory interleukins (IL-1β, TNF-α) and anti-inflammatory interleukin (IL-10), in all cases, except in two cases of multiple organ failure and renal failure respectively, which in the first one the patient died.The cytokine response in abdominal aortic aneurysm surgery is probably multifactorial, involving operative trauma and ischaemia / reperfusion injury.Our results correlate the reduced response of interleukins during conventional aortic surgery with negative prognosis. Anyway according bibliographic findings various mediators, including interleukins, released during aortic surgery, may reduce or aggravate the harmful effects of ischaemia – reperfusion.We need great clinical, multicenter trials, for clear understanding of the pathophysiologic mechanisms involved in these processes, to promote rational, well-focused, and effective measures to prevent and treat homeostatic disturbances occurring during conventional aortic surgery.We also need to ameliorate the endovascular techniques, as the operative trauma and the ischaemic time are very limited during their execution.

Η κλασική χειρουργική για υπονεφρικό ανεύρυσμα κοιλιακής αορτής προσβάλει εξαιτίας της ισχαιμίας – επαναιμάτωσης, όλες τις δομές που τροφοδοτούνται από την κάτω μεσεντέριο αρτηρία, τις λαγόνιες και τις μηριαίες αρτηρίες.Πειραματικά η βλάβη από την ισχαιμία – επαναιμάτωση συνδέεται με υψηλά επίπεδα IL-1β και TNF-α που απελευθερώνονται από τα μακροφάγα σε απάντηση στην υποξία. Σε κλινικές μελέτες έχει γίνει συσχετισμός μεταξύ υψηλών επιπέδων κυτταροκινών και ανάπτυξης ARDS καθώς και ανεπάρκειας πολλαπλών οργάνων. Η προέλευση των υψηλών επιπέδων κυτταροκινών που ακολουθεί τη μείζονα αορτική χειρουργική δεν έχει εντελώς διαλευκανθεί, αλλά φαίνεται ότι η βλάβη από την επαναιμάτωση του γαστερεντερικού σωλήνα και η επακόλουθη ενδοτοξιναιμία παίζει σημαντικό ρόλο.Στη δική μας μελέτη μετρήθηκαν και οι κυτταροκίνες και οι ελεύθερες ρίζες οξυγόνου από τα κάτω άκρα, κατά τη διάρκεια κλασικής αποκατάστασης ανευρύσματος κοιλιακής αορτής. Στη μείζονα αυτή αορτική χειρουργική υπήρξε αύξηση και των ελευθέρων ριζών οξυγόνου και των προφλεγμονωδών ιντερλευκινών, IL-1β και TNF-α, καθώς και της αντιφλεγμονώδους ιντερλευκίνης, IL-10, σε όλες τις περιπτώσεις, εκτός δυο περιπτώσεων που εισήλθαν σε πολυοργανική ανεπάρκεια και νεφρική ανεπάρκεια αντίστοιχα και που στην πρώτη περίπτωση ο ασθενής κατέληξε. Η απάντηση των κυτταροκινών στη μείζονα αορτική χειρουργική είναι μάλλον πολυπαραγοντική, εμπλέκοντας πιθανώς και το εγχειρητικό τραύμα και τη βλάβη από την ισχαιμία – επαναιμάτωση. Τα δικά μας αποτελέσματα συνδέουν τη μειωμένη απάντηση των ιντερλευκινών κατά τη μείζονα αορτική χειρουργική με αρνητική πρόγνωση. Πάντως σύμφωνα με τα βιβλιογραφικά δεδομένα οι διάφοροι διαβιβαστές που απελευθερώονται κατά τη μείζονα αορτική χειρουργική, συμπεριλαμβανομένων των ιντερλευκινών, μπορούν να καλυτερεύσουν ή να χειροτερεύσουν τα αποτελέσματα της ισχαιμίας – επαναιμάτωσης. Χρειάζονται μεγάλες πολυκεντρικές μελέτες για την κατανόηση των παθοφυσιολογικών μηχανισμών που εμπλέκονται σ’ αυτές τις διαδικασίες, ώστε να προωθηθούν, ριζικά, καλά εστιασμένα και αποτελεσματικά μέτρα, για την πρόληψη και αντιμετώπιση των ομοιοστατικών δυσλειτουργιών, που συμβαίνουν κατά τη μείζονα αορτική χειρουργική. Χρειάζεται, επίσης, βελτιστοποίηση των ενδαγγειακών τεχνικών, δεδομένου του περιορισμένου εγχειρητικού τραύματος κατά την εκτέλεσή τους, καθώς και του ελάχιστου χρόνου ισχαιμίας.