Συμβολή στη μελέτη του βαθμού προσβολής των παραρρινίων κόλπων στη σκολίωση του ρινικού διαφράγματος

Abstract

The goal of this thesis, which was completed between March 2006 and March 2009, was to study the consequences of nasal septal deviation to the paranasal sinuses. Examination of our material established that nasal septal deviation was more frequently discovered in men than in women in an average of 2,5/1. The mean age of patients suffering from nasal septal deviation was 38.2 years, while the mean interval time of symptoms was 9.57 years. Statistical analysis showed that both the age and the sex were not definitive factors contributing in the appearance of the septal deviation.Plain X-ray showed a higher score of false diagnosis in comparison with the computed tomography, which is the examination of choice for paranasal sinus diseases. Although the results of statistical analysis related to the above findings, concluded that the X-ray is not the examination of choice, it still remains a useful examination for the paranasal sinuses. In what concerns the computed tomography, the results also showed a scale of thickening in the mucosa of sinuses. Furthermore, the frontal and sphenoid sinuses had the highest score of zero grade of mucosal thickening; the maxillary sinuses had the highest score of 1st grade, while ethmoid sinuses were the most affected ones in many grades of mucosal thickening. Additionally, in most cases, mucosal thickening was present in both maxillary sinuses. Computed tomography showed the existence of mucosal thickening, polyposis, cysts and sinus opacification in patients suffering from nasal septal deviation. Moreover, no bone lesions were observed in the patients. No evidence of microbial infection was found after examining the paranasal liquid. Nasal obstruction and headache were the dominant symptoms declared by the patients. The sleep-apnea syndrome was found in patients with severe nasal septal deviation, whereas nasal bleeding was established in deviations located at the anterior part of the septum (a-position). No significant difference was observed between the left and the right side of the convex surface of the septal deviation. In addition to the above, the b-position of the deviated septum is the most frequently observed position of the deviation. In what regards the grade of deviation, the severe b-position is the most frequently observed followed by the severe deviation in c-position. A significant correlation was found between the deviation in the side of septum and the various positions (a, b, c, d). Besides, deviations in b- and c- positions coexisted with ethmoeiditis and maxillary sinusitis. The paranasal sinuses insult was directly correlated with the grade of the deviation. However, the deviation established in the a- and d- positions did not provoke paranasal sinus disease. Finally, taking into consideration the results of the statistical analysis, it is concluded that there is a significant direct correlation between the grade and the position of nasal septal deviation with the frequency of all the paranasal sinuses and particularly of the ethmoid ones.

Η μελέτη εκπονήθηκε από το Μάρτιο του 2006 μέχρι και το Μάρτιο του 2009 και αφορούσε ασθενείς με σκολίωση του ρινικού διαφράγματος. Σκοπός μας ήταν να μελετήσουμε τις επιπτώσεις της σκολίωσης στους παραρρίνιους κόλπους. Aπό την μελέτη του υλικού μας διαπιστώσαμε ότι η σκολίωση του ρινικού διαφράγματος παρατηρήθηκε συχνότερα στους άνδρες απ’ ότι στις γυναίκες σε αναλογία 2,5/1, η μέση ηλικία των ασθενών ήταν τα 38,2 έτη και η μέση διάρκεια των ενοχλημάτων ήταν τα 9,57 έτη. Εν τούτοις, από τη στατιστική μελέτη προέκυψε ότι, τόσο η ηλικία όσο και το φύλο δεν ήταν καθοριστικοί παράγοντες εμφάνισης της σκολίωσης. Η απλή ακτινογραφία είχε υψηλό ποσοστό λανθασμένης διάγνωσης σε σχέση με την αξονική τομογραφία, η οποία είναι η εξέταση εκλογής για τις παθήσεις των παραρρίνιων κόλπων. Από τη στατιστική μελέτη των αποτελεσμάτων που ακολούθησε, συμπεράναμε ότι η απλή ακτινογραφία εξακολουθεί να είναι χρήσιμη στη διαγνωστική μελέτη των παραρρίνιων κόλπων. Περαιτέρω, με την αξονική τομογραφία διαπιστώσαμε ότι υπάρχει μια διαβάθμιση της παχυβλεννογονίτιδας των παραρρίνιων κόλπων. Οι μετωπιαίοι και οι σφηνοειδείς κόλποι, συγκέντρωσαν το υψηλότερο ποσοστό μηδενικού βαθμού παχυβλεννογονίτιδας, τα ιγμόρεια άντρα, το υψηλότερο ποσοστό πρώτου βαθμού και οι ηθμοειδείς κυψέλες ήταν οι συχνότερα προσβαλλόμενοι κόλποι, στις περισσότερες κατηγορίες διαβάθμισης της παχυβλεννογονίτιδας. Επιπλέον διαπιστώσαμε ότι η παχυβλεννογονίτιδα αφορούσε ως επί το πλείστον και τα δύο ιγμόρεια άντρα. Από τον έλεγχο με την αξονική τομογραφία σε ασθενείς με σκολίωση του ρινικού διαφράγματος διαπιστώθηκε η ύπαρξη παχυβλεννογονίτιδας, πολυπόδων, κύστεων κατακράτησης και θολερότητα των παραρρίνιων κόλπων. Οστικές αλλοιώσεις δεν παρατηρήθηκαν σε κανένα ασθενή. Από την καλλιέργεια του υγρού της παρακέντησης δεν βρέθηκε σε κανέναν ασθενή πυώδης συλλογή των ιγμορείων άντρων. Τα κυρίαρχα συμπτώματα των ασθενών που εξετάστηκαν ήταν η δυσχέρεια της ρινικής αναπνοής και η κεφαλαλγία. Το σύνδρομο της υπνικής άπνοιας παρατηρήθηκε σε μεγάλου βαθμού σκολιώσεις, και η ρινορραγία σε σκολιώσεις του πρόσθιου τμήματος του ρινικού διαφράγματος (α-θέση). Από την ταξινόμηση της σκολίωσης του ρινικού διαφράγματος διαπιστώσαμε ότι δεν υπάρχει σημαντική διαφορά στη συχνότητα εμφάνιση της σκολίωσης στην αριστερή και δεξιά πλευρά του διαφράγματος. Επιπλέον παρατηρήσαμε ότι, η β-θέση της σκολίωσης κατέχει την μεγαλύτερη συχνότητα εμφάνισης και όσον αφορά στο βαθμό της σκολίωσης, διαπιστώσαμε ότι συχνότερες ήταν η έντονη β- και ακολουθούσε η έντονη σκολίωση στη γ-θέση. Αξιοσημείωτο ήταν ο συνδυασμός της σκολίωσης, αφενός ως προς την πλευρά (αριστερά και δεξιά), αφετέρου ως προς την εντόπιση (α-, β-, γ-, και δ-θέση). Επίσης παρατηρήθηκε ότι, όταν η σκολίωση αφορούσε τις β- και γ- θέσεις του ρινικού διαφράγματος, συνοδευόταν πολύ συχνά από ηθμοειδίτιδα και ιγμορίτιδα. Η προσβολή των κόλπων ήταν ανάλογη με το βαθμό της σκολίωσης. Από την άλλη πλευρά, όταν η σκολίωση αφορούσε μεμονωμένα τις α- και δ- θέσεις του ρινικού διαφράγματος, δεν παρατηρήθηκε προσβολή των παραρρίνιων κόλπων. Από τη στατιστική μελέτη διαπιστώσαμε ότι υπάρχει μια ισχυρή αναλογική συσχέτιση της συχνότητας προσβολής όλων των παραρρίνιων κόλπων και κυρίως των ηθμοειδών κυψελών, αφενός με το βαθμό και αφετέρου με την εντόπιση της σκολίωσης του ρινικού διαφράγματος.