Ανθρωπολογική εκτίμηση της ηλικίας σκελετού από την σύγκλειση των ραφών της σκληρής υπερώας

Abstract

A method of age estimation based on the progressive obliteration of the maxillary sutures was developed in 1987 by Mann and colleagues⁸² (herein referred to as the original method). In 1991 Mann and colleagues published a revision of the original maxillary suture method⁸⁵ (herein referred to as revised method), which has not been subject to similar scrutiny as the original method. The purpose of this study was to test the accuracy of the revised maxillary suture method in estimating age at death on a genetically diverse skeletal sample of 271 maxillae (150 males, 121 females) of known age at death from the Hellenic State. With age category correctly estimated for 87% of the sample, the results of this study suggest the successful application to Hellenic State samples and indicate that the revised method is useful as a method for age estimation. The revised maxillary suture method generates estimates that equivalent or better than those of more commonly used methods of age estimation. The study also demonstrates the superior performance of the revised method in comparison to the original. Use of the original method to estimate skeletal age at death is not warranted. In conclusion, although the revised maxillary suture method cannot be used for exact estimates of individual age, it is valuable in estimating the age range, in sorting commingled remains to determine whether two or more individuals are present and in estimating skeletal age when a complete or fragmentary maxilla is all that is present. The revised method is also useful as a method for age estimation when it is used conjunction with other estimators. As with any single method of estimating age in the human skeleton, care and judgment must be exercised when using the maxillary sutures.

Το 1987 ο Mann και οι συνεργάτες του πρότειναν μια νέα μέθοδο για την εκτίμηση της ηλικίας θανάτου σε σκελετούς ενηλίκων ατόμων βασιζόμενη στην σύγκλειση των ραφών της οστέινης υπερώας⁸² (αναφέρεται ως κλασική μέθοδος). Το 1991 ο Mann και οι συνεργάτες του δημοσίευσαν μια αναθεώρηση της κλασικής μεθόδου⁸⁵ (αναφέρεται ως αναθεωρημένη μέθοδος), η οποία όμως δεν διερευνήθηκε και δεν εφαρμόστηκε τόσο συχνά όσο η κλασική μέθοδος παρά τα καλύτερα αποτελέσματά της. Σκοπός της παρούσας μελέτης ήταν η εφαρμογή και διερεύνηση της ακρίβειας της αναθεωρημένης μεθόδου των υπερώιων ραφών στην εκτίμηση της σκελετικής ηλικίας σε ένα γενετικώς διαφορετικό δείγμα από 271 σκελετούς (150 άνδρες, 121 γυναίκες), γνωστής ηλικίας και φύλου, προερχόμενο από την Ελληνική Επικράτεια. Με ένα ποσοστό 87% σωστών ηλικιακών εκτιμήσεων στο δείγμα, τα αποτελέσματα της μελέτης απέδειξαν την χρησιμότητα της αναθεωρημένης μεθόδου των υπερώιων ραφών στην εκτίμηση της ηλικίας θανάτου και την επιτυχή εφαρμογή της στο δείγμα που χρησιμοποιήσαμε. Η αναθεωρημένη μέθοδος εξάγει εκτιμήσεις ηλικίας εξίσου αξιόπιστες ή και καλύτερες από τις κοινώς χρησιμοποιούμενες μεθόδους εκτίμησης ηλικίας. Επίσης η μελέτη αυτή έδειξε την καλύτερη εφαρμογή της αναθεωρημένης μεθόδου από την κλασική, η χρήση της οποίας στην εκτίμηση της ηλικίας θανάτου δεν είναι εγγυημένη. Συμπερασματικά, παρόλο που η μέθοδος της σύγκλεισης των υπερώιων ραφών δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την ακριβή εκτίμηση της ηλικίας ενός ατόμου, είναι χρήσιμη στον προσδιορισμό του εύρους ηλικίας, στην διαλογή σύμμεικτων σκελετικών υπολειμμάτων για τον καθορισμό αν δύο ή περισσότερα άτομα είναι παρόντα και στην εκτίμηση της σκελετικής ηλικίας όταν μια ολόκληρη υπερώα ή τμήμα αυτής είναι το μόνο παρόν στοιχείο. Μπορεί επίσης να βοηθήσει στην συνεκτίμηση της ηλικίας σε συνδυασμό με άλλες μεθόδους ή να τις επαληθεύσει. Όπως με κάθε άλλη μονή μέθοδο εκτίμησης ηλικίας στον ανθρώπινο σκελετό, προσοχή και κρίση πρέπει να εξασκηθούν όταν χρησιμοποιούμε τις υπερώιες ραφές.