Σύνδρομο υαλοειδοαμφιβληστροειδικής έλξης: κλινική πορεία - θεραπεία

Abstract

PURPOSE:To identify the prognostic factors affecting the surgical outcomes in patients with vitreomacular traction syndrome undergoing pars plana vitrectomy. METHODS: This was a retrospective clinical study of 67 eyes of 67 patients with vitreomacular traction syndrome who underwent pars plana vitrectomy. Demographic, clinical, and optical coherence tomography (OCT) characteristics were collected and analyzed. Univariate and multivariate linear regression analysis were used to examine the effect of parameters on change in best-corrected visual acuity (BCVA). RESULTS: At a mean follow-up period of 15.9±12 months (mean±SD), the BCVA improved from 0.7±0.3 LogMAR (mean±SD) to 0.5±0.3. Seven patients developed full-thickness macular hole intraoperatively and tamponade (air, 20% SF6 or 12% C3F8) was used in 41 patients. Retinal breaks were identified intraoperatively in four patients. Regression analysis demonstrated that the preoperative BCVA was the only parameter affecting the postoperative visual outcome. CONCLUSION: In the present study, the preoperative BCVA plays a predictive role in the surgical outcome of patients with VMT undergoing pars plana vitrectomy. No other preoperative OCT characteristics demonstrated prognostic potential. Further prospective studies are needed in order to examine the role of several factors that could potentially facilitate preoperative patient counselling.

Η υαλοειδοωχρική διεπαφή αποτέλεσε αντικείμενο εντατικής έρευνας μετά την εισαγωγή της οπτικής τομογραφίας συνοχής (OCT). Πιο πρόσφατα η Διεθνής Ομάδα Μελέτης της υαλοειδοωχρικής έλξης βοήθησε να χαρακτηριστούν και να καθοριστούν αυτές οι αλληλεπιδράσεις με την ανάπτυξη ενός σύστηματος κατάταξης. 1 Με αυτόν τον τρόπο, επετράπη να πραγματοποιηθεί μια πιο συνεπής αναφορά των όρων που περιλαμβάνουν ανωμαλίες της υαλοειδοωχρικής έλξης. Το σύνδρομο υαλοειδοωχρικής έλξης (VMTS) χαρακτηρίζεται από ανώμαλη αποκόλληση του οπίσθιου υαλοειδούς (PVD) η οποία συνοδεύεται από ανατομική στρέβλωση του ωχρικού βοθρίου. Αυτό μπορεί να περιλαμβάνει την παρουσία ψευδοκύστεων, σχίση της ωχράς κηλίδας, κυστεοειδές οίδημα της ωχράς κηλίδας και υπαμφιβληστροειδικό υγρό. Κλινικά, τα συμπτώματα μπορεί να κυμαίνονται από κανένα μέχρι παραμόρφωση και / ή μειωμένη οπτική οξύτητα. Σε ορισμένες περιπτώσεις η οπτική οξύτητα μπορεί προοδευτικά να επιδεινωθεί με αποτέλεσμα όραση της τάξης 20/200 (logMAR 1.0) ή λιγότερο. 2 Αυτό μπορεί επίσης να συνοδεύεται από το ανάπτυξη οπών ωχράς κηλίδας.Υπάρχει μια έλλειψη των δεδομένων φυσικής ιστορίας σχετικά με το VMTS μέσα στην δημοσιευμένη βιβλιογραφία. Υπάρχει διαμάχη σχετικά με το ακριβές ποσοστό της αυτόματης λύσης στα μάτια με VMTS. Μερικές αναφορές δείχνουν ότι το ποσοστό των 110 αυθόρμητων PVD σε αυτή την κατάσταση είναι ασυνήθιστο, με τους Hikichi et al να αναφέρουν ένα ποσοστό PVD της τάξης του 11% για μια περίοδο πέντε ετών. Άλλοι συγγραφείς έχουν παρατηρήσει ένα υψηλότερο ποσοστό περίπου στο 50% σε συνέχεια περίπου 9 μηνών. 2,3,4 Περαιτέρω συγχύση παρουσιάστηκε στο θέμα της αυτόματης λύσης, με τους Reibaldi et al να αναφέρουν ένα περιστατικό με σοβαρής μορφής VMTS με χρόνο παρακολούθησης δέκα ετών το οποίο δεν παρουσίασε αυτόματη λύση χωρίς επακόλουθες ανατομικές ή λειτουργικές επιπτώσεις. 5. Αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι η υπάρχουσα γνώση που αφορά στη φυσική πορεία της νόσου είναι περιορισμένη δεδομένου ότι οι θεραπευτικές παρεμβάσεις που προσφέρονται στους ασθενείς με VMTS είναι αρκετές, συμπεριλαμβανομένων της υαλοειδεκτομής και πιο πρόσφατα της ενζυματική βιτρεόλυσης. 6. Στις περιπτώσεις όπου η αυτόματη λύση της VMTS αποτυγχάνει να συμβεί, η υαλοειδεκτομή μπορεί να προσφέρεται στους ασθενείς οι οποίοι διαμαρτύρονται για συμπτώματα μειωμένης όρασης ή / και μεταμορφοψίας. 7. Η γνώση του ποσοστού της αυτόματης λύσης είναι σημαντική για τους ασθενείς όσον αφορά στη λήψη της απόφασης σχετικά με τη χειρουργική επέμβαση, καθώς και για τους ιατρούς ώστε να είναι εφοδιασμένοι με επαρκείς πληροφορίες για την ενημερωμένη συγκατάθεση. Μετά την έλευση των ενδοϋαλοειδικών εγχύσεων αερίου ή φαρμακολογικών παραγόντων όπως ocriplasmin για την πρόκληση βιτρεόλυσης, περιπτώσεις ήπιας αλλά συμπτωματικής VMTS θεωρούνται τώρα κατάλληλες για θεραπευτική προσπέλαση.6,8 Αυτό υποστηρίζει περαιτέρω την ανάγκη για πιο ισχυρά στοιχεία φυσικής ιστορίας.Μέρος της παρούσας διατριβής είναι να δείξει την φυσική ιστορία της VMTS για μια ελάχιστη περίοδο 6 μηνών. Εξόσων γνωρίζουμε, η παρούσα μελέτη αποτελεί τη μεγαλύτερη σειρά για την αξιολόγηση της φυσικής ιστορίας της VMTS, όπως τεκμηριώνεται με τη χρήση της οπτικής τομογραφίας συνοχής (OCT). Αυτό προσφέρει μια εικόνα για τη 111 φυσική ιστορία της πάθησης, συμπεριλαμβανομένων της ανάπτυξης οπών της ωχράς κηλίδας καθώς και των OCT χαρακτηριστικών του VMTS.