Η επίδραση των εμποτισμένων με διάφορες φαρμακευτικές ουσίες μεταλλικών ενδοπροθέσεων στο τοίχωμα των νεφρικών αρτηριών

Abstract

Introduction Recent reports concerning coronary, carotid, and femoral vasculature have proposed the use of drug-eluting metal stents (MS) to improve clinical and angiographic outcomes. Based on these reports, we used paclitaxel-eluting MS within an animal renal artery lumen and compared the results with those using a bare-metal stent.Materials and methods The experimental model in this study was the female pig renal artery. Fifteen pigs with weights ranging from 25 to 30 kg were used. Thirty stents were placed, two in each animal. The MS placement was randomly performed in either the right or left renal artery of each animal. In 15 arteries, a 3.5 x 18 mm R-stent (group A) was placed; in the remaining 15 arteries, a 3 x 32 mm paclitaxel-eluting coronary stent (T-stent, group B) was inserted. Patency was estimated with the use of digital subtraction angiography, CT angiography, and virtual endoscopy at 24 hours and 1 month poststent placement.Results The positioning of the MS was successful in all cases. The initial angiographic result was maintained 24 hours after the intervention. No stent migration was seen, except for one paclitaxel stent that was acutely occluded. The one-month patency rate, as demonstrated by angiography, CT angiography, and virtual endoscopy, was 86.66% (13 arteries) in group A and 93.33% (14 arteries) in group B. The thickness of the endothelium and of the muscular coat was statistically significantly less in group B compared with group A (p = 0.001 and p = 0.0007, respectively).Conclusion These preliminary experimental study results suggest that the paclitaxel-eluting MS is more efficient than the bare-metal stent when used within the pig renal artery. Further experimental and clinical studies are necessary to validate our preliminary encouraging results.

Εισαγωγή Σύγχρονες μελέτες, που αφορούν στη χρήση των εμποτισμένων με διάφορες ουσίες μεταλλικών ενδοπροθέσεων στα στεφανιαία, καρωτιδικά και μηριαία αγγεία, καταδεικνύουν την ικανότητά τους να προσφέρουν καλύτερα κλινικά και αγγειογραφικά αποτελέσματα. Με βάση τις αναφορές αυτές χρησιμοποιήσαμε μεταλλικές ενδοπροθέσεις που εκλύουν πακλιταξέλη σε νεφρικές αρτηρίες πειραματόζωου και συγκρίναμε το αποτέλεσμα με αυτό της χρήσης απλών μεταλλικών ενδοπροθέσεων. Υλικά και μέθοδος Χρησιμοποιήθηκε το πειραματικό μοντέλο της χοίρειας νεφρικής αρτηρίας. Δεκαπέντε θηλυκοί χοίροι, που ζύγιζαν 25-30 κιλά, χρησιμοποιήθηκαν και τριάντα ενδοπροθέσεις τοποθετήθηκαν, δύο σε κάθε ζώο. Οι ενδοπροθέσεις τοποθετήθηκαν τυχαία στη δεξιά ή την αριστερή νεφρική αρτηρία. Σε 15 αρτηρίες ένα απλό μεταλλικό 3,5x18 mm R-stent τοποθετήθηκε (ομάδα A), ενώ για τις υπόλοιπες χρησιμοποιήθηκε ενδοπρόθεση εμποτισμένη με πακλιταξέλη, 3x32 mm T-stent (ομάδα B). Η βατότητα των αγγείων μελετήθηκε με ψηφιακή αφαιρετική αγγειογραφία, αξονική αγγειογραφία και εικονική ενδοσκόπηση 24 ώρες και 1 μήνα μετά την τοποθέτηση των ενδοπροθέσεων. Αποτελέσματα Η τοποθέτηση των ενδοπροθέσεων ήταν επιτυχής σε κάθε περίπτωση. Δεν παρατηρήθηκε αγγειογραφική διαφορά στις δύο ομάδες τις πρώτες 24 ώρες. Δεν παρατηρήθηκε μετακίνηση ενδοπρόθεσης από την αρχική θέση, πλην μιας εμποτισμένης με πακλιταξέλη που συμπτύχθηκε άμεσα. Ο έλεγχος της βατότητας σε ένα μήνα ανέδειξε 86,66% βατότητα στην ομάδα Α (13 αρτηρίες) και 93,33% βατότητα στην ομάδα Β (14 αρτηρίες). Το πάχος του ενδοθηλίου και του μυϊκού χιτώνα ήταν στατιστικά μικρότερο στην ομάδα Β από εκείνο της ομάδας Α (p=0,001 και p=0,0007 αντίστοιχα). Συμπέρασμα Τα προκαταρκτικά αυτά πειραματικά αποτελέσματα υποδηλώνουν ότι η χρήση των ενδοπροθέσεων εμποτισμένων με πακλιταξέλη είναι αποτελεσματικότερη αυτής των απλών μεταλλικών στη χοίρεια νεφρική αρτηρία. Περαιτέρω πειραματικές και κλινικές δοκιμές χρειάζονται για να επιβεβαιώσουν τα πρώιμα ενθαρρυντικά συμπεράσματα.