Pandemonium management: a perspective on managerial decision making

Abstract

In this thesis, a perspective is proposed linking managerial decision making with Selfridge's Pandemonium model of perception. The methodology followed consists of (a) extensive review of the relevant international literature on which the theoretical construct of the thesis was based, (b) field research to test hypotheses related to significant parts of the theoretical construct, and (c) a case study composed to illustrate the proposed model of managerial decision making. It is argued that, in modern organizations, managerial decision making takes place mostly in teams which transform individual beliefs and opinions into team decisions. The way they do this is debated, as is their overall advantage-or lack of it-vs. individuals deciding in solitude. A managerial team's main function is to make sense of a multitude of inputs and fuse a variety of opinions (including, notably, dissent) into a decision possessing the characteristics of effectiveness (good-enough), efficiency (fast-enough), and consensus of an appropriate level (acceptable-enough). In performing its function, a managerial decision making team resembles to Selfridge's pandemonium whereby hosts of agents (demons) try to decipher incoming stimuli and persuade one-another of their interpretation of such stimuli. By comparison, members of managerial decision making teams weigh information received from sources, both external and internal (i.e. other team members), based on their perception of the expertise and bias of such sources. Political bias gets in the way of expressing one's true beliefs and opinions in management pandemoniums. A management pandemonium can be seen as a 'lens' that helps scattered pieces of information and divergent viewpoints converge into a (partial) consensus decision, through dialogue and the interplay of informational and normative influence between team members. Appropriate team size, cognitively rich team composition, and free communication are positive factors to management pandemoniums. Empirical evidence is presented indicating, counter-intuitively, that the elaboration on team members' expertise and bias during team deliberations affects managerial decision efficiency very negatively, lowers consensus, and adds nothing to decision effectiveness. Then, a realistic business case is narrated to illustrate the many facets of management pandemoniums. Finally a normative pandemonium management model is proposed, drawing from the entirety of the preceding discussion.

Προτείνεται μια άποψη η οποία συνδέει τη λήψη διευθυντικών αποφάσεων με το πρότυπο Πανδαιμόνιον του Selfridge. Η μεθοδολογία της διατριβής συνίσταται σε (α) ευρεία επισκόπηση της σχετικής διεθνούς βιβλιογραφίας στην οποία βασίζεται η θεωρητική κατασκευή της διατριβής, (β) έρευνα πεδίου για το έλεγχο σημαντικών υποθέσεων σχετικών με τη θεωρητική κατασκευή και (γ) περιπτωσιολογική μελέτη προς απεικόνιση της προτεινόμενης άποψης για τη λήψη διευθυντικών αποφάσεων. Υποστηρίζεται ότι, στους σύγχρονους οργανισμούς, η λήψη διευθυντικών αποφάσεων λαμβάνει χώρα κυρίως σε ομάδες όπου οι ατομικές πεποιθήσεις και γνώμες των μελών μετασχηματίζονται σε ομαδικές αποφάσεις. Συζητείται ο τρόπος επίτευξης αυτού καθώς και το συνολικό πλεονέκτημα των ομαδικών έναντι των ατομικών αποφάσεων. Η κύρια λειτουργία μιας διευθυντικής ομάδας είναι να κατανοήσει πλειάδα εισερχομένων μηνυμάτων και να συντήξει μια ποικιλία από γνώμες (και διαφωνίες) σε μια αποτελεσματική (αρκετά σωστή), αποδοτική (αρκετά ταχεία) και συναινετική (αρκετά αποδεκτή) απόφαση. Μια διευθυντική ομάδα μοιάζει με το πανδαιμόνιο του Selfridge, όπου κάθε ένας από μια χορεία παικτών (demons) επιχειρεί να αποκρυπτογραφήσει εισερχόμενα μηνύματα και να πείσει τους άλλους για την δική του ερμηνεία. Κατά σύγκριση, τα μέλη μιας διευθυντικής ομάδας ζυγίζουν τις πληροφορίες που λαμβάνουν από εξωτερικές και εσωτερικές πηγές, βασιζόμενα στην αντίληψη τους για την εξειδίκευση και μεροληψία των πηγών αυτών. Η πολιτική μεροληψία διαφοροποιεί τις εκφραζόμενες πεποιθήσεις από τις πραγματικές. Το πανδαιμόνιο μοιάζει με εστιακό φακό μέσω του οποίου διάσπαρτες πληροφορίες και αποκλίνουσες απόψεις συγκλίνουν σε μια απόφαση (μερικής) συναίνεσης, δια του διαλόγου και της αλληλεπίδρασης της πληροφοριακής και της κανονιστικής επιρροής μεταξύ των μελών. Κατάλληλο μέγεθος, γνωστικός πλούτος της ομάδας και ελεύθερη εσωτερική επικοινωνία επηρεάζουν θετικά τα πανδαιμόνια. Δίδονται εμπειρικές ενδείξεις ότι η συζήτηση, κατά την ομαδική διαβούλευση, σχετικά με την εξειδίκευση και μεροληψία των μελών, επιδρά πολύ αρνητικά στην αποδοτικότητα των διευθυντικών αποφάσεων και μειώνει το επίπεδο συναίνεσης, χωρίς να βελτιώνει καθόλου την αποτελεσματικότητα τους. Επιπλέον, παρατίθεται μια αληθοφανής περιπτωσιακή μελέτη με στόχο την απεικόνιση των διαφόρων πτυχών ενός πανδαιμόνιου. Τέλος, προτείνεται ένα πρότυπο κανόνων διαχείρισης καταστάσεων πανδαιμόνιου.