Συγκριτική μελέτη των επεμβάσεων εξωαρθρικής αρθροδέσμης του ταρσού και οστεοτομίας επιμήκυνσης πτέρνης σε παιδιά με σπαστική βλαισοπλατυποδία επί εδάφους εγκεφαλικής παράλυσης

Abstract

Objective: The purpose of our study is to evaluate the results of two valid surgical techniques, extra-articular subtalar arthrodesis (Grice-Green) and calcaneal lengthening osteotomy, used for the treatment of patients with spastic pes planovalgus deformity and cerebral palsy. Material and Method: Our material consists of two groups of patients with spastic pes planovalgus deformity and cerebral palsy who underwent extra-articular subtalar arthrodesis, eleven children (16 feet), and calcaneal lengthening osteotomy, ten children (16 feet). These patients were chosen to match in the type of spastic disorder and age. The results of their procedures were reviewed retrospectively. In order to evaluate the surgical outcome of the two procedures we compared seven radiographic parameters of each patient before surgery, after surgery and at the latest follow-up. In order to evaluate the changes in functional ability we used Gross Motor Function Classification System, preoperatively and at the latest follow-up. Results: The analysis for the anteroposterior talus-first metatarsal angle, anteroposterior talocalcaneal angle, lateral talocalcaneal angle, Meary angle, naviculocuboid overlap and talonavicular coverage angle revealed a statistically significant difference between groups (p<0.05) with calcaneal lengthening osteotomy ranking lower than extra-articular subtalar arthrodesis (Grice-Green). The analysis for the calcaneal pitch angle revealed a statistically significant difference between groups (p=0.003) with extra-articular subtalar arthrodesis (Grice-Green) ranking lower than calcaneal lengthening osteotomy. The analysis for functional ability did not show statistically significant differences between groups (p>0.05). Conclusions: Despite the obvious anatomical and biomechanical advantages of calcaneal lengthening osteotomy, the extra-articular subtalar arthrodesis (Grice-Green) may be indicated in carefully selected patients with lower functional ability (non ambulators or household ambulators).

Σκοπός: H συγκριτική μελέτη των αποτελεσμάτων δύο δόκιμων χειρουργικών τεχνικών διόρθωσης της σπαστικής βλαισοπλατυποδίας σε ασθενείς με εγκεφαλική παράλυση, της εξωαρθρικής αρθρόδεσης του ταρσού (subtalar extraarticular arthrodesis - Grice-Green procedure) και της οστεοτομίας επιμήκυνσης πτέρνης (calcaneal lengthening osteotomy). Υλικά & Μέθοδος: Μελετήθηκαν αναδρομικά τα αποτελέσματα της εξωαρθρικής αρθρόδεσης του ταρσού σε 11 ασθενείς (16 πόδια) και της οστεοτομίας επιμήκυνσης πτέρνης σε 10 ασθενείς (16 πόδια). Οι ασθενείς αυτοί έχουν ταυτοποιηθεί (matched) σχετικά με τον τύπο της πάθησης και την ηλικία τους. Προκειμένου να αξιολογηθούν τα αποτελέσματα των επεμβάσεων χρησιμοποιήθηκαν επτά ακτινολογικές παράμετροι προεγχειρητικά, άμεσα μετεγχειρητικά και κατά το στάδιο του τελικού κλινικού ελέγχου μετά την επέμβαση. Επιπροσθέτως, προκειμένου να συγκριθούν τα λειτουργικά αποτελέσματα των δύο μεθόδων χρησιμοποιήθηκε η κλίμακα λειτουργικής ταξινόμησης Gross Motor Function Classification System (GMFCS) προεγχειρητικά και κατά το στάδιο του τελικού ελέγχου. Αποτελέσματα: Για την προσθιοπίσθια γωνία αστραγάλου και πρώτου μεταταρσίου, την προσθιοπίσθια γωνία αστραγάλου και πτέρνης, την πλαγία γωνία αστραγάλου και πτέρνης, την πλαγία γωνία αστραγάλου και πρώτου μεταταρσίου (Meary angle), την παράμετρο naviculocuboid overlap και την παράμετρο talonavicular coverage angle αποκαλύφθηκε μια στατιστικά σημαντική διαφορά μεταξύ των ομάδων (p<0.05) με την οστεοτομία επιμήκυνσης πτέρνης να λαμβάνει τη χειρότερη θέση σε σχέση με την εξωαρθρική αρθρόδεσης του ταρσού κατά Grice-Green. Η ανάλυση για την πλαγία γωνία μεταξύ πτέρνης και οριζόντιου επιπέδου (calcaneal pitch angle), έδειξε μια στατιστικά σημαντική διαφορά μεταξύ των ομάδων (p=0.003) με την εξωαρθρική αρθρόδεσης του ταρσού κατά Grice-Green να λαμβάνει τη χειρότερη θέση σε σχέση με την οστεοτομία επιμήκυνσης πτέρνης. Η ανάλυση για τα λειτουργικά αποτελέσματα των δύο μεθόδων με την κλίμακα λειτουργικής ταξινόμησης Gross Motor Function Classification System (GMFCS) δεν έδειξε στατιστικά σημαντικές διαφορές στην ιεράρχηση των τεχνικών (p>0.05). Συμπεράσματα: Παρά τα προφανή ανατομικά και εμβιομηχανικά πλεονεκτήματα της οστεοτομίας επιμήκυνσης πτέρνης, η εξωαρθρική αρθρόδεση του ταρσού κατά Grice-Green μπορεί να έχει ένδειξη στη θεραπεία επιλεγμένων ασθενών με σπαστική βλαισοπλατυποδία και μειωμένο επίπεδο λειτουργικής ικανότητας.