Οι χρήσεις της αρχαιότητας στη συγκρότηση της ταυτότητας μιας πόλης: η περίπτωση των σύγχρονων δημόσιων γλυπτών της Θεσσαλονίκης

Abstract

Using the concept of theatricality as the main theoretical tool, the ways in which memory creates identities of people and space are explored. A theatrical model is established and implemented to analyze and interpret the spatial mnemonic practices unfolded at the statues of Alexander the Great, Philip II and Aristotle in Thessaloniki. The conclusion is that public monuments are not just stages where human action takes place, but they participate in the performance of the collective memory as active agents, revealing the malleable nature of memory and the dynamics of public space. Public space participates in the social drama as an actor or a spectator, a social partner who suffers and sympathizes.

Με κύριο θεωρητικό εργαλείο την έννοια της θεατρικότητας, διερευνώνται οι τρόποι με τους οποίους η μνήμη διαμορφώνει ταυτότητες ανθρώπων και χώρων. Με τη συγκρότηση και εφαρμογή ενός θεατρικού μοντέλου ανάλυσης και ερμηνείας των χωρικών μνημονικών πρακτικών που εκτυλίσσονται στους ανδριάντες των Μ. Αλεξάνδρου, Φιλίππου Β' και Αριστοτέλη στη Θεσσαλονίκη, διαπιστώνεται ότι τα μνημεία δεν αποτελούν απλώς σκηνές όπου μπροστά τους εκτυλίσσεται η ανθρώπινη δράση, αλλά μετέχουν στην επιτέλεση της συλλογικής μνήμης ως δρώντα υποκείμενα, αποκαλύπτοντας τον εύπλαστο χαρακτήρα της μνήμης, αλλά και τη δυναμική του δημόσιου χώρου. Ο δημόσιος χώρος μετέχει στο κοινωνικό δράμα ως ηθοποιός ή θεατής, ένας κοινωνικός συμπαίκτης που πάσχει και συμπάσχει.