Μελέτη των αποπτωτικών μηχανισμών σε πειραματικό μοντέλο πολυοργανικής ανεπάρκειας

Abstract

Background: In order to investigate the hypothesis that bacterialtranslocation from the intestine contributes to death after multiple organdysfunction syndrome (MODS), a sterile MODS model was studied.Methods: MODS was induced in 139 male C57BL/6 mice bylipopolysaccharide (LPS) (endotoxin) infusion followed by zymozan infusion infour groups: A, sham-operation; B, LPS; C, LPS + 0.8 g/kg zymozan; and D,LPS + 1.2 g/kg zymozan. Mice were sacrificed at 24 and 48 h for quantitativetissue cultures, isolation, and stimulation of splenocytes, measurement ofapoptosis of lymphocytes and macrophages, and of serum LPS and survival.Some mice with MODS were treated with the antibiotic ertapenem.Results: Enterobacteriaceae and Enterococcus spp were isolated fromtissues. Group D had the highest bacterial load and the shortest survival.Release of interleukin-10, of interleukin-17, and of interferon-g by splenocytesand the rate of apoptosis did not concur with immune paralysis. Serum LPSconcentrations were higher in mice with MODS versus controls. Ertapenemprolonged survival and decreased the bacterial load.Conclusions: Bacterial translocation seems to be an importantcontributor leading from MODS to death and suggests a change in therapytowards adaptation of antimicrobial treatment upon early signs of MODS.

Σκοπός Η βακτηριακή αλλόθεση (ΒΑ) πιθανότατα να αποτελεί ένανκαθοριστικό μηχανισμό στην πρόκληση του Συνδρόμου ΠολυοργανικήςΑνεπάρκειας (ΣΠΑ). Για να μελετηθεί χρησιμοποιήθηκε ένα στείρο μοντέλοπρόκλησης ΣΠΑ από ανενεργά βακτηριακά συστατικά.Μέθοδοι ΣΠΑ προκλήθηκε σε 139 αρσενικούς μυς C57/BL6 μετά απόδιαδοχική ενδοπεριτοναϊκή έγχυση λιποπολυσακχαρίτη (LPS) απόενδοπεριτοναϊκή έγχυση ζυμοζάνης (ΖΜ) σε 4 ομάδες: Α: μάρτυρες, Β: LPS, Γ:LPS + 0.8mg/g ZM και Δ: LPS + 1.2mg/g ZM. Έγινε καταγραφή της επιβίωσηςκαι ευθανασίες στις 24 και 48 ώρες για ποσοτικές καλλιέργειες ιστών,απομόνωση λεμφοκυττάρων και καλλιέργεια σπληνοκυττάρων για παραγωγήκυτταροκινών και μέτρηση της πρώιμης απόπτωσης των λεμφοκυττάρων τουπεριφερικού αίματος και του σπλήνα καθώς και μέτρηση LPS του περιφερικούαίματος. Στη συνέχεια ζωϊκά πρότυπα με ΣΠΑ μετά διαδοχική έγχυση LPS +1.2mg/g ZM έλαβαν θεραπεία με ερταπενέμη ενδομυϊκά 5mg/μυ δις ημερησίως.Αποτελέσματα Η επιβίωση της ομάδας Δ ήταν σημαντικά βραχύτερη τωνάλλων ομάδων. Στις καλλιέργειες των ιστών απομονώθηκαν στελέχηεντεροβακτηριακών και Enterococcus spp. Το συνολικό βακτηριακό φορτίο τηςομάδας Δ ήταν σημαντικά μεγαλύτερο των υπόλοιπων ομάδων. Ηαπελευθέρωση της ιντερλευκίνης (IL)-10, της IL-17 και της ιντερφερόνης-γ (IFNγ)από τα σπληνοκύτταρα των ομάδων ήταν ανάλογη. Κατά αντιστοιχία δενπαρουσιάσθηκαν διαφορές στο ρυθμό της πρώιμης απόπτωσης τωνλεμφοκυττάρων του αίματος και του σπληνός μεταξύ των ομάδων. Ενώπαρουσιάστηκε στατιστικά σημαντική διαφορά στην παρουσία LPS στοπεριφερικό αίμα των ζωικών προτύπων με ΣΠΑ έναντι των μαρτύρων. Η διάμεσηεπιβίωση των ζωϊκών προτύπων που έλαβαν θεραπεία με ερταπενέμη ήταν 7ημέρες συγκριτικά με 2 ημέρες των μαρτύρων (p= 0.001). Το βακτηριακό φορτίοτου ήπατος, του πνεύμονα του σπληνός και του νεφρού μειώθηκε σημαντικάμετά τη θεραπεία με ερταπενέμη συγκριτικά με τους μάρτυρες.Συμπεράσματα Η παρούσα μελέτη καταρρίπτει την αντίληψη για τονκαθοριστικό ρόλο των ανοσολογικών μεταβολών στην κατάληξη σε ΣΠΑ.Αντίθετα αναδεικνύει τη ΒΑ ως το βασικό μηχανισμό πρόκλησης θανάτου σεΣΠΑ. Τα αποτελέσματα συμβουλεύουν ότι είναι αναγκαία η ταχεία χορήγησηαντιμικροβιακής αγωγής ευρέος φάσματος ακόμα και χωρίς την τεκμηρίωσησημείων λοίμωξης με την εκδήλωση πρώιμων σημείων του ΣΠΑ.