Επίδραση του είδους άσκησης στην καρδιαναπνευστική αποκατάσταση ασθενών με καρδιακή ανεπάρκεια

Abstract

Chronic heart failure (CHF) is a continuously growing syndrome. As a result, a notable percentage of population is gradually becoming incapable of exercising, with a significant effect on individuals’ daily activities. Therefore, the evaluation of the patients’ adjustment to the rehabilitation programs, as well as the way that the exercise training protocols influence cardiovascular parameters, are considered critical. This will lead in a decreased number of patients’ problems, resulting in their being more functional. This study is focused on assessing the effects of two different exercise training regimes on the exercise capacity of patients with chronic heart failure. Forty-six stable patients with chronic heart failure, age 53,4 (+-) 11,2 yrs, participated in an exercise training program for twelve weeks, three times per week. Participants were randomly assigned to either aerobic or combined regime, which included both aerobic and strength training. Aerobic exercise was performed using cycle ergometers on defined intervals. Strength training involved exercises for various muscle groups. Both regimes were of the same duration. At the beginning and at the end of the program, participants performed a maximum symptom-limited test to exhaustion to assess cardiorespiratory parameters such as HR, VO2, VE. The conclusion was that a combined rehabilitation program including both aerobic training in intervals and strength training seems to improve the clinic signs for patients with chronic heart failure and the strength training is safe to be included in CHF rehabilitation programs.

Η χρόνια καρδιακή ανεπάρκεια είναι ένα σύνδρομο με συνεχώς αυξανόμενο ρυθμό. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα ένα ποσοστό του πληθυσμού να εισέρχεται σταδιακά σε μία ανικανότητα για άσκηση, με σημαντική αντανάκλαση στις καθημερινές του δραστηριότητες. Επομένως η αξιολόγηση των προσαρμογών της άσκησης και των μεταβολών της καρδιαγγειακής κατάστασης των ασθενών, ανάλογα με το είδος της άσκησης, κρίνονται επιτακτικές. Αυτό θα βοηθήσει στην ελάττωση των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν οι ασθενείς με αποτέλεσμα να γίνουν περισσότερο λειτουργικοί. Αυτή η μελέτη σκοπεύει στη διερεύνηση των αποτελεσμάτων δύο διαφορετικών προγραμμάτων άσκησης σε ασθενείς με χρόνια καρδιακή ανεπάρκεια. Σαράντα έξι ασθενείς με σταθεροποιημένη καρδιακή ανεπάρκεια με μέσο όρο ηλικίας 53,4 (+-) 11,2 έτη, συμμετείχαν σε ένα πρόγραμμα ασκήσεων διάρκειας 12 εβδομάδων με συχνότητα τρεις φορές την εβδομάδα. Οι ασθενείς τυχαιοποιήθηκαν σε ομάδα με αερόβιο ή ομάδα με συνδυασμένο πρόγραμμα, το οποίο περιελάμβανε αερόβια άσκηση και μυϊκή ενδυνάμωση. Η αερόβια άσκηση εκτελείτο στο εργομετρικό ποδήλατο με διαλειματική μορφή. Η μυϊκή ενδυνάμωση περιελάμβανε ασκήσεις σε μεγάλες μυϊκές ομάδες. Και τα δύο προγράμματα είχαν την ίδια διάρκεια. Στην αρχή και στο τέλος του προγράμματος οι ασθενείς εκτελούσαν το test καρδιοαναπνευστικής δοκιμασίας κόπωσης ώστε να εκτιμηθούν καρδιοαναπνευστικές παράμετροι όπως καρδιακή συχνότητα (HR) πρόσληψης οξυγόνου (V02), αερισμός (VE). Το συμπέρασμα ήταν ότι ένα πρόγραμμα συνδυασμένης άσκησης (αερόβιας με μυϊκή ενδυνάμωση) φαίνεται να βελτιώνει τα κλινικά συμπτώματα ασθενών με χρόνια καρδιακή ανεπάρκεια και η μυϊκή ενδυνάμωση είναι ασφαλής ώστε να συμπεριλαμβάνεται στα προγράμματα αποκατάστασης.