Η εξέλιξη της μαιευτικής αναλγησίας

Abstract

The first attempts of physicians for labor pain relief were made in the middle of 19th century. SirJames Young Simpson was the first who used in January 1847 inhalation of ether for this purpose. Althoughhe faced an incredible opposition from other physicians and clergymen as heretic, he continued to work onthe field of obstetric analgesia. Charles Delucina Meigs, professor of obstetrics in Philadelphia, was a majoropponent to Simpson. He believed that pain had a significant contribution to the normal process of labor andthat any effort to reduce this pain might lead to adverse outcome. Walter Channing, another physician andDean of Harvard Medical School, was very supportive of Simpson’s position. His book “A Treatise forEtherization in Childbirth” reflected an effort to investigate the safety of anaesthesia on the course of laborfor both mother and fetus.With the administration of chloroform to Queen Victoria by John Snow on April 1833, during the birth of hereighth child, the use of obstetric analgesia became accepted.Thereafter, the detection of ether in breath of the newborns by John Snow as well as a series of experimentsdone between 1850 and 1875, were events that have shown the transport of anaesthetic agents through theplacenta. The experiments of Adolph Gusserow on fetal metabolism in 1872 and the extension of his work byhis student, Paul Zweifel, in 1874 concerning oxygen transmission through the placenta, proved the effects ofchloroform on fetus, leading to its decline.The interest of the physicians turned afterwards to other anesthetic agents such as nitrous oxide. The firstadministration of this gas in labor was in 1880 by Stanislav C. Klikowicz, a Russian physician. At that period oftime, the experimental evaluation to provide scientific evidence was the main approach of physicians whilethe French skepticism was abolished.The invention of the hypodermic syringe by Alexander Wood in 1853 led to the use of analgesics viainjection. In 1906 Gauss introduced the so called “Twilight Sleep”, a method of obstetric analgesia in which aninjection of morphine and scopolamine was followed by small injections of scopolamine leading to pain reliefduring labor and making mothers forgetful.In the beginning of 20th century, the women’s demand to have painless deliveries was very strong. In 1928the National Birth Trust Foundation in Great Britain argued in accordance with Dick Read’s position whobelieved in natural process of labor without interventions from obstetricians.However, with the development of the glass syringe and the hypodermic needle in late of 19th century theregional anaesthesia began to expand. In 1900, Oskar Kreis was the first who used the regional anaesthesia inobstetrics. In 1931 Eugen Aburel was the pioneer in differentiation of the sensory innervation of uterusbetween the first and the second stage of labor, proposing the sacral epidural anaesthetic administration inthe first stage of labor.The needle of Edward Tuohy in 1944 established a continuous epidural block for pain relief during labor. Theintroduction of the Apgar score test by Virginia Apgar in 1957, in addition to the discover of receptors ofopiods in 1970, led to the administration of effective combinations of local anaesthetics and opiods viacontinuous epidural or spinal infusion during labor.Finally, the evaluation of these methods of regional anaesthesia continues nowadays decreasing the possibleeffects of anaesthetics for both mother and fetus.

Η πρώτη σοβαρή προσπάθεια ανακούφισης από τις ωδίνες του τοκετού πραγματοποιήθηκε στα μέσατου 19ου αιώνα, όταν ο Sir James Simpson εισήγαγε τον αιθέρα στη μαιευτική πράξη (Ιανουάριος 1847).Παρόλο που η προσπάθειά του αυτή τον οδήγησε σε έντονη αντιπαράθεση με την ιατρική κοινότητα και τονκλήρο χαρακτηριζόμενη ως αιρετική, εκείνος συνέχισε την ενασχόλησή του με την μαιευτική αναλγησία. Ομεγαλύτερος πολέμιος των απόψεων του Simpson ήταν ο Charles Delucina Meigs, καθηγητής μαιευτικής στηΦιλαδέλφεια. Υποστήριζε ότι ο πόνος του τοκετού βοηθούσε στη ομαλή εξέλιξή του και επομένωςοποιοδήποτε εγχείρημα προς την κατεύθυνση της εξάλειψής του θα παρεμπόδιζε τη φυσική του πορεία.Ωστόσο υπήρξαν και υποστηρικτές του, όπως ο Walter Channing, καθηγητής στην Ιατρική Σχολή τουΧάρβαρντ. Το βιβλίο του “A Treatise for Etherization in Childbirth” αντανακλά την προσπάθειά του ναδιερευνήσει την ασφάλεια της μαιευτικής αναλγησίας τόσο για τη μητέρα όσο και για το νεογνό.Το γεγονός που έδωσε ώθηση στην αποδοχή της ανακούφισης του πόνου του τοκετού ήταν η χορήγησηχλωροφορμίου από τον John Snow, τον Απρίλιο του 1853, στη Βασίλισσα Βικτωρία στη γέννηση του όγδοουπαιδιού της.Η ανακάλυψη από τον ίδιο της οσμής του αιθέρα στην αναπνοή νεογνού αλλά και μια σειράπειραματισμών από το 1850 έως το 1875, κατέδειξαν τη διακίνηση των αναισθητικών ουσιών διαμέσου τουπλακούντα. Συγκεκριμένα τα πειράματα των Adolph Gusserow το 1872 αλλά και του Paul Zweifel το 1874,επιβεβαίωσαν την επίδραση του χλωροφορμίου στο νεογνό καταδεικνύοντας την ανάγκη καθορισμού τωνδόσεων των αναισθητικών ουσιών και του ρυθμού μεταφοράς τους. Έτσι το ενδιαφέρον στράφηκε προςάλλες αναισθητικές ουσίες όπως το πρωτοξείδιο του αζώτου, το οποίο εφαρμόστηκε στη μαιευτική πράξη το1880 από τον Stanislav C. Klikowicz, στη Ρωσία. Οι προσπάθειες αυτές, σηματοδότησαν το τέλος τουγαλλικού σκεπτικισμού δίνοντας στο πείραμα και την έρευνα την πρωταρχική θέση στην τεκμηρίωση τηςεπιστημονικής αλήθειας.Η ανακάλυψη της σύριγγας από τον Alexander Wood το 1853 οδήγησε στην ενέσιμη χορήγηση οπιοειδώνστη μαιευτική πράξη. Το 1906 ο Gauss εισάγει την τεχνική του «Ύπνου του Λυκόφωτος» κατά την οποία ηαρχική ένεση μορφίνης και σκοπολαμίνης ακολουθούνταν από μικρή δόση σκοπολαμίνης, οδηγώντας στηνανακούφιση των ωδινών και στην αμνησιακή κατάσταση των επιτόκων.Στα πλαίσια του φεμινιστικού κινήματος τόσο στη Μ. Βρετανία όσο και στην Αμερική, η μέθοδος αυτήδιαδόθηκε γρήγορα. Ωστόσο όπως φάνηκε οι παρενέργειές τόσο για τη μητέρα όσο και για το νεογνόυπερτερούσαν σε σχέση με τα πλεονεκτήματά της. Η διεκδίκηση του γυναικείου φύλου για το δικαίωμα στημαιευτική αναλγησία συνεχίστηκε και το 1928 ο οργανισμός National Birth Trust Foundation στη Μ. Βρετανίαήρθε σε έντονη αντιπαράθεση με τον Dick Read, ο οποίος υποστήριζε τη φυσική διαδικασία του τοκετούχωρίς παρεμβάσεις.Παράλληλα, με την ανακάλυψη της γυάλινης σύριγγας και της υποδερμικής βελόνας άρχισε νααναπτύσσεται και η περιοχική αναισθησία. Για πρώτη φορά στον τοκετό εφαρμόστηκε το 1900 από τονOskar Kreis και το 1931 ο Eugen Aburel είναι ο πρώτος που διαχωρίζει τις ουδούς του πόνου ανάμεσα στοπρώτο και δεύτερο στάδιο του τοκετού και προτείνει τον οσφυϊκό αορτικό αποκλεισμό στο πρώτο στάδιοτου τοκετού.Σημαντική εξέλιξη στη μαιευτική αναλγησία αποτελεί η ανακάλυψη της βελόνας του Edward Tuohy το 1944,με την οποία έγινε δυνατή η συνεχής έγχυση αναλγητικών ουσιών στον επισκληρίδιο χώρο. Η εισαγωγή απότην Virginia Apgar, το 1957, συστήματος αξιολόγησης της κατάστασης του νεογνού καθώς και η ανακάλυψητων υποδοχέων των οπιοειδών το 1970, έδωσαν νέα ώθηση στο συνδυασμό οπιοειδών με τοπικάαναισθητικά μέσω συνεχούς επισκληριδίου ή υπαραχνοειδούς εγχύσεως στα διάφορα στάδια του τοκετού.Τέλος, μέχρι σήμερα συνεχίζονται οι προσπάθειες βελτίωσης της περιοχικής αναισθησίας με σκοπό τονπεριορισμό των δυσάρεστων επιπτώσεων τόσο στη μητέρα όσο και στο νεογνό.