Η πλαστική ως γλώσσα των διαλογικών τεχνών: από τις χωρικές θεωρήσεις των τεχνοπολιτικών μέσων στις συλλογικές επιτελεστικές πρακτικές

Abstract

The term Dialogical Arts is more general and wider, and includes the widespread and popularterm Interactive Arts (which is founded on the technologies and on the emergent hybrid arts),extending as much the field of the action or, the domain of the Dialogical Arts.This Doctoral Dissertation examines the historical process of the formation (literature) of thearchitecture of Spatial Dialogical Practices, the margins of the central concept of DialogicalArt, in the historic perspective of the dialogical ethic and aesthetic as much as the earlytechnologies in the arts (electronics, automatics, robotics, cybernetics).The philosophic, the psychological and the social condition of the dialogue is approached,which is cultured in the relational subjective or intersubjective space well defined as, I-It(sciences), I-You (feminism), I-Self (linguistics), I-Other (philosophy), We-They (sociology).The Dialogical Spatial Practices are found in a fusion of broader creative fields which keephorizontal articulation, non-hierarchical structure, polyglossy and polyphony, on the base ofthe open source (and open code).These practices are supported by the new tactics (tactical media) in combination with oldestpractices (activism, performance, hacking, bricolage), in the base of the performativepractices, which include also dialogical visual techno-dispositifs and body effectors for theestablishment of common-places.The Dissertation is oriented:-beyond high technologies, to the low (sustainable, degrowth) accessible (digital and analogue)technologies,-beyond the historic presence of the art-system and the artist, to the posterior horizontal forms,-beyond the stable and fixed object, to the fluid margins of open entities or quasi-objects,-beyond the stable and complete Self, to fluid identities which redefine the plural Self , in(between) shared in-common-and-distance places,-beyond intentional politics (consensus, antagonism), to the fluid open unforeseen character ofthe event,-beyond the emancipated detached spectator/ reader, to the do-it-yourself (DIY) ethics ofcreative commons in literal life, for the 'scribe' (scriptor) / instigator and the engaged coauthors/ co-producers.-beyond the site-specific in arts, to the deterritorial nomadic practices which realizes places asexpanding fields –in-motion and –in-sequence (one after another).The performative dialogical space (-between) forms time / spatial structures of articulation andsharing for the presence both in-common-and-distance places, produces dialogical relationsbetween the objects, the bodies and the places, through relational social developing actions.

Ο όρος Διαλογικές Τέχνες είναι γενικότερος και ευρύτερος και συμπεριλαμβάνει τονδημοφιλή και διαδεδομένο όρο Διαδραστικές Τέχνες που εντοπίζεται στις τεχνολογίες και στιςυβριδικές αναδυόμενες τέχνες, επεκτείνοντας έτσι το πεδίο δράσης ή ορισμού των ΔιαλογικώνΤεχνών.Στη Διατριβή διερευνούνται η ιστορική διαδικασία συγκρότησης (λογοτεχνία) τηςαρχιτεκτονικής των Διαλογικών Χωρικών Πρακτικών, τα όρια της κεντρικής έννοιαςΔιαλογική Τέχνη, στην ιστορική προοπτική της διαλογικής ηθικής και αισθητικής, και οι(πρώιμες) τεχνολογίες διάδρασης στις τέχνες (ηλεκτρονική, αυτοματική, ρομποτική,κυβερνητική).Προσεγγίζεται η φιλοσοφική, η ψυχολογική και η κοινωνική συνθήκη του Διαλόγου πουκαλλιεργήθηκε στον σχεσιακό υποκειμενικό / διυποκειμενικό χώρο, Εγώ-Αυτό (επιστήμες),Εγώ-Εσύ (φεμινισμός), Εγώ-Εαυτός (γλωσσολογία), Εγώ-Άλλος (φιλοσοφία), Εμείς-Αυτοί(κοινωνιολογία).Οι διαλογικές χωρικές πρακτικές εντοπίζονται σε μια σύντηξη ευρύτερων δημιουργικώνπεδίων τα οποία διατηρούν οριζόντια άρθρωση, μη-ιεραρχική δομή, πολυγλωσσία, καιπολυφωνία, στη λογική της ανοικτής πηγής (η του ανοικτού κώδικα).Υποστηρίζονται από νεότερες τακτικές (τακτικά τεχνοπολιτικά μέσα) οι οποίες συνδυάζονταιμε παλιότερες πρακτικές (ακτιβισμός, περφόρμανς, χάκερ, μπρικολάζ), στη βάση επιτελέσεωνπου αναμιγνύουν διαλογικές (τεχνο)διατάξεις με σωματικούς τελεστές για τη συγκρότησηκοινών-τόπων και τη διερεύνηση του χαρακτήρα τους.Η έρευνα κατευθύνεται:-πέρα από τις υψηλές τεχνολογίες, προς τις χαμηλές (αειφόρες, αποαναναπτυγμένες) προσιτέςτεχνολογίες (ψηφιακές και αναλογικές),-πέρα από την ιστορική παρουσία του συστήματος-τέχνη και του προσώπου-καλλιτέχνη, προςοριζόντιες δομές,-πέρα από το σταθερό και τετελεσμένο αντικείμενο, προς τα ρευστά όρια και την ωσμωτικήφύση ανοικτών ΄οντοτήτων΄ (ημι)αντικειμένων,-πέρα από τον σταθερό και ολοκληρωμένο εαυτό, προς πολλαπλές, αποσπασματικές, ρευστέςταυτότητες σε (-μεταξύ) διαμοιρασμένους κοινούς-και-σε-απόσταση-τόπους,-πέρα από τις λογικές του γεγονότος (της συναίνεσης ή της ανάδυσης ανταγωνισμών), προςτον ρευστό ανοικτό μη-τετελεσμένο χαρακτήρα του συμβάντος,-πέρα από τη χειραφέτηση του αποστασιοποιημένου θεατή /αναγνώστη, προς (DIY) ηθικέςκοινών πνευματικών δικαιωμάτων στην κυριολεκτική ζωή για τον γραφέα /υποκινητή και τουςεμπλεκόμενους συμπαραγωγούς.-πέρα από την τοποειδικότητα στην τέχνη πεδίου, προς αποεδαφικοποιημένες πρακτικές πουαντιλαμβάνονται τους τόπους ως διευρυμένους -σε-κίνηση και -σε-ακολουθία.Ο επιτελεστικός διαλογικός χώρος (-μεταξύ) σχηματοποιεί χωρικές /χρονικές στιγμέςσυνάρθρωσης και διαμοιρασμού της παρουσίας σε κοινούς-και-σε-απόσταση τόπους, καιπαράγει διαλογικές σχέσεις αντικείμενων-σωμάτων-τόπων μέσα από σχεσιακές κοινωνικέςαναπτυσσόμενες δράσεις.