Ο προγνωστικός ρόλος του διαλυτού ST2 σε διαβητικούς ασθενείς τύπου 2 με αρχόμενη διαστολική δυσλειτουργία αριστερής κοιλίας

Abstract

Soluble ST2, a member of the Toll/IL-1 superfamily, is considered as a decoy receptor for IL-33 which inhibits the protective effect of this cytokine in atherosclerosis and myocardial remodeling. We investigated the differences in the levels of soluble ST2 and other biomarkers between healthy controls and patients with type 2 diabetes mellitus (DM2) with and without left ventricular diastolic dysfunction (LVDD). Secondly, we investigated the predictive value of soluble ST2 in the new onset LVDD in DM2 patients.We recruited 158 volunteers, who after extensive echocardiographic control were divided into 4 groups: Group A: 42 healthy controls, group B: 18 subjects without DM2 with LVDD, Group C: 48 patients with type 2 diabetes without LVDD and Group D: 50 patients DM2 and LVDD. Patients were followed up after 6, 12, 24 months. Soluble ST2 was measured by ELISA.Patients with type 2 diabetes with LVDD (p <0.001) or without LVDD (p = 0.007) showed higher levels of soluble ST2 compared to individuals without DM2. This relationship was found also for hs-CRP but not for the BNP. In the multivariate analysis HbA1c emerged that is positively and independently associated with the baseline values ​​of ST2. At the prospective part of the study, 54.16% of patients in group C demonstrated new onset LVDD. The logistic regression highlighted fasting triglycerides and hs-CRP as those biomarkers that can predict the installation new LVDD in DM2 patients within 24 months. Soluble ST2 had no such predictive power.Patients with type 2 diabetes have higher levels of ST2 compared to individuals without type 2 diabetes. The presence LVDD on DM2 is associated with even higher levels of ST2. Fasting triglycerides and hs-CRP can predict the installment of new LVDD in DM2 patients within 24 months, while soluble ST2 has no such power.

Ο διαλυτός ST2, ένα μέλος της Toll/IL-1 υπεροικογένειας, θεωρείται ως δεσμευτικός υποδοχέας της IL-33 αναστέλλοντας την προστατευτική δράση αυτής της κυτταροκίνης στην αθηρωμάτωση και αναδιαμόρφωση του μυοκαρδίου. Ερευνήσαμε τις διαφορές στα επίπεδα του διαλυτού ST2 και άλλων κλασικών βιοδεικτών μεταξύ υγιών μαρτύρων και ασθενών με σακχαρώδη διαβήτη τύπου 2 (ΣΔτ2) με και χωρίς διαστολική δυσλειτουργία αριστερής κοιλίας (ΔΔΑΚ). Δευτερευόντως, διερευνήσαμε την προβλεπτική ικανότητα του διαλυτού ST2 στην εγκατάσταση ΔΔΑΚ σε ασθενείς με ΣΔτ2.Συμπεριλάβαμε 158 εθελοντές, οι οποίοι μετά από εκτενή υπερηχογραφικό καρδιολογικό έλεγχο χωρίστηκαν σε 4 ομάδες: Ομάδα Α: 42 υγιείς μάρτυρες, Ομάδα Β: 18 άτομα χωρίς ΣΔτ2 με ΔΔΑΚ, Ομάδα Γ: 48 άτομα με ΣΔτ2 χωρίς ΔΔΑΚ και Ομάδα Δ: 50 άτομα με ΣΔτ2 και ΔΔΑΚ. Οι ασθενείς επανεξετάστηκαν μετα από 6, 12, 24 μήνες. O διαλυτός ST2 μετρήθηκε με ELISA.Οι ασθενείς με ΣΔτ2 με ΔΔΑΚ (p<0.001) ή χωρίς ΔΔΑΚ (p=0.007) εμφάνισαν υψηλότερα επίπεδα διαλυτού ST2 σε σχέση με τα άτομα χωρίς ΣΔτ2. Η σχέση αυτή βρέθηκε και για την hs-CRP ενώ δεν επιβεβαιώθηκε για το BNP. Στην πολυπαραγοντική ανάλυση η HbA1c αναδείχθηκε ότι σχετίζεται θετικά και ανεξάρτητα με τις τιμές του ST2. Στην προοπτική μελέτη, το 54.16% των ατόμων της ομάδας Γ εμφάνισαν νέα ΔΔΑΚ. Η λογιστική παλινδρόμηση ανέδειξε τα τριγλυκερίδια νηστείας και την hs-CRP ως τους βιοδείκτες εκείνους που μπορούν να προβλέψουν την εγκατάσταση ΔΔΑΚ σε ΣΔτ2 ασθενείς εντός 24μήνου. Ο διαλυτός ST2 δεν είχε τέτοια προβλεπτική ικανότητα.Οι ασθενείς με ΣΔτ2 εμφανίζουν υψηλότερα επίπεδα ST2 σε σχέση με άτομα χωρίς ΣΔτ2. Η παρουσία ΔΔΑΚ επί ΣΔτ2 συνδέεται με ακόμη υψηλότερα επίπεδα ST2. Τα τριγλυκερίδια νηστείας και η hs-CRP μπορούν να προβλέψουν την εμφάνιση νέας ΔΔΑΚ σε ΣΔτ2 ασθενείς εντός 24μήνου, ενώ ο διαλυτός ST2 δεν έχει τέτοια δυνατότητα.