Συγκριτική πειραματική μελέτη αποκατάστασης οστεοχόνδρινου ελλείμματος του έσω μηριαίου κονδύλου του γόνατος μεταξύ συνθετικών βιομοσχευμάτων και οστεοχόνδρινου αυτομοσχεύματος: η εφαρμογή σε κουνέλια

Abstract

Purpose: The aim of this experimental animal study was to investigate the histological and immunohistochemical results of two wide spread methods used for traumatic articular cartilage defect resurfacing. Methods: Thirty, skeletally mature, male New Zealand White rabbits were used in this study. The femoral groove was selected as the region of the iatrogenic osteochondral defect. A full-thickness cylindrical defect of 4,5 mm (diameter) x 7 mm (depth) was created with a hand drill, which was restored using three methods, depending on the group each animal was belonging to. In Group A the defect was restored with a biosynthetic osteochondral plug, the defects of Group B were restored with an osteochondral autograft, while the Group C (control group) rabbits were left untreated. Results: The sacrifice time was scheduled for the 24th postoperative week. Macroscopically, smooth or nearly smooth articular surface and integration of the graft with the host cartilage was found. Most(28 out of 30) animals were found with predominantly viable chondrocytes leaving the remaining two with partially viable chondrocytes. However, histology and immunofluoresence revealed many statistical differences between the groups. Conclusion: We found statistical differences as far as the ICRS categories matrix, cell distribution, subchondral bone and cartilage mineralization are concerned between the three groups. The absence of statistical difference for the surface and the viability categories states that the good macroscopic appearance of the repaired site does not imply an equally histologically and immunochemically healthy graft.

Σκοπός : Ο σκοπός αυτής της πειραματικής μελέτης σε κουνέλια ήταν να διερευνήσει τα ιστολογικά και ανοσοϊστοχημικά αποτελέσματα δύο ευρέως διαδεδομένων μεθόδων, που χρησιμοποιούνται για την αποκατάσταση τραυματικής βλάβης του αρθρικού χόνδρου. Μέθοδοι: Τριάντα , σκελετικά ώριμα , αρσενικά λευκά κουνέλια Νέας Ζηλανδίας χρησιμοποιήθηκαν σε αυτή τη μελέτη. Η μηριαία τροχιλία επιλέχθηκε ως η περιοχή της ιατρογενούς οστεοχονδρικού ελλείμματος. Μια πλήρους πάχους κυλινδρικό έλλειμμα 4,5 mm ( διάμετρος ) x 7 mm ( βάθος ) δημιουργήθηκε με φρέζα χειρός, το οποίο αποκαταστάθηκε χρησιμοποιώντας τρεις μεθόδους. Ανάλογα με την ομάδα που κάθε ζώο ανήκε αντίστοιχα αντικαταστάθηκε και η βλάβη: η βλάβη της ομάδας Α αποκαταστάθηκε με οστεοχόνδρινο συνθετικό μόσχευμα χόνδρου, της ομάδας Β είχαν αποκατασταθεί με αυτομόσχευμα χόνδορυ, ενώ η ομάδα Γ ( ομάδα ελέγχου ) αφήθηκε χωρίς θεραπεία . Αποτελέσματα : Ο χρόνος θυσίας είχε προγραμματιστεί για την 24η μετεγχειρητική εβδομάδα. Μακροσκοπικά παρατηρήσαμε λεία ή σχεδόν λεία αρθρική επιφάνεια. Ωστόσο , ιστολογικά και ανοσοιστοχημικά αποκαλύφθηκαν πολλές στατιστικά σημαντικές διαφορές μεταξύ των ομάδων . Συμπέρασμα : Βρέθηκαν στατιστικά σημαντικές διαφορές όσον αφορά τις κατηγορίες μήτρα ICRS , διανομή των κυττάρων , το υποχόνδριο οστούν και επιμετάλλωση ανησυχούν μεταξύ των τριών ομάδων . Η απουσία στατιστικής διαφοράς για την επιφάνεια και τις κατηγορίες βιωσιμότητας δείχνουν ότι η καλή μακροσκοπική εμφάνιση του αποκατασταθέντος ελλείμματος δεν συνεπάγεται εξίσου ιστολογικά και ανοσοϊστοχημικά υγιές μόσχευμα.