Τυχαιοποιημένη προοπτική μελέτη της διαδερμικής δισκεκτομής: κλινική αξιολόγηση

Abstract

To compare short, intermediate, and long term fuctional results concerning pain reduction and mobility improvement between consernative therapy and percutaneus disk decompression (PDD) in patient with interverebral disk herniations.The study received approval from both the university ethies panel and the institutional review board. Patients provided informed consent for the study. Over the past 4 years, two randomized groups of 31 patients with sciatica due to intervertebral disk herniation were prospectively studied and compared with t-test. The control group underwent consernative therapy (administration of analgesics, antiiflammatory drugs, muscle relaxants, and physiotherapy) for 6 weeks. The decompression group underwent fluoroscopically guided PDD. Pain reduction and mobility improvement were recorded at 3, 12, and 24 month follow up on a numerie visual scale (NVS) (range, 0-10).The control group had a mean pain score of 6,9 NVS units ± 1,9 prior to consernative therapy. This was redused to 0,9 NVS units ± 2,0 3 months after therapy; however, it increased to 3,96 NVS units ± 3,4 at 12 month follow-up and further increased to 4,096 ± 3,4 at 24-month follow up. The decompression group had a mean pain score of 7,4 NVS units ± 1,4 prior to PDD. This was redused to 3,0 NVS units ± 2,4 at 3-month follow-up and further reduced to 1,7 NVS ± 2,4 at 12-month follow-up and 1,6 NVS units ± 2,5 at 24-month follow-up. No complications were noted.When compared with consernative therapy, PDD shows improved amelioration of symptoms at 12- and 24-month follow-up.Tocompareefficacyandlongtermresultsconcerningpainreductionand mobility improvement between conservative therapy and percutaneous disc decompression (PDD) for intervertebral disc herniation treatment. During the last 2 years we prospectively studied and compared (t-test) 2 homogeneous groups of 31 patients each (17/14 male/female, mean age 36±5.8 years) suffering from sciatica due to intervertebral disc herniation. Group A underwent conservative therapy (analgesics, anti-inflammatory drugs, muscle relaxants, physiotherapy) for 6 weeks achieving pain reduction and mobility improvement, whilst group B after unsuccessful 6 weeks conservative therapy underwent PDD. Pain reduction and mobility improvement were recorded on 3, 12, 24 months with clinical evaluation and the Greek Brief Pain Inventory (0-10 units Visual Analogue Scale). Group A presented a mean pain of 6.87±1.92 VAS units prior to conservative therapy which was reduced to 0.9±2.0 VAS units at 3 months after therapy, then increases to 3.96±3.44 VAS units at 12 months and further increases to 4.09±3.36 VAS units at 24 months. Group B presented a mean pain of 7.4±1.4 VAS units prior to PDD, which was reduced to 2.9±2.44 VAS units at 3 months after PDD, further reduced to 1.66±2.48 VAS units at 12 months and 1.6±2.4 at 24 months. No complications were noted. PDD compared to conservative therapy presents statistically significant improvement at 12 and 24 months. It is an efficient, minimally invasive technique for treating symptomatic intervertebral disc hernias with significant (≥ 5.8 AVS units) and long lasting (≥ 24 months) results concerning pain reduction and mobility improvement.

Συγκρίνουμε την αποτελεσματικότητα και τα μακροπρόθεσμα αποτελέσματα που αφορούν τη μείωση του πόνου και τη βελτίωση της κινητικότητας μεταξύ της συντηρητικής θεραπείας και της διαδερμικής αποσυμπίεσης του δίσκου για κήλη μεσοσπονδύλιου δίσκου. H μελέτη εγκρίθηκε από το σώμα ηθικής δεοντολογίας του πανεπιστημίου και από το συμβούλιο θεσμικής αναθεώρησης. Οι ασθενείς έδωσαν την συγκατάθεσή τους για τη μελέτη. Πάνω από 4 έτη 2 τυχαιοποιημένες ομάδες από 31 ασθενείς με ισχιαλγία που οφειλόταν σε κήλη μεσοσπονδύλιου δίσκου μελετήθηκαν προοπτικά και συγκρίθηκαν με το t-test. Η ομάδα ελέγχου ακολούθησε συντηρητική θεραπεία (χορήγηση αναλγητικών, αντιφλεγμονωδών φαρμάκων, μυοχαλαρωτικών και φυσιοθεραπεία) για 6 εβδομάδες. Η ομάδα μελέτης υποβλήθηκε σε διαδερμική αποσυμπίεση υπό ακτινοσκοπικό έλεγχο. Η μείωση του πονου και η βελτίωση της κινητικότητας καταγράφηκε στους 3,12 και 24 μήνες παρακολούθησης με μία αριθμητική οπτική κλίμακα (NVS) (εύρος 0-10).Η ομάδα ελέγχου είχε μέση τιμή πόνου 6,9 NVSμονάδες ± 1,9 πριν τη συντηρητική θεραπεία. Αυτή μειώθηκε σε 0,9 NVSμονάδες ± 2,0 3 μήνες μετά τη θεραπεία, όμως αυτή αυξήθηκε σε 3,96 NVS μονάδες ± 3,4 στους 12 μήνες παρακολούθησης και περαιτέρω αύξηση σε 4,096 NVSμονάδες ± 3,4 στους 24 μήνες παρακολούθησης. Η ομάδα που υποβλήθηκε σε διαδερμική αποσυμπίεση είχε μέση τιμή πόνου 7,4 NVS μονάδες ± 1,4 πριν τη PDD. Αυτή μειώθηκε σε 3,0 NVS μονάδες ± 2,4 στους 3 μήνες παρακολούθησης και επιπλέον μείωση σε 1,7 NVS μονάδες ± 2,4 στους 12 μήνες και 1,6 NVS μονάδες ± 2,5 στους 24 μήνες παρακολούθησης. Επιπλοκές δεν παρατηρήθηκαν.Όταν συγκρίναμε με τη συντηρητική θεραπεία η PDD έδειξε βελτίωση των συμπτωμάτων στους 12 και 24 μήνες παρακολούθησης Κατά τη διάρκεια των τελευταίων 2 ετών μελετήσαμε προοπτικά και συγκρίναμε (t-test) 2 ομογενείς ομάδες από 31 ασθενείς κάθε μία από τις ομάδες (17/14 άνδρες/γυναίκες, μέση ηλικία 36±5,8 έτη) υπέφερε από οσφυοισχιαλγία οφειλόμενη σε κήλη μεσοσπονδύλιου δίσκου. Η ομάδα Α ακολούθησε συντηρητική θεραπεία (αναλγητικά, αντιφλεγμονώδη, μυοχαλαρωτικά φάρμακα, φυσιοθεραπεία) για 6 εβδομάδες επιτυγχάνοντας μείωση του πόνου και βελτίωση της κινητικότητας, ενώ η ομάδα Β μετά από ανεπιτυχή 6 εβδομάδων συντηρητική θεραπεία υποβλήθηκε σε διαδερμική αποσυμπίεση μεσοσπονδύλιου δίσκου (PDD). Η μείωση του πόνου και η βελτίωση της κινητικότητας καταγράφηκαν σε 3, 12, 24 μήνες με κλινική εκτίμηση και την Ελληνική σύντομη κλίμακα καταγραφής του πόνου (0-10 unitsVisualAnalogueScale). Η ομάδα Α προσήλθε με μέση τιμή πόνου 6,87±1,92 VAS units πριν τη συντηρητική θεραπεία η οποία μειώθηκε σε 0,9±1,92 VASunits στους 3 μήνες μετά τη θεραπεία, η οποία αυξήθηκε σε 3,96±3,44 VASunits στους 12 μήνες και περαιτέρω αύξηση σε 4,09±3,36 VASunits στους 24 μήνες. Η ομάδα Β προσήλθε με μέση τιμή πόνου 7,4±1,4 VASunits πριν τη PDD η οποία μειώθηκε σε 2,9±2,44 VASunits σε 3 μήνες μετά PDD, περαιτέρω μείωση σε 1,66±2,48 VASunits στους 12 μήνες και 1,6±2,4 στους 24 μήνες. Καμία επιπλοκή δεν παρατηρήθηκε. Η PDD συγκρινόμενη με τη συντηρητική θεραπεία παρουσιάζει στατιστικά σημαντική βελτίωση στους 12 και 24 μήνες. Είναι μία ικανοποιητική, ελάχιστα επεμβατική μέθοδος για τη θεραπεία της συμπτωματικής κήλης μεσοσπονδύλιου δίσκου με σημαντική (≥5,8 AVSunits) και διάρκεια (≥24 μήνες) βελτίωση του πόνου και της κινητικότητας.