Στρατηγικές ομάδες στην ελληνική γαλακτοβιομηχανία

Abstract

Η Διαχρονικότητα του Μοντέλου Με την παρούσα διατριβή επιχειρείται η ανάδειξη ενός θεωρητικού πλαισίου, για τον εντοπισμό στρατηγικών ομάδων σε έναν -οποιονδήποτε- οικονομικό κλάδο ανάπτυξης επιχειρησιακών δραστηριοτήτων. Για το σκοπό αυτό ερευνήθηκε ενδελεχώς η βιβλιογραφία σχετικά με: α. την κουλτούρα των επιχειρήσεων, β. τους παράγοντες στο εξωτερικό και εσωτερικό περιβάλλον των επιχειρήσεων, γ. τον τρόπο λήψης στρατηγικών αποφάσεων, δ. τη δημιουργία στρατηγικών πλεονεκτημάτων, ε. την ύπαρξη φραγμών κινητικότητας, στ. τις σύγχρονες προσεγγίσεις για την ύπαρξη και τον εντοπισμό στρατηγικών ομάδων. Το ζήτημα αυτό, που απασχόλησε εδώ και πολλά χρόνια την επιστημονική κοινότητα, εξακολουθεί να μην έχει μια κοινά αποδεκτή προσέγγιση ως προς την εγκυρότητα των αποτελεσμάτων της. Ως εκ τούτου εξακολουθεί να είναι ένα ενδιαφέρον και επίκαιρο θέμα προς διερεύνηση, αφού η ένταξη των επιχειρήσεων ενός κλάδου σε στρατηγικές ομάδες είναι υψηλής σημασίας, τόσο για τους ερευνητές, όσο και για τις ίδιες τις επιχειρήσεις -όπως φαίνεται από τη μελέτη που ακολουθεί. Θεωρητικό πλαίσιο Η έννοια της στατηγικής ομάδας αρχικά φάνηκε χρήσιμη στην εξήγηση της ετερογένειας μεταξύ των επιχειρήσεων μέσα σε έναν κλάδο. Ο Porter (1979) κατηύθυνε 5 το επίκεντρο της έρευνας προς μια πιο θεωρητική προσέγγιση για τις επιχειρήσεις, αναδεικνύοντας τη σχέση που υπάρχει μεταξύ των επιχειρήσεων που ανήκουν σε μια στρατηγική ομάδα και των αποδόσεων τους. Υπάρχει αρκετός προβληματισμός ανάμεσα στους θεωρητικούς και ερευνητές, για το πώς θα μπορούσε να προσδιοριστεί ένας σχετικά ασφαλής και έγκυρος τρόπος αναγνώρισης στρατηγικών ομάδων σε έναν κλάδο. Ο Porter αρχικά χρησιμοποίησε το σχετικό μέγεθος της επιχείησης στον κλάδο, προκειμένου να τις ταξινομήσει σε στρατηγικές ομάδες, χωρίζοντάς τες σε ηγέτες (leaders) και ακόλουθους (followers). Αργότερα εντόπισε συγκεκριμένες στρατηγικές μεταβλητές που αναφέρονται στις έντονες διαφορές μεταξύ των επιχειρήσεων μέσα στο δεδομένο κλάδο. (βλέπε κεφ.2). Οι Caves και Pugel (1980), η Oster (1982), ο Primeaux (1985), οι Ryans και Witting (1985), ο Hergert (1987), o Lahti (1989) και πολλοί άλλοι (βλέπε κεφ.2), είναι από τους θεωρητικούς που επεχείρησαν να προσεγγίσουν την αναγνώριση στρατηγικών ομάδων με διαφορετικούς τρόπους. .................