Η αξιολόγηση του νευροαισθητηριακού μηχανισμού της ακοής σε ασθενείς με χρόνια νεφρική νόσο τελικού σταδίου λόγω διαβητικής νεφροπάθειας

Abstract

Introduction. Diabetic nephropathy is a leading cause of end-stage renal disease in Western societies with poor life quality due to the high incidence of comorbid conditions. The relationship between hearing impairment and diabetic nephropathy is still a matter of controversy.Purpose. To evaluate the function of the auditory pathway in haemodialysed patients with end-stage renal disease due to diabetic nephropathy.Material-Method. Twenty (20) haemodialysed patients due to diabetic nephropathy participated in the study (Group 1). Eighteen non-diabetic subjects without kidney failure were recruited as controls (Group 2). Group 1 was also compared with 17 diabetic patients without kidney failure (Group 3) and 23 haemodialysed subjects with end-stage renal disease of another cause (Group 4). Subjects with normal outer and middle ear function were included in the study, according to otoscopic and tympanometry findings. In order to evaluate auditory function, participants were subjected to pure-tone audiometry, TEOAEs, DPOAEs and BAEPs.Results. No statistically significant differences regarding age and sex of the participants were documented between groups. The mean age of subjects in Groups 1, 2, 3, 4 was 65.6 years, 62.9 years, 65.4 years and 59.7 years respectively. Pure-tone thresholds in 250, 500, 1000, 2000, 4000 and 8000 Hz and absolute latency of wave V were statistically different between Groups 1 and 2. No difference was demonstrated between Groups 1 and 3. Group 1 had statistically significant deterioration in various audiological measures (pure-tone thresholds in 250, 500, 1000, 2000 Hz, latency of wave V) in comparison with Group 4. Indications of retrocochlear pathology emerged in 2 haemodialysed patients with diabetic nephropathy. TEOAEs were absent at 1.4 kHz and 2 kHz in the right ear in Group 1 compared with other groups. Accordingly, DPOAEs were not recorded at 1 kHz and 1.4 kHz in the right ear and at 1 kHz in the left ear in Group 1 compared with Groups 2, 3, 4. Discussion- Conclusions. Haemodialysed patients with end-stage renal disease due to diabetic nephropathy exhibit bilateral symmetrical sensorineural hearing loss at all frequencies- mild at low and medium frequencies and moderate to severe at high frequencies. It seems that the auditory pathway is less vulnerable to pathophysiological changes caused by diabetes mellitus compared with kidneys, despite the reported similarities between the cochlea and kidney. Hearing thresholds in haemodialysed patients with diabetic nephropathy are not different compared with those of diabetic patients under insulin therapy without kidney failure. Probably, factors more important than the direct impact of diabetic microangiopathy and its evolution are responsible for the functional impairment of the cochlea. Additionally, it is possible that microvascular changes in the inner ear are not directly dependent on the degree of microvascular complications in the kidneys. Haemodialysed patients due to diabetic nephropathy have worse hearing thresholds at low and medium frequencies compared with haemodialysed patients with chronic renal failure of another cause. However, high frequency hearing thresholds are similar between the 2 groups. BAEPs showed indications of retrocochlear pathology in some cases with end-stage renal disease under haemodialysis treatment due to diabetic nephropathy. TEOAEs και DPOAEs results could be interpreted by taking into account the pure-tone thresholds and advanced age of the participants. Patients with end-stage renal disease due to diabetic nephropathy have impaired sensorineural hearing function. Consequently, they should be subjected to regular auditory control.

Εισαγωγή. Η διαβητική νεφροπάθεια αποτελεί κύρια αιτία νεφρικής νόσου τελικού σταδίου στις Δυτικές κοινωνίες και χαρακτηρίζεται από πτωχή ποιότητα ζωής λόγω της υψηλής επίπτωσης συνοδών παθήσεων. Μέχρι σήμερα υπάρχει αντιπαράθεση για τη σχέση μεταξύ διαβητικής νεφροπάθειας-βαρηκοΐας. Σκοπός. Να μελετήσουμε τη λειτουργία της ακουστικής οδού σε αιμοκαθαιρόμενους ασθενείς με νεφρική νόσο τελικού σταδίου λόγω διαβητικής νεφροπάθειας. Υλικό-Μέθοδος. Είκοσι (20) αιμοκαθαιρόμενοι ασθενείς λόγω διαβητικής νεφροπάθειας συμμετείχαν στη μελέτη (Ομάδα 1). Ως ομάδα ελέγχου στρατολογήθηκαν 18 μη-διαβητικοί μάρτυρες χωρίς νεφρική ανεπάρκεια (Ομάδα 2). Επίσης, έγινε σύγκριση της Ομάδας 1 με 17 σακχαροδιαβητικούς ασθενείς χωρίς νεφρική ανεπάρκεια (Ομάδα 3) και 23 αιμοκαθαιρόμενους ασθενείς με νεφρική νόσο τελικού σταδίου άλλης αιτίας πλην του ΣΔ (Ομάδα 4). Συμπεριλήφθηκαν άτομα με φυσιολογικό έξω και μέσο ους, σύμφωνα με τα ευρήματα της ωτοσκόπησης και της τυμπανομετρίας. Για τη μελέτη της ακουστικής λειτουργίας, οι συμμετέχοντες υποβλήθηκαν σε τονική ακοομετρία, TEOAEs, DPOAEs και BAEPs. Αποτελέσματα. Δε διαπιστώθηκαν στατιστικά σημαντικές διαφορές μεταξύ των ομάδων ως προς το φύλο και την ηλικία. Η μέση ηλικία των ατόμων των Ομάδων 1, 2, 3, 4 ήταν 65.6 έτη, 62.9 έτη, 65.4 έτη και 59.7 έτη αντίστοιχα. Οι ουδοί ακοής στα 250, 500, 1000, 2000, 4000, 8000 Hz του τονικού ακοογράμματος και ο απόλυτος λανθάνων χρόνος του κύματος V των ακουστικών προκλητών δυναμικών του εγκεφαλικού στελέχους διέφεραν σε στατιστικά σημαντικό βαθμό μεταξύ των Ομάδων 1 και 2, αλλά όχι μεταξύ των Ομάδων 1 και 3. Η Ομάδα 1 είχε στατιστικά σημαντική επιδείνωση σε διάφορες ακοολογικές μετρήσεις (ουδοί ακοής στα 250, 500, 1000, 2000 Hz, απόλυτος λανθάνων χρόνος του κύματος V) συγκριτικά με την Ομάδα 4. Ενδείξεις οπισθοκοχλιακής βλάβης προέκυψαν για 2 αιμοκαθαιρόμενους ασθενείς με διαβητική νεφροπάθεια. Οι TEOAEs απουσίαζαν σε στατιστικά σημαντικό βαθμό στα 1.4 kHz και 2 kHz στο δεξί αυτί των ασθενών της Ομάδας 1 συγκριτικά με τις άλλες ομάδες, ενώ αντίστοιχα, οι DPOAEs στα 1 kHz και 1.4 kHz στο δεξί αυτί και στο 1 kHz στο αριστερό αυτί. Συζήτηση- Συμπεράσματα. Οι αιμοκαθαιρόμενοι ασθενείς με νεφρική νόσο τελικού σταδίου λόγω διαβητικής νεφροπάθειας έχουν αμφοτερόπλευρη συμμετρική νευροαισθητήρια βαρηκοΐα που αφορά σε όλο το φάσμα των συχνοτήτων και είναι μικρού βαθμού στις χαμηλές και μεσαίες συχνότητες και μετρίου προς μεγάλου βαθμού στις υψηλές συχνότητες. Φαίνεται ότι η ακουστική οδός είναι σχετικά ανθεκτικότερη στις παθοφυσιολογικές επιδράσεις του ΣΔ συγκριτικά με τους νεφρούς, παρά τις αναφερόμενες ομοιότητες μεταξύ κοχλία- νεφρού. Οι ουδοί ακοής των αιμοκαθαιρόμενων ασθενών λόγω διαβητικής νεφροπάθειας δε διαφέρουν αν συγκριθούν με τους αντίστοιχους σακχαροδιαβητικών ασθενών χωρίς νεφρική ανεπάρκεια που λαμβάνουν ινσουλίνη. Πιθανώς, παράγοντες σημαντικότεροι της διαβητικής μικροαγγειοπάθειας και της εξέλιξής της ευθύνονται για τη δυσλειτουργία του κοχλία. Επίσης, ενδεχομένως, οι μικροαγγειακές μεταβολές στο έσω ους δεν εξαρτώνται άμεσα από το βαθμό των μικροαγγειακών επιπλοκών των νεφρών. Στις χαμηλές και μεσαίες συχνότητες, η διαβητική νεφροπάθεια υπό ΧΠΑ χαρακτηρίζεται από χειρότερους ουδούς ακοής συγκριτικά με άλλες αιτίες ΧΝΑ υπό ΧΠΑ, ενώ οι υψηλές συχνότητες δε διαφέρουν. Από την αξιολόγηση των BAEPs προκύπτουν ενδείξεις οπισθοκοχλιακής βλάβης σε ορισμένες περιπτώσεις νεφρικής νόσου τελικού σταδίου υπό αιμοκάθαρση λόγω διαβητικής νεφροπάθειας. Τα αποτελέσματα των TEOAEs και DPOAEs θα μπορούσαν να ερμηνευτούν λαμβάνοντας υπόψη τους ουδούς του τονικού ακοογράμματος και την προχωρημένη ηλικία των συμμετεχόντων. Οι ασθενείς με νεφρική νόσο τελικού σταδίου λόγω διαβητικής νεφροπάθειας έχουν επηρεασμένο το νευροαισθητηριακό μηχανισμό της ακοής, γι’ αυτό είναι αναγκαίος ο τακτικός ακοολογικός έλεγχος των συγκεκριμένων ασθενών.